Rozdział 25

 

Miesiąc później

Święta zbliżały się wielkimi krokami. Na głównym placu miasta stała już ogromna choinka udekorowana różnobarwnymi lampkami. Wystawy sklepowe uginały się od zabawkowych Mikołajów, wszelakiego rodzaju bombek czy pachnących pierników. Cienka warstwa śniegu przykrywała nieliczne drzewa, dachy domów oraz ulice w mniej uczęszczanych częściach Sorrow, wytwarzając ten specyficzny klimat. Zawsze zachwycałam się Bożym Narodzeniem. Dla mnie, pani Śmierci, uroczystość tak strasznie związana z narodzinami, tak pełna radości i ciepła wydawała się niczym wyjęta z baśni. Będąc w Sementii nie doświadczałam cudu przyjścia na świat Jezusa. Zamknięta w czterech ścianach pałacu styczność miałam jedynie ze zmarłymi. Dlatego w moim życiu królował pogrzebowy smutek, żałość, płacz… Jeszcze wcześniej władałam wraz z Hadesem Tartarem. Każdego dnia patrzyłam na karane dusze, męki złoczyńców i rozwścieczone Erynie poganiające opieszałych batami. Niezbyt wesolutka sceneria, co? Tak naprawdę w blasku Słońca spędziłam czasu niewiele. Zaledwie kilkanaście lat życia przed porwaniem, a potem połowę roku z wiecznie ubolewającą z powodu mojego zamążpójścia matką. Mimo to pielęgnowałam w pamięci te chwile. W końcu należały do najszczęśliwszych w całym mym życiu. Na samo wspomnienie robiło mi się cieplej na sercu. Kochałam Hadesa, choć bywał okrutny, choć mnie zdradził, ale nawet on nie był w stanie zastąpić mi podmuchu wiatru we włosach, zapachu kwiatów lub też radości z tańca w płytkiej rzeczce. Przyszłam na świat jako córa Demeter – bogini urodzaju. Nic dziwnego, że od dziecka silnie związana byłam z życiem. Niestety, przewrotna Fortuna szybko pchnęła mnie w ramiona śmierci. Ba, ja się nią stałam! Dlatego Boże Narodzenie poniekąd traktowałam jako echo przeszłości. Czasów, gdy jeszcze mój los związany był z powstawaniem życia, a nie jego kresem. Nostalgiczne… Westchnęłam głęboko, próbując się pozbyć tego uczucia. W świetle obecnych zdarzeń nie mogłam sobie pozwolić na zbytnie rozrzewnienie.

Oderwałam się od drzewa, o które opierałam się od dobrych kilkunastu minut, po czym ruszyłam w kierunku nieczynnej o tej porze roku fontanny. Tegoroczna Wigilia nie zapowiadała się tak radośnie jak zawsze. Ludzie byli bardziej ostrożni, wyciszeni, wręcz przerażeni. A wszystko przez tajemnicze zniknięcia. Od dobrego miesiąca ginęli mieszkańcy Sorrow. Początkowo dotyczyło to tylko opryszków przesiadujących w opuszczonych budynkach, ale od jakiegoś tygodnia plaga zaginięć dotknęła zwykłych obywateli. Nikt nie wiedział, co się z nimi stało. Dosłownie wyparowywali. Żadnych ciał, strzępków odzieży, listów pożegnalnych… Policja była bezsilna. Ja poniekąd też. Nie posiadałam żadnej mocy. Mogłam jedynie z boku przyglądać się upadkowi osoby, która kiedyś mnie zauroczyła. Wprawdzie tylko ze względu na swoje podobieństwo do Hadesa… Nie, to nie tak! Po prostu go polubiłam i tyle. Nie pora na to, żeby wywlekać stare sprawy na wierzch. Musiałam spróbować przemówić Shane’owi do rozumu. Co ten facet wyrabiał?! Całkowicie pogrążył się w ciemności, zabijając każdego na swej drodze. Nie potrafiłam zrozumieć  dlaczego. Już na cmentarzu dziwnie się zachowywał, ale nawet nie przypuszczałam, iż tak nagle się stoczy. Nie to jednak martwiło mnie najbardziej. Po prostu…  jakoś wyczuwałam od niego tę specyficzną aurę. Miałam wrażenie, że groza przenika całe miasto i sądząc po zachowaniu ludzi, oni też to wyczuwali. Wprawdzie trochę różniła się od tej z wtedy, lecz byłam prawie przekonana, że to ta sama istota, która użyta została do pozbawienia mnie większości mocy i strącenia na Ziemię. Feniks Apokalipsy… Niepełny, ale jednak. Szukałam go przez tyle lat… Kiedy spotkałam Shane’a, a potem Raisę, wyczułam tę samą energię. Myślałam, iż po prostu są z nim jakoś powiązani. Moc chłopaka uświadomiła mi, że najprawdopodobniej był Feniksem od samego początku. Tylko czemu czegoś mi brakowało? Nie byłam w stanie teraz tego rozgryźć. Poza tym musiałam go powstrzymać. Gdybym miała obok siebie Raisę, byłoby łatwiej, lecz dziewczyna zniknęła. Po kiego grzyba jej zaufałam? Mogłam się domyślić, że nie będzie chciała mnie mieszać w walkę z demonami. Szukałam jej już chyba wszędzie – bez skutku. Rozpłynęła się. Co więcej, Posłannicy również przestali się pokazywać na ulicach. Wszelkie działania ze strony Fałszywki ustały. Co ta menda planowała? Przygryzłam nerwowo paznokieć, sfrustrowana własną bezsilnością. Martwiłam się. A jeśli dziewczyna już nie istniała? Może paskuda całkowicie wymazała jej egzystencję? Aaach, co robić? W sprawie Raisy wyczerpałam wszystkie swoje możliwości. Poszukiwania na wyższym poziomie znajdowały się poza zasięgiem. Przez ten krótki czas stała się dla mnie jak siostra. Bolało. Utrata kolejnej drogiej osoby wywoływała fale płaczu i cierpienia. Ileż się zadręczałam z tego powodu! Nie potrafiłam przestać o tym myśleć. Układałam kolejne scenariusze prawidłowego przebiegu sytuacji, jakby bezsensowne gdybanie miało coś zmienić. Dopiero niedawno dotarło do mnie, że mogę już jej nie zobaczyć… Przygryzłam wargę, powstrzymując łzy. Kogo jeszcze stracę w bitwie o powrót na należne mi miejsce? Następny w kolejce był Shane. O szczęśliwy powrót Raisy mogłam się jedynie modlić, ale chłopaka nie zamierzałam sobie odpuścić. Musiałam wydostać go z matni. Musiałam! Dlatego teraz sterczałam na mrozie, czekając na nadejście nocy. Słońce zaszło dobrą chwilę temu, ludzie powoli skrywali się w domach, ale po Shanie nie było ani śladu. Właściwie czego się spodziewałam, skoro przyszłam tutaj, kierowana tylko przeczuciem? Mógł w ogóle się nie pojawić. Do tej pory skutecznie mi umykał. Nawet jeśli zgadłam miejsce jego kolejnego pojawienia się, nadbiegałam w momencie, gdy odchodził, mając przyjemność przywitania się ze znikającym w mroku płaszczem. W takich chwilach naprawdę brakowało mi moich mocy. Z nimi bez trudu zlokalizowałabym i zatrzymałabym Shane’a. A tak zmuszona byłam liczyć na łut szczęścia.

Zastanawiała mnie jeszcze jedna rzecz. Lucyfer… Na początku w Sorrow pojawiało się wiele demonów polujących na Reda. Ścigali go po całym mieście, choć nie wykazywał żadnych wyjątkowych umiejętności. A teraz, kiedy beztrosko zabijał nawet kobiety, diabły nagle zniknęły. Czasem dostrzegałam jednego lub dwóch, lecz nie robiły nic specjalnego. Co to oznaczało? Czyżby Lucyfer nie był zainteresowany? W takim razie dlaczego na początku posyłał swe sługi? Miałam pewne podejrzenia, ale brakowało mi potwierdzenia. Wolałam na razie wstrzymać się z wysnuwaniem wniosków i zaczekać. Jeżeli ktoś inny sterował poddanymi Szatana, musiał w końcu popełnić jakiś błąd. 

Nagle usłyszałam kroki. Zatopiona w myślach przegapiłam moment, gdy plac opuścili ludzie. Nie ma co, ładny ze mnie agent, skoro tak wnikliwie obserwowałam otoczenie. Obróciłam głowę w kierunku, z którego dochodził dźwięk i niemal podskoczyłam. Stał zaledwie kilka kroków dalej. Bez słowa wpatrywał się w fontannę, jak gdyby czekał, aż tryśnie z niej woda. Strasznie się zmienił przez ten czas. Chyba nie rozpoznałabym go w tłumie. Wydawał się wyższy, bardziej przytłaczający. Włosy, dawniej ledwie muskające ramiona, sięgały mu lekko za nie. Zaczesana na bok grzywka przysłaniała połowę twarzy, która była wręcz chorobliwie blada. Naprawdę przypominał Hadesa… Był równie przystojny i zagubiony, przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Z wahaniem ruszyłam w jego kierunku. Nim zdążyłam postawić choćby krok, spojrzał na mnie spod półprzymkniętych powiek. Zmroziło mnie to lisie spojrzenie. W szkarłatnych tęczówkach tkwiły źrenice tak cienkie, że ledwie zauważalne. Kontrast pomiędzy dwoma kolorami sprawiał, iż zadrżałam. Zupełnie, jakbym wpatrywała się w oczy najgorszej potwory. Był w nich cień, mrok obejmujący strachem duszę. Do tego ten uśmiech... W pierwszej chwili go nie zauważyłam, zbyt pochłonięta magią wzroku, poza tym nazwałabym to raczej imitacją uśmiechu, ale teraz miałam przed sobą wilka. Mogłabym przysiąc, że tak podśmiechuje się drapieżnik trzymający w pazurach ofiarę. Zadygotałam, walcząc w duchu z chęcią ucieczki. To… Shane? Nie mieściło mi się w głowie, jak można się tak zmienić w ciągu kilku tygodni. Nie wiedziałam, czy  w ogóle da się mu pomóc. Z drugiej strony chciałam go odzyskać. Musiałam przynajmniej spróbować. Skoro tu przyszłam, nie było odwrotu.

- S-shane? – wyjąkałam, przeklinając w duchu niepewny ton głosu. Nie mogłam okazać strachu.

- Och, to ty… Wkurzająca, mała blondynka, która śledzi mnie od jakiegoś czasu. Chyba chciałaś się ze mną spotkać, prawda? Początkowo miałem zamiar cię ignorować, ale twój upór jest doprawdy godzien podziwu. Nie przypuszczałem, iż jesteś typem samobójcy. Samemu pchać się w moje ramiona… Cóż za nieostrożność. – Wzruszył ramionami, a z twarzy nie schodził mu  denerwujący uśmieszek. Brzmiał zupełnie jak nie on. Co się wydarzyło?

- Dlaczego to robisz? – Nie mogłam się powstrzymać. Chciałam wiedzieć, zrozumieć… albo zwyczajnie usłyszeć coś w rodzaju usprawiedliwienia.

- Dlaczego? – prychnął. – To musi być jakiś powód? Chciałem się zabawić, to wszystko.

- Co takiego? Z powodu własnego widzimisię zamordowałeś tylu ludzi? Nie oszczędzałeś nawet kobiet. W dodatku wszyscy zniknęli. Co zrobiłeś z ciałami? Nie pojmuję tego, Shane. Co się z tobą stało? Jeszcze nie tak dawno zachowywałeś się normalnie. Nie szkoda ci tylu istnień? Przecież niczym nie zawinili. – Wyrzucałam z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego, a on tylko się patrzył. Co za drań!

- Dlaczego mam żałować? Ludzie to ścierwo zatruwające powietrze smrodem własnych grzechów. Żądza, zemsta, obżarstwo, pycha, nierząd… Nie masz pojęcia, jak cuchną. Czyż świat tego pozbawiony nie będzie piękniejszy? – Zdębiałam. Czuł… zapach grzechów?

- Odpowiem na twoje nieme pytanie. Tak – mruknął, ruszając w moją stronę. Nie byłam w stanie nawet drgnąć, gdy kładł dłoń na mojej piersi. Jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej.

- Nie jesteś człowiekiem… Co tu robisz, Persefono? – Odsunął się, posyłając mi autentycznie zaciekawione spojrzenie. Kolejna niespodzianka. Nie doceniałam umiejętności  Shane’a.

- Zostałam wyrzucona z Sementii za pomocą twojej siły. Nie pamiętasz, Feniksie? – wymruczałam przyciszonym tonem. Nie okazał zdziwienia. Spodziewał się, że go rozpoznam?

- Cieszę się, iż nie musimy owijać w bawełnę. To przedstawienie się mamy za sobą. Aczkolwiek faktu, o którym wspomniałaś, sobie nie przypominam. – Zmarszczył brwi, grzebiąc w pamięci, co oznaczało, że nie do końca się przebudził. Wciąż miałam szansę!

- Może zmienimy temat – zaczęłam ostrożnie. Nie zareagował, więc postanowiłam kontynuować.  – Zastanawiałam się, czy wiesz, gdzie jest  Raisa?

- Raisa? – Zawahał się. Tak myślałam, iż poruszenie tematu Posłanniczki pomoże. Nie odkryłam, na jakiej zasadzie działa, ale łączyła ich więź.

- Nie mów mi, że tego też nie pamiętasz. Chyba z główką u ciebie nie najlepiej. Przecież po raz pierwszy spotkaliście się właśnie tutaj, przy fontannie. Próbowałeś ją okraść, ale ci się wywinęła. Uczyła cię walczyć. Zasłoniła własnym ciałem. Sprzeciwiła się rozkazom, byle cię uratować. Zawsze o tobie myślała. Jestem pewna, że cię kochała. Może by to głośno wyznała, ale najpierw chciała udowodnić, że jest godna zaufania. Obiecała ci…

- ZAMKNIJ SIĘ! – wrzasnął, łapiąc się za głowę. Nogi się pod nim ugięły i runął na kolana. Nie wiedziałam, co teraz. Nie spodziewałam się tak gwałtownej reakcji. Podejść? A jeśli go rozzłoszczę jeszcze bardziej?

- Posłuchaj…

- Odczep się – wycharczał. Walczył ze sobą. – Nie próbuj mi robić wody z  mózgu, kiedy już zdecydowałem. Odtrąciłem… ją. Wyciągała rękę, ale odwróciłem się. Nie mogę… wrócić.  – Nie rozumiałam, o czym mówi. Najwidoczniej w jego duszy miało miejsce coś, czego nie potrafiłam dostrzec. Musiałam kuć żelazo póki gorące.

- Jestem pewna, że wybaczyłaby ci, gdybyś szczerze przeprosił. Nie jest za późno, Shane. Jeszcze możesz wkroczyć na właściwą ścieżkę. Proszę cię! Bez twojej pomocy jej nie znajdę.

- Zamknij się! Bądź już cicho! Nie powinienem… Co ja robię? – Miotał się i nie byłam pewna, czy mówi do mnie czy rozmawia z samym sobą. Cierpiał, tego byłam pewna. Nie do końca panował nad własną jaźnią. Najwidoczniej zawładnęła nim mroczna natura Feniksa. Istoty chcącej wszystko zniszczyć… I jak gdyby za sprawą tej myśli, swoistego uświadomienia, zobaczyłam go. Cień ciasno oplatający ciało chłopaka z żarzącymi się na czerwono ślepiami oraz sadystycznym uśmiechem. Szeptał mu na ucho słowa pokusy, czarnymi łapami wbijając się w serce. Zamarłam. Jak miałam pomóc? Bałam się. Po raz pierwszy od wielu lat czułam prawdziwy strach. Zdawało mi się, że mroczny twór zaraz się na mnie rzuci i rozszarpie kawałek po kawałku. Biło od niego pradawne zło. Pragnął pożerać, mordować… Jednocześnie było w nim coś z sędziego ludzkich dusz. Majestatyczny i groźny jednocześnie. Do tego szalony, nie do powstrzymania. Shane zapewne walczył z podszeptami kreatury od dłuższego czasu. Biedny chłopak…

- Nie poddawaj się! – wrzasnęłam. – Ona z pewnością czeka. Wierzy w ciebie. Ja też. Pokonasz go, tylko nie składaj broni. Słyszysz mnie? Nie jesteś sam. Masz nas! Walcz! – Zacisnęłam dłonie w pięści. Nagle podniósł głowę. Po bladych policzkach płynęły czerwone łzy. Z tego wszystkiego nie zauważyłam, że płakał. Krew płynąca z oczu… To bez wątpienia płacz duszy. Coś mnie ścisnęło w piersi. Pragnęłam podbiec do niego i mocno przytulić, ale nogi miałam jak z waty. W dalszym ciągu nie mogłam wykonać kroku w stronę chłopaka. Zacisnęłam zęby, wściekła na samą siebie. Potrzebował tego, a ja tchórzyłam!

- Nie… jestem sam? Ale… Mama… Wszyscy się mnie wyrzekli… Kłamiesz!

- Nie! Przecież wyczuwasz to, prawda? Smród grzechu. Możesz sprawdzić. Uwierz mi! – Co się wydarzyło po wyjściu ze szpitala? Był zraniony… Nie dziwiło więc, że osłabiony, w końcu uległ. Poczułam, jak coś spływa mi po policzkach. Rozkleiłam się… Żałosne. Czego w ogóle się obawiałam? Teraz już się nie wahałam. Przyklękłam i objęłam Shane’a tak mocno, jak tylko potrafiłam. Najpierw zesztywniał, ale po chwili zupełnie się rozluźnił, szlochając cicho. Co musiał przejść? Wolałam sobie nawet nie wyobrażać.

- Już dobrze… Cii… - Nie potrafiłam zdobyć się na bardziej inteligentne pocieszenie? Tylko, że chyba w tej sytuacji nic nie brzmiałoby wyjątkowo dobrze. Słowa nie potrafiły oddać tego, co czułam. Tak strasznie mu współczułam. W gruncie rzeczy był jeszcze dzieckiem, które los okrutnie doświadczał od samego początku. Zastanawiałam się, jak wiele naprawdę szczęśliwych chwil przeżył w ciągu tych kilkunastu lat. Pragnęłam mu podarować chociaż kilka, ale czy nie było za późno? Piętno dokonanych zbrodni z pewnością męczyć go będzie już zawsze. Do tego natura niszczyciela pochłaniała jego duszę. Czekała go walka z samym sobą i tak naprawdę nigdy więcej nie będzie mógł sobie pozwolić na słabość. Obawiałam się, że jego psychika nie wytrzyma takiej presji długo.

Nagle zerwał się wiatr, a ja poczułam dziwny nacisk na ciało. Ktoś tu był! Zanim zdążyłam zlokalizować przeciwnika, zostałam zmuszona do puszczenia Shane’a, po czym wyleciałam w powietrze, uderzając w drzewo, o które się wcześniej opierałam. Jęknęłam z bólu. Mogłam przysiąc, że słyszałam trzask przynajmniej kilku kości, ale nie mogłam się dekoncentrować. Przeciwnik dysponował całkiem niezłą siłą, skoro potrafił poderwać do góry normalną, zdrową nastolatkę bez konieczności kontaktu fizycznego. Zmrużyłam oczy, ale w pobliżu nie było nikogo, przynajmniej tak w pierwszej chwili mi się wydawało. Nieoczekiwanie zza pleców Shane’a, okupowanych wcześniej przez Feniksa, wyłoniła się kobieca postać. Ogarnęło mnie niepokojące przeczucie. Już niemal udało mi się odzyskać Shane’a, a tu nieoczekiwanie pojawił się ktoś obcy. Czyżbym została wykorzystana?

- Ktoś ty? – wrzasnęłam. Zastrzygła uszami… Zaraz! Ona miała na głowie uszy?! To chyba jakieś żarty…

- CHA, CHA, CHA, CHI, CHI! – Roześmiała się, wieszając się na Shanie. Ignorując bolące miejsca, podczołgałam się na dość bliską odległość. Stało przede mną stworzenie, którego istnienie jeszcze niedawno wsadziłabym między bajki. Przetarłam oczy, myśląc, że to może jakieś halucynacje, ale nie znikała. W sumie przypominała człowieka, tylko skrzyżowanego z kotem. Co więcej, hasała po śniegu w samej bieliźnie. Nie odczuwała zimna? Oczami okrągłymi ze zdziwienia podziwiałam ogon, szpiczaste uszy na czubku głowy, typowo kocie oczy zmrużone złowrogo oraz ostre niczym szpilki zęby, wśród których wyróżniały się wydłużone kły. Szczerzyła się, wyraźnie zadowolona z siebie. Jej twarz znajdowała się niebezpiecznie blisko szyi chłopaka.

- Muszę ci podziękować, panienko – miauknęła, pazurami wodząc po policzku Shane’a. – Gdyby nie twa wzruszająca mówka, nigdy nie złapałabym mojego ukochanego. Osłabiłaś Feniksa, dzięki czemu teraz będę mogła zabrać go ze sobą. Ach, prawie bym zapomniała. – Odsunęła kołnierz płaszcza i wbiła kły w szyję Reda. Kilka kropel krwi spłynęło po bladej skórze, ale to było chyba tylko działanie uboczne. Nie mdleje się przecież po utracie tak niewielkiej ilości życiodajnej cieczy, nie? A Shane osunął się bez czucia już po chwili.

- Co mu zrobiłaś?

- Odebrałam troszkę energii, żeby zasnął. Nie skończyłby dobrze, gdyby w portalu zaczął się szarpać. Wiesz, co? W podziękowaniu za pomoc odpowiem na dwa pytania!

- Czym jesteś? – zaczęłam, domyślając się, jaka będzie odpowiedź. Wolałam jednak się upewnić.

- Różnie mnie nazywają. W zależności od kultury, religii i innych mało istotnych rzeczy. Ty pewnie określiłabyś mnie przeklętym kotem, kotołakiem albo po prostu kocim demonem. Nya! Cóż za pozbawione fantazji nazwy, nie uważasz? Natomiast tam, skąd pochodzę, zwą mnie bakeneko. Jestem kotem przemykającym między wymiarami. Istnieję, ale tak naprawdę mnie nie ma. Potrafię przybrać dowolną postać. Niektórzy twierdzą, że wskrzeszam zmarłych, przeskakując nad nimi, lecz to spora przesada. Jednakże nie działa na mnie większość demonicznych mocy, gdyż odsyłam je w chwili ataku do innej rzeczywistości. Możesz zwracać się do mnie Shiki – tak mam na imię. Chociaż pewnie się już nie spotkamy. – Wzruszyła ramionami. Gadane miała, trzeba jej było przyznać.

- Shiki… Dlaczego chcesz zabrać Shane’a?

- Shane’a? Ach, chodzi o Czarnego Feniksa. To jedyny demon, który potrafi mnie zranić. Podziwiam jego siłę od momentu, gdy główny Feniks został podzielony. Wreszcie pozbył się dobrej części i emanuje takim cudownym, czystym złem! Chcę go dla siebie! Dlatego udawałam współpracownika Białej, posyłałam demony, pozwalając im nie tylko na atakowanie mojego księcia, lecz również zawieranie kontraktów. Poznajesz? – zapytała nagle, a powietrze zafalowało. I w ułamku sekundy stanęła przede mną Iva Montez – Mortengai, u którego zatrzymała się Raisa. Niemożliwe… Wykiwała nawet podróbkę?

- Jeszcze jedno…

- Stop! Powiedziałam, że dwa pytańka. Wyczerpałaś limit. A teraz pożegnajmy się. Pa pa! – Pomachała mi, po czym zniknęła wraz z Shanem. Tak po prostu rozpłynęli się w powietrzu. Musiała otworzyć portal…

- Cholera jasna! – Nie udało mi się odzyskać chłopaka. Było tak blisko, a w efekcie straciłam ostatnią bliską osobę. Zostałam sama, zupełnie nie wiedząc, co dalej. Mogli udać się wszędzie… Zacisnęłam dłonie na zimnym śniegu, nie kryjąc frustracji i bezradności.

Wszystko stracone. Pozostawało mi jedynie liczyć na cud. 

***

Oto i obiecany rozdział z perspektywy Justine. Zdradziłam w nim całkiem sporo, więc myślę, że niektórych rzeczy się domyślacie. Jestem ciekawa, czy zgadniecie;) Z rozdziału jestem całkiem zadowolona, natomiast mogą pojawić się błędy, więc jeśli jakieś widzicie - piszcie. 

Nadal pracuję nad zaległościami u Was;) Na razie zaktualizowałam linki. Jeżeli o kimś zapomniałam, niech się upomni.

Kiedy kolejny rozdział? Nie mam go jeszcze... Mam nadzieję wrzucić coś przed końcem wakacji, ale zobaczymy. Wszystko zależy od kapryśnej weny. Oby dopisała! 

Nadal zachęcam do zadawania pytań i zostawiania swoich opinii. Zawsze mnie to motywuje;)