Rozdział 23

Perfidna gra, która miała zapewnić zwycięstwo, już od dłuższego czasu toczyła się na jej niekorzyść. Nie spodziewała się, że idealny plan może okazać się taką klapą. Przecież wszystko przemyślała! Kto by pomyślał, iż Raisa nagle się zbuntuje? Była niczym więcej jak zbłąkaną duszyczką. Ulitowała się nad nią i przygarnęła, ufając intuicji, która mówiła, iż dziewczyna nada się do misji pozyskania celu idealnie. Tymczasem ta niewdzięczna gówniara sprzymierzyła się z Persefoną, porzucając powierzone zadanie… Śmierć zaklęła szpetnie, kątem oka zerkając na szachy. Pionki przeciwnika osaczały jej królową ze wszystkich stron, pokonawszy uprzednio najsilniejszą figurę – Milliannę. Jedna z najbardziej uzdolnionych, najsilniejszych Posłanniczek nie dała rady uśmiercić całkiem przeciętnej, chwiejnej emocjonalnie dziewuchy. A wszystko przez Bloody Wings… Musiała przyznać, iż ją zaskoczył. O co chodziło byłemu aniołowi? Dlaczego chronił zwykłą duszę? Czyżby coś przeoczyła?

- Zabawne… Zdaje się, Raiso, że jesteś większym zagrożeniem niż przypuszczałam. I, o ironio, to ty miałaś najbardziej przyczynić się do mojego sukcesu. Nie lubię takich niespodzianek. Na razie jednak dam ci pożyć. Zobaczymy, co z tego wyniknie – wymruczała do siebie, opuszkiem palców muskając mały, biały pionek stojący najbliżej czarnej królowej.

Nagle wrota sali otworzyły się z głośnym jękiem. Do środka wślizgnął się postawny, starszy blondyn, którego niebieskie niczym  letnie niebo tęczówki ciskały gromy. Zachariasz był zdecydowanie najbardziej doświadczonym ze wszystkich Posłanników. Wielokrotnie doradzał Śmierci, zdarzało mu się nawet przewidywać jej ruchy i uprzedzać rozkazy. Jednakże tym razem zaskoczyła go. Zupełnie nie rozumiał, dlaczego kazała wszystkim zebrać się na przylegającym do zamku placu. Czyżby szykowało się coś większego? Rozważał wiele opcji, łącznie z wypowiedzeniem wojny demonom, ale każda wydawała się absurdalna. Co zatem planowała Czcigodna?

- Pani, twoi słudzy zgromadzili się w wyznaczonym miejscu. Jakie są dalsze wytyczne? – spytał, przyklękając na jedno kolano. Czarnowłosa dama uśmiechnęła się z wyraźną rozkoszą.

- Czekajcie na mnie. Niech nikt nie warzy się opuścić miejsca zbiórki. Mam wam do przekazania niezwykłą wieść.

- Jak każesz, o Najwyższa. – Zachariasz powstał, po czym sprawnie opuścił pomieszczenie. Odgłos jego pewnych kroków jeszcze przez chwilę dudnił w uszach Czcigodnej. Naprawdę doceniała swoje sługi. Bez protestów wykonywali nawet najbardziej absurdalne misje. Zawsze wpatrzeni w nią jak w obrazek, gotowi byli poświęcić swoje życia dla ukochanej pani. Cóż z tego… Nie potrzebowała ich już. Odegrali swoją rolę w tej żałosnej maskaradzie. Wyręczali ją w obowiązkach, dzięki czemu mogła poświęcić się poszukiwaniom skarbu. Istoty, która jako jedyna posiadała moc zdolną zgładzić Lucyfera. Już raz miała ją w garści, ale… Na samo wspomnienie interwencji Wszechmocnego trzęsła się ze złości. Odebrał jej klucz do zemsty. Uniemożliwił zniszczenie pana piekieł.

- Teraz będzie inaczej – szepnęła, zrzucając  czarną szatę. Ta opadła z szelestem na podłogę, odsłaniając oblicze, które dla Raisy zawsze stanowiło zagadkę. Jasna karnacja kobiety wyraźnie kontrastowała z jej czarnymi, sięgającymi do połowy ud włosami, które układały się w lekkie fale. Miękkie, różane usta wykrzywiał grymas przywodzący na myśl psychopatę cieszącego się na widok nowej ofiary. Po chwili uleciało z nich kilka słów w języku Otchłani. Bezdenna czerń oczu zmieniła się w szkarłat. Okrągłe źrenice przekształciły się w wąskie szparki. Chorobliwie blade wargi nabrały koloru, a do tej pory równo przycięte paznokcie zastąpiły szpony. Plecy kobiety zdobiły nietoperze skrzydła o rozpiętości kilku metrów. Cienki ogon zakończony kitką smagał zgrabne łydki Śmierci. Wężowa Księżniczka nie zamierzała dłużej udawać. Wiedziała, że pora ostatecznej rozgrywki się zbliża.

Z wyraźną przyjemnością przeciągnęła się, po czym ruszyła w kierunku tronu. Znajdowało się tam źródło jej mocy jako Śmierci. Hades... Potężna Kosa wykonana ze zwęglonego Drzewa Poznania oraz czarnego marmuru lśniła delikatnie. Każdy centymetr trzonu opowiadał historię powstania oraz upadku pogańskich bożków. Tę prawdziwą, nie wymyśloną przez ludzi. Na samej górze widniały trupie czaszki zrobione z nadpalonych kości. Makabryczne wrażenie potęgowały czarne wstęgi przewiązujące owe czaszki, które podczas walki łopotały na wietrze niczym żałobne proporce.

Diablica ujęła Kosę w dłoń, drugą gładząc żłobienia w drewnie. Po chwili oderwała się od tego zajęcia. Nie miała czasu, by się zabawiać.

- Chodź tutaj, Hadesie. Mamy coś do zrobienia. – Broń nawet nie zareagowała. Kobieta zacisnęła zęby ze złości. Ostatnio bożek wyjątkowo często się sprzeciwiał. Już niemal nie pamiętała dni, w których był nią zauroczony. Okres ten trwał zbyt krótko, by był wart przechowywania w formie wspomnień. Hades bardzo szybko przejrzał na oczy i zatęsknił za Persefoną. Mimo wszystko pozostawał posłuszny aż do buntu Raisy. Kolejna nieprzewidziana okoliczność, a wszystko przez jedną, słabą dziewczynę…

- Wykonasz polecenie, czy mam sama cię zmienić? – wysyczała, ukazując światu długi, rozdwojony na końcu język. Brak reakcji ze strony Hadesa doprowadzał ją do furii. Nie chciała się z nim przekomarzać. Bez zastanowienia chwyciła za ostrze, przejeżdżając szponami wzdłuż rzeźbień. Wykrzywione w grymasie triumfu usta szeptały coś w tempie nieuchwytnym dla normalnego człowieka. Powietrze otaczające walczącą mentalnie dwójkę zafalowało. Przez chwilę wydawało się, jakby wszystko było tylko mirażem, grą świateł, która za chwilę rozpłynie się w nicości. Nic bardziej mylnego. Ułuda ta zapowiadała przemianę byłego pana Tartaru.

Delikatna mgła otoczyła czarną broń. Nagle rozległ się cichy trzask oraz przytłumione westchnięcie. Powrót do oryginalnej formy Hades opanował do perfekcji. Zajmowało mu to najwyżej kilka sekund. Nic dziwnego, że niemal natychmiast oczom Czcigodnej ukazał się wysoki, postawny mężczyzna, którego wygląd zapierał dech w piersiach nawet najpiękniejszej z diablic. Postrzępiona, czarna grzywka opadała na oczy, a krótsze kosmyki okalające twarz delikatnie muskały blade policzki. Spod nich wyłaniały się długie pasma swobodnie opadające na plecy. Spojrzenie mrocznych niczym dno piekieł tęczówek dosłownie powalało każdego przeciwnika swym chłodem. Czarny płaszcz ozdobiony złotymi zdobieniami wokół szyi podkreślał atuty sylwetki. I nie znać byłoby na nim upodlenia, gdyby nie skórzana obroża, z której zwisał łańcuch, z drugiej strony trzymany przez uśmiechającą się szyderczo wężową damę.

- Po co się tak wzbraniasz? Kiedyś nie potrzebowałeś zachęty… - mruknęła, palcami uwodzicielsko wodząc po jego twarzy. Wzdrygnął się. Dlaczego dał się omamić tej poczwarze? Wtedy wydawała mu się wybawicielką, a teraz widział przed sobą jedynie odrażającego demona. Niestety, czasu nie można było cofnąć. Jego Persefona zniknęła na zawsze…

- Czego chciałaś? – spytał obojętnie, starając się ignorować napastliwe zachowanie kobiety. Prychnęła, odsuwając się na odległość kilku kroków.

- Trzeba usunąć te twoje stworzątka. Nie są mi już potrzebne. Tak właściwie straszne z nich niedorajdy. Nie potrafiły zlikwidować  słabej dziewczynki. Nie postarałeś się, Hadesie… No cóż, karę wymierzę ci później. Oczekuję, że szybko uporasz się z problemem.

- Twoje żarty są nieśmieszne, Lilith. Całe to przedsięwzięcie wymagało nagięcia wielu zasad, przekroczenia tabu i przeciwstawienia się naturalnym prawom. Zrobiłem, co chciałaś, nie bacząc na następstwa takich działań, ale… Jeśli z powodu kaprysu wszystko odwołam, konsekwencje będą poważniejsze. Nie zamierzam się pogrążać jeszcze bardziej. Może kilka miesięcy temu namówiłabyś mnie do tego, lecz przejrzałem na oczy. Nie pomogę ci więcej. – Stanowczy głos mężczyzny nie pozostawiał złudzeń. O współpracy mogła pomarzyć. A przecież wcześniej dogadywali się świetnie. Była prawie pewna, że to wszystko przez bunt Raisy. Ośmielony jej przykładem Hades pozwalał sobie na coraz więcej. Jaka szkoda, iż musiała tak go rozczarować…

- Chyba o czymś zapomniałeś, skarbie. Przejęłam stołek Śmierci. Nie możesz mi się przeciwstawić. Twoja egzystencja jest całkowicie ode mnie uzależniona. Skoro nie chcesz dobrowolnie wykonać polecenia, zmuszę cię do tego.  – Uniosła delikatnie dłoń, głośno wymawiając słowa rytuału. Miała rację. Nie posiadał na tyle siły, by z tym walczyć. Bez słowa opadł na kolana, a tęczówki zaszły mu mgłą. Jedyne, co słyszał w głowie, to dobitne rozkazy Czcigodnej.

- Zlikwidować… - powtórzył cicho. Lilith skinęła głową w geście przywołania. Nie potrafił odmówić. Podszedł bliżej, dając sobą manipulować jak posłuszny psiak. Ujęła go za ramię, szpony wbijając w skórę, ale nawet ból nie wyrwał Hadesa z otępienia.

- Chodźmy – wymruczała, ruszając ku drzwiom. Za nimi czekał główny plac oraz niczego niespodziewający się Posłannicy. Ufnie wpatrywali się w miejsce, gdzie zazwyczaj przemawiała, nawet nie przypuszczając, że to ich ostatnie chwile. Kolejne istnienia poświęcone w imię zemsty…

Wrota jęknęły przeciągle i oczom odzianych w czerń sług ukazała się Czcigodna. Jednak jej postać odbiegała od normalnej. Cichy szmer rozległ się na placu, lecz nikt nie śmiał zapytać wprost, bo chociaż widzieli przed sobą demona, wiedzieli, że to ich pani. Czekali zatem na słowa, choć kilka zdań wyjaśnienia, ale zamiast tego ujrzeli Hadesa podnoszącego w górę wychudłe ręce. Znikąd pojawiła się melodia. Pieściła uszy zebranych, zagłuszając wszelkie inne myśli. Zniewolone w przeklętym eksperymencie dusze nienarodzonych dzieci wreszcie były wolne. Światło niebiańskie padło na ich lica, budząc radość w niewinnych sercach. Poderwały się do góry, szybując ku rajskim ogrodom, gdzie pierwotnie miały spocząć. Radość przemieszana z uwielbieniem wręcz wibrowała w powietrzu. Duszyczki wyciągały rączki ku aniołom strzegącym bramy, ze zdziwieniem obserwując, jak te odwracają się od nich z obrzydzeniem wymalowanym na twarzach.

- Dlaczego? – spytało najodważniejsze, bezgłośnie poruszając ustami. Przez chwilę wydawało się, iż nie otrzyma odpowiedzi. Nagle jeden z niebian odwrócił się, mówiąc:

- Zostałyście splugawione. Przepadnijcie w czeluściach piekła.  – Światło zniknęło, pozwalając ciemności pochłonąć ofiary planu Wężowej Księżniczki. Tysiące diabelskich rąk przebiło się przez podłoże. Szatański śmiech wstrząsnął murami pałacu Śmierci, gdy dziecięce dusze jedna po drugiej lądowały w ramionach Bestii. Ginęły po cichu, nie błagając o ratunek. Wiedziały, że to na nic.

Hades płakał. Łzy spływały mu po policzkach. Doskonale zdawał sobie sprawę, iż jedynym winnym był on. Ból niewiniątek przenikał go, raniąc niby setki mieczy. Wyrzuty sumienia, rozpacz… Utonął w nich całkowicie, tracąc poczucie rzeczywistości.

- Zdaje się, że nie będę miała z ciebie pożytku – westchnęła Lilith, pozwalając mu powrócić do postaci Kosy. Mroczne przedstawienie nie wzruszyło kamiennego serca diablicy. Obchodziła ją tylko zemsta. Syciła oczy widokiem potęgi Lucyfera, którą już wkrótce miała obalić.

- Jakżeż głośny będzie twój upadek, mój kochany. Nie mogę się doczekać – mruknęła do siebie, po czym wróciła do pałacu. Figury na szachownicy jakby zareagowały na nagła zmianę nastroju Śmierci. Na polu walki pozostała tylko czarna królowa oraz niepozorny biały pionek. Ostateczne starcie zbliżało się wielkimi krokami.

***

Ciemność towarzyszyła mi od tamtego czasu. Nie bardzo wiedziałem, co się ze mną działo. Na zmianę traciłem i odzyskiwałem przytomność, nie mogąc nawet zarejestrować pory dnia. Śniły mi się koszmary tak realistyczne, iż podrywałem się z krzykiem, by po chwili znowu zatonąć w niebycie. Wprawdzie jakiś cichy głosik rozsądku usiłował przedrzeć się przez spowijającą myśli mgłę, ale jego wysiłki poszły na marne.  Czułem, jakby coś mnie pożerało od środka. Nieludzki śmiech wypełniał czaszkę. Czasem miałem wrażenie, że wychodzi z moich ust, ale… Nie, niemożliwe. Przecież byłem zupełnie normalny… a przynajmniej tak mi się do tej pory wydawało. Przeczucie mówiło co innego. Gdzieś na dnie świadomości tkwiło przekonanie, że zrobiłem coś potwornego, ale zanim zdążyłem się nad tym głębiej zastanowić, myśli rozpraszała kolejna wizja albo atak tego alter ego. Nie dawał mi spokoju. Kiedy tylko przestawał się śmiać, sączył truciznę do serca. Niemal mogłem ją ujrzeć, złapać… Przybierała postać lepkiego dymu, który owijał się wokół mnie niczym kołderka. O ironio, wcale nie przynosiła ukojenia. Raczej dręczyła mrocznymi wizjami, chcąc mnie złamać. Nie miałem zamiaru się tak łatwo poddawać, lecz z każdym dniem ubywało silnej woli. Już myślałem, iż to koniec i ulegnę, ale nagle nastąpił przełom. Pojawiło się światełko. Najpierw było maleńkie. Nawet myślałem, że to tylko złudzenie albo kolejna sztuczka potwora, lecz ono rosło, by ostatecznie zmienić się w dłoń. Chwyciłem ją pewnie, bez wątpliwości, choć przecież pojawiła się znikąd i… obudziłem się. Na początku mdliło mnie jeszcze, a obraz przed oczami wirował, jednak wiedziałem, iż najgorsze za mną.

Teraz już od dobrych kilku godzin wpatrywałem się tępo w sufit, próbując sobie wszystko poukładać. Wspomnienia rozleciały się, tworząc jedne wielkie puzzle, których w dodatku połowy brakowało. Od momentu przybycia do parku nie pamiętałem nic. Normalnie czarna dziura. Nie zdarzyło się jeszcze, żeby tak urwał mi się film, choć niejedną ostro zakrapianą imprezę miałem za sobą. Niepokoiło mnie to. Niby dlaczego miałbym zapomnieć? Aż tak straciłem nad sobą kontrolę? A może wszystkiemu winien był ten dziwoląg? Mogłem sobie zadawać te pytania w nieskończoność, a i tak nie ruszyłbym z miejsca. Jedyne, co mi pozostawało, to liczyć, że z upływem czasu wspomnienia powrócą. Byłem w tej kwestii bezsilny. Znowu. Nienawidziłem tego. Wydarzenia ostatnich miesięcy były wyłącznie moją winą. Zachowywałem się jak rozpuszczony gówniarz, narażając wszystkich dookoła, a gdy należało wykazać się dojrzałością i poddać się karze, uciekałem. Żałowałem swoich wyborów. Gdybym od początku… Westchnąłem ciężko, przymykając powieki. Mądrym po szkodzie mogłem sobie być, to niczego nie załatwiało. Nawet nie wiedziałem, jak się zabrać za posprzątanie bałaganu, który po sobie zostawiłem. I jeszcze ten głos. Wciąż słyszałem go w głowie. Ledwie, ledwie, ale jednak. Czego chciał? Ta gadka, że jest mną… O co chodziło? Nie zamierzałem mu wierzyć na słowo, lecz zdołał zasiać ziarno niepewności w sercu. Jeśli to prawda? Czym w takim razie się stałem? Chyba bałem się odpowiedzi.

Podciągnąłem się lekko na łokciach, próbując odgonić dręczące mnie wątpliwości. Musiałem zająć się bieżącymi sprawami, zamiast roztrząsać problemy, których rozwiązania nie było, przynajmniej na razie. Po pierwsze należało ustalić, gdzie właściwie wylądowałem. Zapach był jakby znajomy… Rozejrzałem się po pomieszczeniu, szczególną uwagę zwracając na miejsca oświetlone wątłymi promieniami słońca. Kwiaty, znicze, wielki podest na środku i wszędzie pajęczyny… Kaplica? Jakim cudem? Nocowałem tu już raz, gdy uciekałem przed demonami, ale wtedy drzwi nie były nawet zaryglowane, a ostatnio przecież założono nową, mosiężną kłódkę. Bez użycia łomu nie można by było dostać się do środka… Musiałem sprawdzić. Zaparłem się rękoma, usiłując dźwignąć się do góry, ale nic z tego nie wyszło. Bolała mnie nawet najmniejsza kosteczka. Przy najmniejszym ruchu czułem się jak rozrywana na części ofiara. Ciało oblewały zimne poty, chociaż właściwie było mi gorąco. Najwidoczniej leżenie na ziemi nie służyło zdrowiu. A nigdy nie miałem z nim problemu. Zabawne, w moim przypadku nieszczęścia chodziły stadami.

- Wreszcie się obudziłeś, paniczu. Dość długo kazałeś mi czekać. – Z ciemności powoli wyłaniała się postać. Czemu wcześniej jej nie zauważyłem? Zastygłem w bezruchu, oczekując na rozwój wydarzeń. Byłem praktycznie bezbronny. Doskonała okazja, by pochwycić cel… Że też wcześniej o tym nie pomyślałem! Zacisnąłem zęby, obserwując nieznajomego. Przystanął zaledwie metr ode mnie, jakby chciał, bym go podziwiał. Jeszcze czego! Obojętnym wzrokiem omiotłem wroga. Nie przypominał demona. Żadnych zwierzęcych kończyn, dziwnie odstających uszu, czy obślinionych ust. Bardziej trafnym skojarzeniem byłby anioł. Nigdy nie widziałem tak kobiecego mężczyzny. Długie blond włosy układały się w fale wokół sylwetki, tworząc coś w rodzaju peleryny. Były nienagannie uczesane, jak gdyby facet właśnie wyszedł od stylisty.  Nie widziałem zbyt wyraźnie rysów twarzy, ale zdołałem dostrzec, iż są delikatne. Wyciągnięta w moim kierunku dłoń była mlecznobiała, a paznokietki równo przycięte.

- Pedancik jakiś – wymamrotałem pod nosem, cofając się. Zaśmiał się cicho. Powoli zaczynał mnie nieźle wkurzać.

- Kim jesteś? – spytałem, nie spuszczając z niego oczu. Chyba się zdziwił, bo zamilkł na chwilę.

- Rozumiem, a więc jeszcze nie czas… - szepnął, nie kryjąc rozczarowania. Co znowu? Jaki czas?

- Odpowiedz na moje pytanie.  – Starałem się brzmieć stanowczo, ale bardziej przypominałem przestraszonego pisklaka. Musiał to zauważyć, bo całkowicie się wyluzował. Nonszalancko oparł się o podest na trumny, odgarniając włoski z czoła. Prawie mnie zemdliło.

- Nie powinienem z tobą rozmawiać, lecz nie mogę się powstrzymać. Jesteś taki uroczy! Możesz nazywać mnie Ayra. Jestem twoim pokornym sługą, paniczu, i jednym z książąt piekła. Myślałem, że już nadeszła pora, byś powrócił, ale się pomyliłem. Dziwne… Zazwyczaj nie zdarza mi się popełniać takich rażących błędów. Lucuś nie będzie zadowolony…

 - Co ty pieprzysz? – warknąłem. Cała sytuacja stała się zbyt groteskowa. Służący?! Do tego demon? Co ja miałem z tym wspólnego?

- Nie denerwuj się tak. Sam chciałeś, żebym się przedstawił. I na razie to powinno wystarczyć. Z niecierpliwością będę oczekiwał twego przebudzenia, paniczu. A teraz zostawiam ci trochę ubrań. Nie możesz pokazać się wśród ludzi uwalany krwią, prawda? Gdybyś jeszcze czegoś potrzebował, wystarczy, iż o mnie pomyślisz. Do zobaczenia ! – Pomachał mi jeszcze, po czym zniknął. Co to miało znaczyć? Niczego nie wyjaśnił, nie chciał porwać, a zamiast tego jeszcze bardziej namieszał w głowie. Zaraz, czy on powiedział… Nie zauważyłem tego do tej pory, bo miałem na sobie ciemne ubrania, ale… Zmrużyłem oczy, podsuwając koszulę prawie pod sam nos i zamarłem. Oczy same rozszerzyły się z przerażenia. Paniczny strach objął ciało. Zacząłem się trząść. Mówił prawdę! Krew nie była dobrze widoczna, lecz przy odrobinie wysiłku dało się dostrzec zaschnięte plamy czerwonej cieczy oraz kawałki mięsa. Co ja wtedy zrobiłem? Dlaczego nie mogłem sobie przypomnieć? Serce automatycznie zaczęło szybciej bić, oddech przyśpieszył. Łapałem powietrze jak ryba wyciągnięta na powierzchnię. Opadłem na ziemię, twarz kryjąc w dłoniach. Intuicja się nie myliła.

- Niemożliwe… Nie chcę… Ja… zabiłem kogoś… - Wydarzenia tamtego dnia bez ostrzeżenia pojawiły się w umyśle. Ławka, stróż proszący o opuszczenie parku oraz wściekłość. Ją pamiętałem najlepiej. A potem… Żołądek podjechał mi do gardła. Niemal czułem ciepłe tkanki pod palcami. To na pewno ja? Ten szaleńczy śmiech, zadowolenie na twarzy. Wyrwane serce miażdżone z chorą satysfakcją… Łzy popłynęły same, pociekły po policzkach. Jak mogłem? Okropność. Trząsłem się jak galareta, nie potrafiąc uspokoić zmysłów. Czym byłem? Odpowiedź nasuwała się sama. Potworem. Człowiekiem już nie. Nie po czymś takim.

- Mówiłem. Nie chciałeś słuchać. To my. Musisz się z tym pogodzić. Nie możesz zawrócić. Zabiłeś, prawda? Podobało ci się. Nie czułeś bólu, smutku… Czy to nie przyjemne? Daj spokój, wiem, że tego pragniesz. Chodź ze mną. Czyż tak nie będzie łatwiej? – Znowu on. Miał rację. Przez cały ten czas…

- Daj mi spokój – szepnąłem ostatkiem sił. Zaśmiał się tylko, wyciągając po mnie szpony. Nie był jedynie głosem. Pojawił się przede mną z tym swoim psychodelicznym uśmieszkiem. Zza czarnej grzywki jarzyły się czerwone tęczówki.

- Popatrz. Podobni jesteśmy, nie uważasz? – Spojrzałem w taflę lustra. Nic. Nagle szkło zafalowało. Rysy twarzy zastąpiła czerń. Śnieżnobiałe zęby pojawiły się chwilę później, rozciągając się w uśmiechu godnym kota z Chesire. Długi, rozdwojony jęzor przesunął po nich, a w szkarłatnych tęczówkach ujrzałem żądzę zabijania. Odruchowo odskoczyłem, ignorując ból. To… nie mogłem być ja, prawda?

- Ależ oczywiście, że to ty. Twoje prawdziwe oblicze. Nie broń się, to nic nie da. Za późno. Stałeś się potworem. Czarnym Feniksem, kwintesencją zła. Nie łatwiej po prostu ulec swojej naturze? No przyznaj się, pragniesz zabijać i niszczyć. Do tego zostałeś stworzony. Będziemy się świetnie bawić. Wystarczy, że podasz mi swoją rękę – wysyczał, wyciągając opatrzoną długimi szponami kończynę. Nie miałem już sił. Dlaczego w ogóle wahałem się tak długo? Głupota. Walczyłem ze swoim instynktem. Nigdy nie powinienem tego robić.

Ostatni raz tęsknie spojrzałem w stronę świetlistej postaci. Chyba coś krzyczała. Czarne łzy popłynęły po twarzy. Odwróciłem się od niej, wyciągając ramiona w kierunku zła. Uśmiechnął się triumfująco. Miał mnie. Poczułem jego oślizgłe cielsko wdzierające się do mojego wnętrza.

- Teraz staniemy się jednością – mruknął, za siedzibę obierając serce. Płomienie ciemności zatańczyły pod stopami. Ogarnęły mnie całego niczym długo wyczekiwanego kochanka. Przestałem płakać. Usta wygięły się w uśmiechu. Ayra się nie pomylił. Nadszedł czas…

Otworzyłem oczy, a wizja rozwiała się. Znowu byłem sam, głosy chwilowo zniknęły. Coś jednak się zmieniło. Nie czułem już strachu. Smutek i poczucie winy odeszły w niepamięć. Narodziłem się na nowo. Połączyłem z alter ego, wreszcie osiągając pełnię. Nie czułem niczego poza chęcią niszczenia oraz zimnym gniewem pomieszanym z wyrachowaniem i pożądaniem. Chciałem krwi. Pragnąłem słuchać krzyków ofiar.

Bez wysiłku podniosłem się. O dziwo, cały ból zniknął. Chwyciłem ubrania przyniesione przez Ayrę. Czerń doskonale do mnie pasowała. Przebrałem się sprawnie, na końcu niedbale zarzucając czarny płaszcz na ramiona. No tak, zbliżała się zima. Jak ten czas szybko minął…

Bez trudu wydostałem się z kaplicy. Okazało się, że roztrzaskałem kłódkę. Teraz już mnie to nie zdziwiło. Pomysł na dalsze działania pojawił się w głowie znikąd. Wciąż było jedno miejsce, do którego mogłem się udać. Miałem nadzieję, iż starzy kumple ucieszą się na mój widok. Może i rozstaliśmy się w niezbyt przyjaznej atmosferze, ale zawsze mogłem im wszystko wynagrodzić albo usunąć przeszkody z drogi. Obie opcje gwarantowały niezłą zabawę.

- Możesz już wyjść, Ayra. A może wolisz, kiedy zwracają się do ciebie Belzebubie? – Blondyn wyłonił się zza jednego z nagrobków. Za sztucznym uśmiechem skutecznie maskował przerażenie. Jak miło.

- Widzę, paniczu, że jesteś w świetnej formie. Cieszy mnie to niezmiernie.

- Nie kłam. Widzę, jak trzęsiesz się ze strachu – zaszydziłem. – Od razu ci odpowiem. Nie wracam. Nie jesteście mi potrzebni. Poza tym mam własne plany, więc lepiej stąd znikaj. Jestem na tyle łaskawy, że daję ci dziesięć sekund.

- Ależ paniczu…

- Dziewięć. Radzę się pośpieszyć.

- Jak chcesz. Lucyfer się wścieknie. – Piękną twarz diabła wykrzywił grymas złości. Oj, jaka szkoda, wydawał się taki życzliwy…

- Zmieniam zdanie. Jednak cię ukarzę.  – Skinąłem dłonią w kierunku Belzebuba. Złość zastąpiło cierpienie. Chrzęst zgniatanych kości, krzyk, rozrywane tkanki… Wszystko współgrało, tworząc wspaniałą melodię. Wcześniej tego nie zauważałem.

- Cudowne uczucie, prawda?

- Taa – mruknąłem, zostawiając taplającego się we własnej krwi diabła samemu sobie. Obrałem kierunek na wschód.

- Oby tam jeszcze byli – szepnąłem. Zapowiadał się interesujący wieczór.

***

 O matko, jak ja długo nic nie publikowałam! To będą już jakieś 2 miesiące, nie? Strasznie za to przepraszam, ale najpierw ta końcówka w szkole, potem brak weny...  W końcu jednak udało mi się coś skrobnąć.         

Dzisiejszy dzień jest dla mnie wyjątkowy, ale i ważny w historii tego bloga. Jestem już osiemnastolatką, natomiast opowiadanie wkracza w drugą fazę. Powoli wszystko zacznie się wyjaśniać, zresztą  w tym rozdziale kilka rzeczy się wydało. Jak Wasze wrażenia? Sama mam mieszane odczucia. Pierwsza część... Nigdy nie byłam dobra w narracji trzecioosobowej. Nie jestem za bardzo z niej zadowolona. Natomiast drugą pisałam w przypływie nagłej weny i, o dziwo, jestem dość usatysfakcjonowana. Co też amv potrafi zrobić z człowiekiem;)  

A teraz trochę spraw porządkowych. Dziękuję z góry wszystkim, którzy się tu pojawią i zostawią po sobie ślad. Zdaję sobie sprawę, że blog mi prawie padł śmiercią naturalną, więc wiele osób mogło sobie odpuścić. Tym większa moja wdzięczność dla tych, którzy zostaną, szczególnie że ja wzorem w komentowaniu też nie jestem. Wciąż nadrabiam zaległości, ale możecie być pewni, iż do każdego zajrzę.  

                         Poza tym chciałabym zaktualizować swoje linki, więc nie krępujcie się zostawiać adresy swoich blogów. Jeśli w polecanych nie widzicie siebie - piszcie! 

Nadal pracuję nad blogiem oraz jego rozbudową. W "Bohaterach" znaleźć możecie Hadesa, a theme do niego jest właśnie amv, które mnie tak zainspirowało. Serdecznie polecam! Bez niego nie byłoby dzisiejszej notki.    

Oprócz tego w linkach znaleźć możecie dodatek specjalny. To takie tam pioseneczki, jeśli Was to interesuje, zapraszam. 

No i na koniec zachęcam do zadawania pytań, czy to mnie, czy bohaterom. Bardzo miło mi się na nie odpowiada.