Rozdział 22

Przez chwilę panowała cisza. Jak zwiastun burzy zaległa między nami, budując napięcie. Cofnęłam się o kilkanaście kroków, nerwowo obmyślając plan działania. Wciąż pozostawałam w ludzkiej postaci. Nie miałam szans z w pełni przygotowaną Millianną. Co mi jednak pozostało? Ucieczka? Przecież nie zdołałabym się przed nią schować. Posłannik był istotą, która bezwzględnie dążyła do wykonania misji swej pani. Gdziekolwiek bym się nie udała, podążyłaby za mną, szukając dogodnej chwili na wykonanie wyroku. Poza tym… Przez lata szkolono mnie na wojownika. Duma nie pozwalała na zachowanie się w tak niegodny sposób. I choć starcie wydawało się przegrane od samego początku, nie zamierzałam tanio sprzedać swej skóry.

- Raiso, jesteś oskarżona o zdradę Czcigodnej Śmierci, pani życia ludzkiego, władczyni Sementii i Posłanników. Nie wykonałaś powierzonego ci zadania, kierując się niezbyt jasnymi pobudkami, co jest jawnym sprzeciwieniem się Najwyższej. Czy masz coś na swoją obronę? – Wyprany z emocji głos Millianny brzmiał, jakby jeszcze drżące w powietrzu słowa wypowiadał robot. Wpatrywała się we mnie tymi swoimi lodowatymi oczami, wywołując dreszcze na ciele. Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, jak osoba pozbawiona całkowicie uczuć może posiadać tak przeszywające spojrzenie. Cała osobowość Millianny zamykała się w błękitnych tęczówkach, których blask był jedynym dowodem na to, że dziewczyna „żyje”.

- Po prostu… - zaczęłam cicho, usiłując zapanować nad własnym głosem.  – Ona nie jest prawdziwa! Czcigodna to oszustka. W imię zemsty pozbawiła władzy prawowitą Śmierć. Przez cały czas nas okłamywała i wykorzystywała. Ciebie też, Millianno  – wyrzuciłam z siebie, nie licząc nawet, iż odniesie to jakiś skutek. Blondynka została stworzona przez podróbkę. Nie wątpiłam, że ta zadbała, by Posłanniczka nie potrafiła się zbuntować. Jako jedyne odstępstwo od reguły, nie miałam co liczyć na wsparcie. Po raz kolejny uświadomiłam sobie, jak bardzo byłam samotna w ich świecie. A jeszcze do niedawna traktowałam Sementię niby dom.

- Czcigodna poinformowała mnie, iż zło przejęło twój umysł. Herezje, które głosisz, tylko to potwierdzają. Zmarnowałaś swoją szansę na ułaskawienie. Jednakże nadal przysługuje ci prawo do godnego unicestwienia. Przyjmij bojową formę po raz ostatni, Posłanniczko, po czym stań do  pojedynku. – Cóż za wspaniałomyślność! Miałam ochotę plunąć na tę ich dobroć, ale tak naprawdę otworzyła się przede mną szansa. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Byłam przekonana, że egzekucja przebiegnie szybko, a tu nagle otrzymałam przywilej obrony. Dziwne… Przecież mogłam wygrać, a wtedy… Co Śmierć knuła? Czyżby nie chciała mnie zabijać? Niemożliwe! Stanęłam w opozycji do niej, dlaczego pragnęłaby dać mi drugą szansę? Postępowanie kobiety wydawało się nielogiczne, jednakże nie łudziłam się, iż to objaw sympatii. Cała ta sytuacja… Z pewnością widziała w takim rozwiązaniu jakieś korzyści dla siebie.

Nie było teraz czasu na roztrząsanie tej sprawy. Musiałam zająć się Millianną. Kurtka zabrana z posiadłości Justine wylądowała na ziemi. Bez wahania rozdarłam rękaw bluzki, odsłaniając lewe ramię. Znamię nadal tam było. Odetchnęłam z ulgą. Bez niego nie dałabym rady wrócić do duchowej postaci. Z braku innego narzędzia kciuk przegryzłam zębami. Zdusiłam jęknięcie bólu, obserwując, jak szkarłatna substancja pojawia się na skórze. Przytknęłam krwawiący palec do półksiężyca, modląc się, by wszystko przebiegło prawidłowo.

- Bogowie, którzy przyoblekliście mnie w to ciało, panowie Nieba i Ziemi. Ja, wasza służebnica, pokornie proszę, by duch mój mógł wydostać się na zewnątrz tej haniebnej powłoki. – Przymknęłam delikatnie powieki. Niemal natychmiast poczułam delikatne mrowienie przechodzące falami przez moje ciało. Stawałam się jakby lżejsza, podobna do powietrza. Drobinki materii odrywały się od poszczególnych części ciała, ulegając unicestwieniu. Krążenie zwolniło, natomiast zmysły stały się bardziej wyostrzone. Wróciła nadnaturalna prędkość – umiejętność, której tak mi brakowało. Wszystko działo się niezwykle szybko… Wystarczyły ułamki sekundy, bym z człowieka znów stała się duchem. Z jednej strony było to wspaniałe uczucie, ale z drugiej jakaś nutka żalu pojawiła się w sercu. Może tylko na chwilę, ale znów zerwałam ze światem mej prawdziwej przynależności. I gdzieś w umyśle plątała się myśl, że już nie zdołam do niego powrócić.

 Otworzyłam oczy, jednocześnie biorąc głęboki wdech. Zranioną wcześniej rękę ozdabiał srebrny płyn. To było dostatecznym dowodem na pomyślne przeprowadzenie dematerializacji. Pozostało mi jedynie skontrolowanie stanu Selene. Zostawiłam ją w miejscu, gdzie widniały ślady krwi. Teraz zamiast katany leżała tam najprawdziwsza Kosa. Wyglądała dokładnie jak wtedy, w białym pokoju. Mająca nieco ponad metr długości, migotała zachęcająco. Bez słowa podeszłam i chwyciwszy broń w prawą dłoń, ustawiłam się w pozycji bojowej. Czarny płaszcz powiewał delikatnie na wietrze, naśladując krucze skrzydła. Czułam podekscytowanie ustawionej poziomo, ostrzem do przodu Selene. Nie powinno tak być… Nieważne. Musiałam skupić się na przeciwniku.

- Gotowa? – Lakoniczne pytanie Millianny stanowiło sygnał do walki. Bez słowa skinęłam głową, kątem oka obserwując Vulcana. W porównaniu do Selene prezentował się mizernie. Dwa przeplatające się, przypominające wyglądem drewno pręty stanowiły trzon, na którym osadzono wściekle czerwone ostrze. Całość płonęła niczym pochodnia, dając raczej miłe wrażenie. Wiedziałam jednak doskonale, iż to tylko pozory. Niewinne oblicze Vulcan nadrabiał potężną mocą oraz hartem ducha. Wraz z partnerką zawsze walczyli do końca, nigdy nie przegrywając. Dziś musiałam sprawić, by upadli. Czekało mnie wręcz niewykonalne zadanie, ale musiałam dać z siebie wszystko. Od tego zależało moje istnienie.  

Ruszyłyśmy w stronę wroga, uważnie obserwując jego ruchy. Dystans zmniejszał się z każdą sekundą. Adrenalina zawrzała mi w żyłach, za to oblicze Millianny pozostało niewzruszone. Jeszcze tylko dwa kroki, krok… Przyśpieszyłyśmy gwałtownie, jakby reagując na wyimaginowany wystrzał. Świst Kos przeciął powietrze. Zaatakowałam z góry, próbując zadać jej cios w głowę. Uchyliła się, jednocześnie atakując z boku. W ostatniej chwili udało mi się nieznacznie obrócić i sparować cios trzonkiem Selene. Ostrze wbiło się, zostawiając brzydką rysę. Odskoczyłyśmy na odległość kilku kroków, by okrążać się jak rozwścieczone lwice. Niedługo trwał taki stan. Ruszyłam prosto w jej kierunku, w ostatniej chwili umykając w bok. Kosa rozorała biodro Millianny. Syknęła cicho, prawie niezauważalnie, lecz nie pozwoliła sobie na odpoczynek. Zanim zdołałam uchwycić równowagę, zdołała wykonać półobrót i prawą nogą wymierzyć mi kopniaka w plecy. Siła uderzenia sprawiła, że upadłam. Vulcan zapłonął z wściekłości. Kątem oka zarejestrowałam zbliżającą się broń wroga. Przeturlałam się dokładnie w chwili, gdy uderzyła. Ostrze zazgrzytało o podłoże kilka centymetrów od mojej twarzy. Usiłowałam podnieść się na nogi, ale spadł kolejny cios. Ledwie udało mi się uchwycić Selene w obie ręce i sparować uderzenie. Kosa zawisła nade mną. Płomienie lizały twarz. Siłując się z napierającą Millianną, nie zdołałam zapobiec podpaleniu włosów. Zajęły się niczym słomiana podpałka. Musiałam coś zrobić, inaczej ogień ogarnąłby całe ciało. Szybko oceniłam sytuację, dostrzegając odsłonięte nogi blondyny. Były wystarczająco blisko… Lodowy pył osadził się  na skórze, po czym wniknął do komórek, zmieniając się w lód. Srebrna krew trysnęła z rozsadzonych cząsteczek materii, brudząc mi twarz i ubranie. Millianna zwaliła się na mnie, upuszczając Kosę. Zrzuciłam ją, podrywając się na równe nogi. Przytknęłam ostrze Selene do włosów, szeptem wydając polecenie. W samą porę. Zatrzymałam pożar na wysokości barków. Byłam trochę poparzona oraz straciłam większość włosów, ale ocaliłam życie.

Tymczasem Milliannie udało się wstać. Okaleczone nogi Posłanniczki lekko drżały, lecz na twarzy wciąż widniała niezmienna powaga. Tak, jakby w ogóle jej nie bolało… Pokręciłam głową z politowaniem.

- Naprawdę podoba ci się taka egzystencja? – rzuciłam w jej stronę. – Nie wiesz nawet, jak wyrazić to, co czujesz. Mylę się? Przecież nie może być tak, iż pod tą powłoką w ogóle nie ma serca. Dusza tym przewyższa ciało, że potrafi okazywać emocje, a Posłannicy są złożeni z niemal samych dusz. Nie gotujesz się cała w środku z wściekłości? Nie masz potrzeby wykrzyczenia swej frustracji? Więc czym jesteś?  Lalką, która posłusznie wykonuje polecenia? Odpowiada ci to?

- Jestem wojownikiem – odparła niewzruszonym tonem. Moje słowa nie zrobiły na niej wrażenia. – Uczucia są tylko balastem. Uczyniłyby mnie słabszą. Naraziły na wpływy osób postronnym. Nie posiadając ich, nie mam żadnych słabości. Kieruję się tylko wolą Czcigodnej. Spełniam jej rozkazy jak wzorowy żołnierz. Po to istnieję – wyrecytowała tak doskonale znaną mi formułkę bez zająknięcia. Wbijano to do głów Posłanników już od pierwszego treningu. Większość zgadzała się z tym bez słowa sprzeciwu. Zupełnie jak posłuszne, tresowane pieski.

- Mylisz się. Uczucia potrafią stać się siłą nie do pokonania. Dzięki nim podrywamy się do walki, mimo iż sytuacja wydaje się beznadziejna. Rozpalają nasze serca na tyle, że jakoś przestajemy zwracać uwagę na ból. Odradzamy się. Szkoda, iż nie doceniasz ich mocy. Wiele tracisz.

- Rozum jest potężniejszy od emocji – odparła sucho, nieświadomie cytując słowa z jednego przemówienia Czcigodnej. Była zmanipulowana do tego stopnia, że nie potrafiła wyrazić myśli własnymi słowami. Bezmyślnie naśladowała Śmierć… A ja usiłowałam sprowokować ją do samodzielnej refleksji. Strata czasu. Justine trafiła w dziesiątkę. To była tylko kukiełka, zabawka stworzona przez bezwzględną istotę kierującą się zemstą.

Millianna nie zamierzała więcej dyskutować. Okaleczona, nadal chciała walczyć. Wyprostowała się dumnie, celując we mnie Kosą. Rzucała wyzwanie. Nadal była pewna, iż pokona wroga, gdyż ten postępuje wbrew woli jej pani. Nie miałam wyboru. Ugięłam nieco nogi, szykując się do kolejnej szarży. Wzrok wbiłam w Milliannę, śledząc każdy jej krok. Ruszyła z miejsca spokojnie, jakby od niechcenia. Pokonywała tak dzielący nas dystans, w ogóle nie zdradzając swoich zamiarów.  Opracowywała strategię. Może liczyła, że to ja rozpocznę? Nie wiedziałam, co sobie uroiła, ale po kilku minutach niezobowiązującego spacerku nagle przyspieszyła. Zbliżała się w zastraszającym tempie. Vulcan z głośnym szczękiem uderzył w Selene, którą ledwie zdążyłam się zasłonić. Nacisk dziewczyny sprawił, iż cofnęłam się dwa kroki, dając przeciwnikowi przewagę. Oderwała ostrze, po czym zadała szybki cios z dołu. Sparowałam, usiłując jednocześnie podciąć jej nogi. Nie udało się wprawdzie, ale przynajmniej ją zdekoncentrowałam. Korzystając z tego, odbiłam Kosę wroga, wkładając w to wszystkie swoje siły. Upadła z brzdękiem na ziemię. Millianna zamarła. Co teraz? Miałam tak po prostu zabić Posłanniczkę?  Zawahałam się na moment. To był błąd. Odzyskała panowanie nad sobą. Błyskawicznie odskoczyła do tyłu, gestem przywołując Vulcana. Kiedy się tego nauczyła? Zdolność manewrowania Kosą na odległość, a więc wszelkie  zmiany położenia bez konieczności fizycznego kontaktu, stanowiła dla Posłannika największe wyzwanie. Poczyniła ogromne postępy od naszego ostatniego treningu w Sementii. Czyżby specjalnie na tą okazję? Dlatego tak długo zwlekano z egzekucją? Przecież mogli wysłać kogoś innego…

- Wystarczająco przetestowałam twoje umiejętności. Żarty się skończyły. Pora to zakończyć, Raiso.

- Chociaż  w tym się zgadzamy – odmruknęłam, czując niepokój. Tylko mnie sprawdzała? Co to oznaczało dla dalszego rozwoju pojedynku?

Ostatni raz stanęłyśmy naprzeciw, gotując się do decydującej fazy starcia. Obyło się bez podchodów. Rzuciła się w moją stronę, zgrabnie ustawiając Kosę pod bardzo ostrym kątem, cios wyprowadzając z dołu. Sprytne. Odgięłam się do tyłu, cudem unikając zranienia. Ostrze świsnęło centymetry od twarzy. Natychmiastowo wyprowadziłam kontratak. Teraz tempo wyraźnie przyspieszyło. Ciecie za cięcie, uderzenie za uderzenie. Ja zamrażałam jej tkanki lodem, ona spalała. Dźwięk zderzających się Kos tworzył jakby muzyczną kompozycję. Wystarczyła chwila nieuwagi. Zmęczona, dałam się nabrać na pospolite zagranie. Zaatakowała pozornie frontalnie, by nagle skręcić w bok, jednocześnie chwytając mnie za odsłonięte ramię i, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę, obrócić się tak, żeby ostatecznie wylądować  dokładnie za mną. Nie zdążyłam zareagować. Rozżarzony metal wbił się w kark, przechodząc na wylot. Krtań uległa poważnemu uszkodzeniu. Miałabym może jeszcze szanse, gdyby Millianna natychmiastowo nie wyciągnęła Kosy. Tymczasem zaraz po usunięciu broni poczułam w ustach krew. Srebrny płyn wydostał się na zewnątrz, potężnym strumieniem wylewając się na klatkę piersiową. Wytrzeszczyłam oczy. Nie mogłam oddychać! Runęłam na ziemię jak kłoda, bezwiednie zaciskając palce w miejscu zranienia. Co teraz? Umierałam… Naprawdę umierałam… Nie pomyślałam, że to może być takie bolesne. Poruszałam ustami niczym ryba wyciągnięta na powierzchnię, ale nie pomagało. Powietrze nadal nie docierało do płuc. Obraz zaczął się zamazywać. Wierzgałam nogami w akcie desperacji, jakiejś instynktownej woli przetrwania.

- Ratunku…  - pomyślałam. – Niech mi ktoś pomoże. Ktokolwiek. Nie mogę tutaj zginąć. Jeszcze nie teraz! Mam za dużo do zrobienia… - Rozpaczliwe myśli nie doczekały się odzewu. A więc nie było nadziei…

- Niech to cierpienie choć częściowo odkupi twe winy. – Przez łzy dostrzegłam pochylającą się nade mną Milliannę. Vulcan płonął intensywniej niż wcześniej. Chciała zrobić ze mnie ofiarę całopalenia?  Z przerażeniem obserwowałam, jak uroczyście wznosi Kosę do góry. Zesztywniałam ze strachu. Czekał mnie żałosny koniec. To był ten moment, kiedy przed oczami powinno mi przelecieć całe życie. Ja widziałam tylko Shane’a. Jego ironiczny uśmieszek i spojrzenie, w którym zatraciłam się już podczas pierwszego spotkania.

- Wybacz. Nie zdołałam ci pomóc… - Złączyłam powieki, czekając na koniec. Kojąca ciemność ogarniała zmysły. I gdy już myślałam, iż pogodziłam się z unicestwieniem, krzyk Millianny wyrwał mnie z otępienia. Otworzyłam szeroko oczy. Świat przesłaniały mi zszarzałe skrzydła splamione krwią. Długie, białe włosy tańczyły na wietrze. Gdzieś w głowie zakwitła myśl, że już go wcześniej spotkałam, ale zgasła równie szybko jak istnienie  blondwłosej Posłanniczki, po której pozostała tylko dogasająca Kosa. Uspokojona obecnością wybawiciela, odpłynęłam w niebyt. 

***

Po długiej nieobecności powracam z nowym rozdziałem, co do którego mam mieszane uczucia. Podoba mi się chyba tylko końcówka... Nie lubię pisać scen walki i to widać. Przepraszam Was za jakość notki. A także za jej długość, bo to jedna z krótszych w dziejach opowiadania. No cóż, tu pasowało mi skończyć.  Następny rozdział z perspektywy Shane'a, więc obiecuję coś dłuższego.

Rozdział dedykuję wszystkim maturzystom, którzy w pocie czoła wypełniają swoje arkusze. Powodzenia, kochani! 

Ach, i chciałabym zaprosić na moje nowe opowiadanie. Wiem, że to szaleństwo... No nic. "Strachobreska" stoi dla Was otworem;)