Rozdział 24

Rozdział zawiera wulgaryzmy i sceny brutalne - tak tylko ostrzegam.

W oczach przyjezdnych Sorrow wyglądało na miasteczko bez skazy. Z wyjątkiem opuszczonych fabryk, nie było tu jakichś zaniedbanych budynków, jakże artystycznych rysunków na murach czy porozbijanych przystanków. Żadni podejrzani faceci nie przesiadywali na parkowych ławkach, a dzieci spokojnie bawiły się na podwórkach. Jaka szkoda, że to wszystko to tylko ułuda. Zwyczajny, cichy spisek mieszkańców, którzy pragną przyciągnąć do domów turystów. Grają swoje role, nie wspominając obcym o licznych napadach, kradzieżach, gwałtach, a nawet morderstwach. Zresztą w ciągu dnia faktycznie nic takiego nie miało miejsca. Mroczna strona Sorrow uaktywniała się po zmierzchu. Wtedy na ulice wypełzały spod ziemi gady szukające ofiar. Polowały na robactwo, siejąc wśród niego popłoch. No cóż, ofiary same były sobie winne. Specjalnie wyciszały każdy incydent, by nie rozprzestrzeniły się niepotrzebne plotki. A potem czekało na nich tylko podeptanie przez „straszne potwory”.  Nie wiedziałem, która strona wykazywała się większą głupotą, ale cała ta szopka poniekąd była zabawna. I pomyśleć, że kiedyś stanowiłem część tego wszystkiego; zarówno jako gad, jak i robal. Godne pożałowania…

Przerwałem ponure rozmyślania, z dziwną satysfakcją wpatrując się w zachodzące krwawo słońce. Czerwień otulała świetlistą kulkę, jakby chciała ją pożreć, a strwożone chmury mogły się jedynie przyglądać. Ciekawe, czy moje spotkanie będzie wyglądało podobnie. Nie widziałem tych kolesi od tamtego dnia, gdy poddali mnie „karze”. Wciąż pamiętałem towarzyszący mi wtedy strach, ale teraz był zaledwie echem, słabym wspomnieniem popychającym do działania. Nie chodziło jednak o zemstę. Po prostu chciałem znowu to poczuć. Pragnąłem zanurzyć się w szaleństwie złożonym z adrenaliny oraz zapachu tężejącej krwi. Umysł wypełniało mi zniszczenie. Przenikało wszystkie myśli, powoli stając się nadrzędną potrzebą. Nie miałem pojęcia, o co dokładnie chodziło z Czarnym Feniksem, ale dojrzewało we mnie przekonanie, że zostałem stworzony, by niszczyć. Kiedyś słyszałem, iż każdy ma swój raison d'être*. Uważałem wtedy, że mnie to nie dotyczy, ale teraz… Chyba zaczynałem zmieniać zdanie.

Siedziba gangu wciąż znajdowała się w tym samym miejscu, przynajmniej tak niosła wieść. Nadal ukrywali się w opuszczonej kawiarni. Stałem pod nią od dobrych dziesięciu minut, prowadząc bezsensowne rozmowy wewnętrzne, zamiast brać się do roboty. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Lekkie podniecenie ogarniało ciało i czułem, że bez ofiar się nie obejdzie. Śmiało ruszyłem w kierunku drzwi. Zapukałem dwa razy, ale odpowiedziała mi głucha cisza. Czyżby wyszli? Nie, było za wcześnie. Ponowiłem pukanie i w końcu dało się słyszeć szczęk zamka. Moim oczom ukazał się potężnie zbudowany mężczyzna ze spojrzeniem średnio inteligentnego goryla.

- Czego? – warknął, zaciskając dłonie w pięści. Oj, chyba nie zamierzał mnie miło powitać.  – Szef nie przyjmuje gości. Wynocha albo pożałujesz!

- Niezbyt grzecznie odnosisz się do nieznajomych, prawda? Czuję się urażony. Zdaje się, że nie nauczono cię dobrych manier lub zwyczajnie nie jesteś w stanie ich pojąć...

- Teraz to się doigrałeś, gnoju! – przerwał mi, usiłując zadać potężny cios w twarz. Uchyliłem się, kątem oka obserwując przemykające tuż obok lewego policzka przedramię mięśniaka. Jeszcze moment… Teraz! Chwyciłem go tuż pod łokciem. Zaskoczony, próbował się wyrwać. Daremny trud. Przymknąłem powieki, rozkoszując się przenikającym go dreszczem. Strach… Pokarm demonów. Wyszczerzyłem zęby, zaciskając palce na ciepłej skórze.

- Chyba cię powaliło… Puszczaj, bo nie ręczę za siebie. Nie wiesz, z kim zadzierasz.

- Doprawdy? – szepnąłem mu prosto do ucha. Znowu się wzdrygnął. Zabawne… Byłem od niego dużo niższy i sprawiałem wrażenie słabszego, a jednak się bał. Czyżby podświadomie wyczuwał zagrożenie?  - Wydaje mi się, że to ty nie zdajesz sobie sprawy, z kim masz do czynienia. Jak się nazywasz?

- Po cholerę ci to. Za chwilę będziesz wąchał kwiatki od spodu – warknął, docierając już do tego etapu, gdy przerażenie wyzwalało w człowieku agresję. Mogłem jeszcze długo ciągnąć tę grę, obserwując coraz bardziej desperackie zachowania mężczyzny, ale nie miałem czasu igrać ze zwykłą płotką. Zapewne jego życie nie znaczyło dla bossa więcej niż papierek po cukierku. Mimo to nie zamierzałem puścić go wolno. Skoro już się napatoczył…

- Z czego rżysz? – wrzasnął, chcąc zapewne mnie przestraszyć. Cóż, zabrzmiał raczej jak osaczone zwierzę. Bez słowa puściłem go, obserwując, jak ulga oraz triumf przemykają przez twarz. Pff! Już się zdążył zrelaksować! Nie stanowił dla mnie żadnego przeciwnika, ba, nawet nie mógłbym go użyć jako zabawki w celu zabicia czasu. W ułamku sekundy wrócił do roli pana i władcy, zupełnie ignorując wcześniejszą sytuację.

- Przestraszyłeś się, co? Niech ci się nie wydaje, że teraz po prostu sobie odejdziesz, cwaniaczku. Już nie jesteś taki twardy. Może uklękniesz i przep…

- Zamknij się wreszcie – wymamrotałem zirytowany, wykonując jednocześnie dłonią niemal niezauważalny ruch. Zastygł w bezruchu, jęcząc cicho. Wytrzeszczył na mnie swoje gałki oczne, które właśnie zalewała krew. Spływała po policzkach niczym łzy. Pachniała zgnilizną. Zmarszczyłem nos, zastanawiając się, co zrobił, że tak cuchnął.

- Ach tak, wiem. Obżarstwo, co? Jeden z siedmiu grzechów głównych… To chyba powinienem cię ukarać w odpowiedni sposób, nie sądzisz? – Olśnienie przyszło całkiem niespodziewanie. Przemknęło w głębi umysłu jak urywek wspomnień z życia, o którym nie miałem pojęcia. Fragment cudzej osobowości lub przeszłego wcielenia. Nie wiedziałem, że ciężkie przewinienia mogą posiadać zapach. Czy to wiązało się z Feniksem? Ze mną? Podobno nim byłem… Dość! Nie powinienem w ogóle o tym myśleć. Wystarczyło go zniszczyć, po co się zastanawiać?  Pasująca do niego kara przyszła mi na myśl w mgnieniu oka. Paskudny grymas wykrzywił wargi. Idealne…

- Mam świetny pomysł. Co sądzisz o pożarciu żywcem? Biorąc pod uwagę sposób, w jaki żyłeś, taka śmierć będzie prawdziwa ironią losu. – Przesunąłem palcami po jego szyi. Niemal natychmiast pojawiły się tam robaki. Nie przypominały żadnych ze znanych człowiekowi. Wiły się niczym węże, a zęby miały szpiczaste jak u rekina. W maleńkich oczach pobłyskiwało pragnienie wbijania kłów w tłuste cielsko ofiary. Delikatna warstwa śluzu pokrywająca ciemnozielone korpusy zostawiała lepkie ślady na skórze. Kilka wpełzło do ust, niektóre powłaziły do oczu. Nie traciły czasu. A on? Patrzył na mnie z coraz większym przerażeniem, błagając o litość bezbolesnego umierania. Napawałem się tym widokiem. Krwawa poświata powoli przesłaniała pole widzenia, ogarniała mózg, całkowicie odbierając zdolność racjonalnego myślenia. Bez namysłu zwolniłem blokadę krępującą ruchy goryla. Rzucił się na ziemię, wrzeszcząc niczym mała dziewczynka. Trzęsącymi palcami próbował strącać pasożyty, lecz było zdecydowanie za późno. Zdążyły już rozpełznąć się po całym ciele, gryząc, gdzie popadnie. Pochłaniały nie tylko skórę czy mięso, ale wszystkie narządy wewnętrzne, wywołując fale pomieszanych z krwią wymiotów. Krzyki ofiary niemal dzwoniły w uszach, wprawiając ciało w przyjemne wibracje. Dziwne gorąco ogarnęło kończyny. Ostatkiem sił powstrzymywałem chęć dołączenia do zabawy.

W międzyczasie przy drzwiach zgromadził się niezły tłumek gapiów z samym szefem na czele. Widocznie zawodzenia ochroniarza musiały w końcu zmusić ich leniwe tyłki do działania. Stali i patrzyli. Niektórzy trzęśli się ze strachu, inni ze złości. Byli tacy, którym widowisko sprawiało przyjemność. Wszystkie te uczucia przenikały mnie, nakręcając do działania.

- To kara za niemiłe powitanie – przemówiłem, powodując konsternację wśród członków gangu. Chyba żaden nie kwapił się do rozmowy… W końcu wybór padł na bossa. Wyszedł z półcienia, emanując gniewem. Z zaskoczeniem stwierdziłem, że znam faceta. Kiedy jeszcze pracowałem dla nich, był moim partnerem. Razem napadaliśmy i okradaliśmy. Nie spodziewałem się, iż przetrwa tak długo, skoro zawsze wykonywał zlecenia z miną przegonionego kundla. Musiałem przyznać - interesowało mnie, jak do tego doszło.

- Shane – zaczął, przyglądając mi się spod przymrużonych powiek. – Nie przypuszczałem, że jeszcze tu wrócisz. Ostatnim razem uciekałeś, gdzie pieprz rośnie, a teraz wracasz, na dzień dobry zabijając mojego człowieka. Na co liczysz? Znasz nasze metody. Nie zostawimy tego. Czyżbyś tęsknił za prawdziwym bólem? Nie wystarczyła ci poprzednia kara?

- Matt... Nie sadzę, żebyś strasznie rozpaczał nad losem jednego człowieka. W dodatku zwykłego śmiecia. Szukasz pretekstu do ataku? Zupełnie niepotrzebnie. Nie przyszedłem tu, by się kłócić. Miałem raczej zamiar coś ci zaproponować.

- Pieprz się! – warknął przez zaciśnięte zęby. – Coś ty mu zrobił, potworze? Przecież to jest… Nawet nie potrafię znaleźć słów. Zawarłeś kontrakt, tak? Czego chcesz? Zapewne zemsty za tamto. Zyskałeś trochę mocy i myślisz, że możesz kozaczyć? Muszę cię rozczarować, bratku. Też mamy po swojej stronie demony.  – Uśmiechnął się cwanie. No tak, nie zwracałem na to wcześniej uwagi, ale faktycznie wyczuwałem charakterystyczną aurę. Nic ponad zwykłe, zdeformowane zwierzątka, lecz i tak się zaniepokoiłem. Przeczucie mi mówiło, iż takie miernoty nie powinny zawierać kontraktów. Znowu pojawiło się to wrażenie poprzedniego „ja”. Posiadałem wiedzę, której pochodzenia nie znałem. Co ja w ogóle wyprawiałem? Dlaczego…? Zabijanie było przecież niewłaściwe. Ja…

- Wiedziałem, że wymiękniesz. – Blondyn wydawał się bardzo z siebie zadowolony. Irytował mnie, ale to przecież nie powód…

- Znowu niepotrzebnie łamiesz sobie głowę.

- Zamknij się! – Znowu ten cholerny głos. Zacząłem ciężej oddychać. Silny ból przeszył skroń. Ciemność powoli pochłaniała wątpliwości. Ach tak, zapomniałem. Przecież byłem potworem. Sam się zgodziłem. Tylko… ta postać… płakała.

- Zostaw ją! Chcesz znowu cierpieć?

- Stul pysk, do diabła! – wybuchnąłem. Czerwone plamki migały mi przed oczami. I jakoś tak nie miałem siły się opierać. Mogłem sobie krzyczeć. Mrok nie zamierzał odpuścić. Zresztą gang też nie. Poczułem mocne uderzenie w żebra i wszelkie rozterki zniknęły. Rozpłynęły się w fali wściekłości. Chwyciłem delikwenta za gardło, paznokcie wbijając w skórę. Krew popłynęła po palcach. Jak w transie podniosłem dłoń do ust, zlizując szkarłatną ciecz. Pachniała tak rozkosznie… Wręcz opętywała zmysły. Czubkiem języka przejechałem po wargach, szukając jakichś pozostałości. Ta drobina nie wystarczała. Pragnąłem jeszcze.

- Abraksas, ratuj – wychrypiała ofiara, najwidoczniej przywołując demona. Pojawił się natychmiast, chyba nie zdając sobie sprawy, iż nie ma szans. Wyglądał naprawdę śmiesznie. Trochę jak przerośnięta jaszczurka stojącą na dwóch nogach. Człekokształtny gad? Roześmiałem się.

- A ty tu czego? Nie widzisz, że przeszkadzasz w zabawie? – Nie odpowiedział. Zamiast tego wokół zaczęły gromadzić się inne dziwadła: małpy z głowami koni, mające po kilkanaście kończyn ptaszyska, a nawet pająk o dziewczęcym obliczu. Zerknąłem na Matta.  Triumfował. Najwidoczniej uznał, iż wygraną ma w kieszeni. Był zbyt pewny siebie…

- A ja chciałem z wami współpracować – westchnąłem, czekając na ruch ze strony pospólstwa. Tak jak przewidywałem, rzuciły się na mnie bez żadnego planu. Ośmieliły się zaatakować. Głupiutkie śmieci. Zacisnąłem palce mocniej na gardle schwytanego sługusa Matta, jednocześnie odliczając w myślach. Czysta nienawiść szumiała w żyłach. Przechyliłem głowę niczym klaun, szczerząc się głupawo. Najpierw zamierzałem ich spalić, ale… Nie, to nie było wystarczająco okrutne dla tych zuchwalców. No i nie zamierzałem tracić cennego czasu.

- Zniknijcie – szepnąłem. Przystanęły nagle, krzywiąc się z bólu. Zwierzęce ciała ogarnęły skurcze. I bez ostrzeżenia wszystkie demony eksplodowały, zaścielając ziemię resztkami wnętrzności, poszarpanymi tkankami oraz odłamkami kości. Czarny deszcz przeklętej krwi oblał nie tylko mnie, lecz także nieszczęsnych kontraktorów. Blondynek zbladł, trzęsąc się jednocześnie niczym galareta. Och, wyglądało na to, że pojął powagę sytuacji.

- J-jak to możliwe? – wyjąkał, nieprzytomnym wzrokiem błądząc po jeszcze ciepłych trzewiach demonów. A dopiero tak zadzierał nosa… Ludzie byli doprawdy dziwnymi istotami. Mówiło się, iż pochodzą od Boga, a niejednokrotnie zachowywali się gorzej od najpospolitszych diabłów. W imię ratowania własnego tyłka potrafili wyzbyć się dumy czy nawet zdradzić własnych przyjaciół. Niczym się w sumie od nich nie różniłem, co jedynie pogłębiało pogardę, jaką do siebie czułem.

- Zawsze możesz się zrehabilitować. Wystarczy, że zaczniesz oczyszczać świat z tego ścierwa. – Cichutki szept wcisnął się pomiędzy przemyślenia, podsuwając całkiem  rozsądną propozycję. Nagle uznałem, iż to właśnie było moje powołanie. Dziwne, jak szybko zaakceptowałem siebie w roli egzekutora. Nie potrafiłem skierować myślenia na inny tor. Znalezienie alternatywnego rozwiązania uniemożliwiała blokada w mózgu stworzona przez ciemność. Tak, musiałem zniszczyć ludzki rodzaj. Mógłbym to zrobić od razu, ale przecież przyjemniej było rozkoszować się swoją misją, prawda? Wizja powolnego konania najpodlejszego ze stworzeń nieoczekiwanie wywoływała falę satysfakcji zalewającą serce. Przez chwilę myślałem, że przybycie tu okazało się błędem, ale paradoksalnie zamiary, które okazały się niewypałami, pomogły odnaleźć drogę. Teraz tylko musiałem się jej trzymać, a otaczający mnie gangsterzy mieli stanowić podwalinę pod całe dzieło.

- Może się jakoś dogadamy? – zaczął nieśmiało Matt, próbując wybrnąć z sytuacji bez szwanku. Za późno.

- Wybacz, ale nie rozmawiam ze sprzedajnymi dziwkami waszego pokroju. Doprawdy, żeby oddać dusze takim słabeuszom… Pech, a może głupota? Za jedno i drugie musicie zapłacić. – Wolnym krokiem ruszyłem w kierunku byłego współpracownika. Poderwał się, chcąc uciec, ale natychmiast uniemożliwiłem mu poruszanie się.  – Przypatrzcie się. Wszyscy tak skończycie, więc lepiej się przygotujcie. Może jakiś paciorek przed śmiercią? – zaszydziłem, kładąc dłoń na piersi blondynka. Wzdrygnął się. Serce zaczęło mu bić jak oszalałe. Bum, bum, bum… Mógłbym się rozkoszować tą przedśmiertną symfonią bez końca, ale nie powinienem kazać czekać pozostałym. Odsunąłem się na odległość dwóch kroków, przymierzając się do ciosu. Na twarzy mężczyzny dostrzegłem zaskoczenie, które stopniowo zastępowały zrozumienie przemieszane z przerażeniem.

- Kim, do cholery, jesteś?! – wrzasnął, usiłując odwlec chwilę sądu. Zachichotałem.

- Sprawiedliwością? Nie, to chyba nie to. Po prostu mam taki kaprys. Chcę cię zabić, bo jesteś odrażający. Bez ciebie świat będzie lepszy, wiesz?

- Jak możesz o tym decydować? Kto ci dał takie prawo? – Denerwował się coraz bardziej. Agresja, agresja, agresja… Czemu nie potrafił rozwiązywać problemów w inny sposób?

- Nie potrzebuję pozwolenia – warknąłem. – Giń już! – Jednym ruchem przebiłem się przez klatkę piersiową i musnąwszy palcami kości żeber, dotarłem do serca. Przesunąłem kciukiem po bijącym mięśniu. Było takie gorące… Chwyciłem je, zafascynowanym wzrokiem obserwując ściągniętą bólem twarz Matta, po czym wyrwałem, zostawiając ziejącą w piersi dziurę. Martwe ciało upadło na podłoże z głuchym łoskotem, a serce wciąż powtarzało swój cykl, jakby było zupełnie odrębnym istnieniem.

- Jesteś naprawdę czarującym kawałkiem mięsa, ale pora na wieczny odpoczynek, nie sądzisz? – wyszeptałem, zaciskając palce. Zmiażdżona tkanka parowała delikatnie. Jeszcze przez chwilę stałem, przypatrując się papce, która jeszcze niedawno napędzała do życia człowieka. W końcu rzuciłem ją obok zwłok i rozejrzałem się wokół. Wszyscy uciekli. Zostałem tylko ja oraz trupy, w większości nie przypominające już właściwie niczego.

- Ojej, chyba zapomniałem ich unieruchomić… Nie szkodzi. Nie zdołają uciec. Szykuje się nocne polowanko, nie, Belzebubie? – Zza budynku wyłonił się poznany wcześniej demon. Byłem świadom jego obecności od dłuższego czasu. Najwidoczniej nie dopieściłem go wystarczająco, przez co zdołał szybko dojść do siebie.  Przynajmniej minę miał mniej butną niż wcześniej.

- Widzę, że jesteś w formie, paniczu. Wybacz moje wcześniejsze zachowanie. Zagalopowałem się.  – Skłonił pokornie głowę, oczekując przebaczenia. Nie powiem, podobało mi się to.

- Nic nie szkodzi. Chciałeś czegoś?

- Tylko ostrzec. Wystrzegaj się czarnego kota, panie. Zdaje się, iż ma cię na oku. Jest to bezwzględna bestia obdarzona nieprzeciętnym intelektem oraz odporna na większość demonicznych mocy. Nie wiem, jak…

- Zrozumiałem – przerwałem mu, znudzony bezsensowną paplaniną. Zamilkł, wyraźnie urażony, lecz cóż mnie to obchodziło?

- Posprzątaj tu – rzuciłem jeszcze przez ramię, po czym ruszyłem na poszukiwanie uciekinierów. Moja misja właśnie się rozpoczęła. 

***

* raison d'être - tak najkrócej - powód istnienia (z j. francuskiego)

Nareszcie udało mi się napisać ten rozdział. Znowu zmusiłam Was do miesięcznego czekania, ale wena to twór kapryśny i jakoś mnie opuścił. Dlatego rozdzialik jest jaki jest. Męczyłaś się z nim i nadal zadowolona nie jestem. No cóż, nie jęczę, nie mnie to oceniać.

Za to w nagłym przypływie weny napisałaś kolejny i prawdopodobnie w przyszłym tygodniu uda mi się go dodać. Będzie to ostatni opisujący Shane'a, a napisałam go z perspektywy Justine. Potem wracamy do Raisy i wtedy ostatecznie zdradzę moją koncepcję na to opowiadanie. A może już się czegoś domyślacie? Jestem ciekawa Waszych pomysłów. 

Nadal zachęcam do zadawania pytań.