Rozdział 21

Nagle rozwarłam powieki. Nadnaturalna sceneria zniknęła niczym ulotna mara senna. Gwałtowny powrót do rzeczywistości sprawił, że zaczęły mnie piec oczy, a w płucach brakowało tlenu. Oddychałam ciężko niby wyjęta z wody ryba. Pojedyncze krople potu spływały po twarzy, skapując na ubranie. Przejmujące zimno wprawiało członki w drżenie. Nie podejrzewałam, że po wszystkim będę się czuć tak okropnie. Zaraz… Rozejrzałam się wokół w poszukiwaniu Selene, ale nigdzie jej nie było. Przecież się udało… Dlaczego nie doszło do przeniesienia? Boginka zgodziła się na przeprowadzenie całego procesu. Miałyśmy wszystko ustalone, a nawet, w swej wspaniałomyślności, odkryła nieco więcej zdolności, czyniąc Kosę potężniejszą. Gdzie się zatem podziewała? Panika powoli ogarniała moje serce. Bez broni byłam zwykłą dziewczyną. Nie mogłabym walczyć z demonami i chronić Shane’a. 

- Justi… - zaczęłam, chcąc przywołać dziewczynę w celu wyjaśnienia całej sprawy, ale ból sprawił, że słowa uwięzły mi w gardle. Zamiast tego z ust wyrwał się jęk. A więc o to chodziło… Myślałam, iż byłam przygotowana na cierpienie, ale…

Coś rozrywało mnie od wewnątrz. Czułam, jakby przez każdą komórkę przedzierał się zardzewiały nóż. Co śmieszniejsze, nie było krwi. Po prostu rozdzierający ból, który ogarniał nie tylko ciało, ale i duszę. Penetrował każdą cząsteczkę materii, torturując ją lodowatym ostrzem. Skroń zaczęła pulsować jak w nagłym napadzie migreny. Przez umysł przewijały się tysiące obrazów, których nie można było nazwać moimi wspomnieniami. Należały do niej. Kawałek po kawałku odkrywałam jej życiorys. Może byłoby to pouczające, gdyby nie towarzyszące uczucie wyrywania mózgu. Niematerialna część mojej egzystencji buntowała się, próbując walczyć przed obcym wpływem.  Ciałem wstrząsały drgawki. Leżałam na podłodze, podrygując do góry, jakbym była podłączona do prądu. Pojawiające się tu i ówdzie skurcze podciągały kończyny do góry. Palce miałam powykręcane we wszystkie strony. Świat wokół wirował. Czarna plamka przesłaniała widoczność. Tylko podświadomość szeptała cicho, że na wysokości mostka z ciała wyłaniała się katana. Nie miałam szans z tym walczyć. Pozostawało mi jedynie przetrwać.

 Zalewały mnie emocje Selene. Wściekłość, samotność, pożądanie... Tyle sprzeczności… Zupełnie, jakbym znajdowała się na za mocno rozbujanej huśtawce. Ból wciąż się wzmagał. Teraz przypominał przypalanie ogniem. Dyszałam, ostatkiem sił powstrzymując krzyk. Gdzieś w tym całym otępieniu udało mi się zachować myśl o oszczędzeniu Justine zmartwień. Jedynie to pozwalało pozostać w kontakcie z rzeczywistością.  Jedynie to mnie ratowało przed zatraceniem się w szaleństwie.

Nie na długo wystarczyło mi sił. Przeraźliwy krzyk wyrwał się z krtani zupełnie bezwiednie. Nie potrafiłam dłużej go powstrzymywać. Tak strasznie bolało… Wrzeszczałam jak opętana, rzucając się po parkiecie i wiedziałam o tym, mimo iż jednocześnie tkwiłam po uszy w przeszłości Selene. Widocznie podświadomość musiała się podzielić bez mojej wiedzy. Nie interesowało mnie to jednak w tej chwili. Tonęłam. Wydawało mi się, że fala krwi pomieszanej z łzami pochłania ciało. Próbowałam się wyrwać. Bezskutecznie. Ciecz wlewała mi się do oczu, uszu i ust, uniemożliwiając oddychanie. Czułam jej metaliczny posmak na języku. Cichy szum przelewającej się krwi dobiegał jak zza szyby. Dławiłam się, traciłam orientację oraz zmysły, zalewane przez czerwoną substancję. Byłam pewna, że jeszcze kilka sekund i zginę. Czy czegoś takiego doświadczyła Selene? Nie miałam czasu się nad tym zastanawiać, gdyż sytuacja zmieniła się diametralnie. Oczami duszy widziałam mężczyznę. Białowłosego anioła… Nagle znowu ogarnął mnie ogień. Już się nie topiłam. Oddech, uwolniony z pęt, znacznie się pogłębił. Zaczęłam jęczeć. Gorące pocałunki paliły skórę. Żądza zastąpiła wcześniejszy strach i dezorientację. Jakieś dziwne uzależnienie od tego dotyku pogrążało mnie w ciemności. Czy to już otchłań Piekła?

Byłam na granicy wytrzymałości, gdy nieoczekiwanie wszystko się skończyło. Podzielona podświadomość zlała się w jedno, a wszelkie dolegliwości zniknęły. Powróciła za to zdolność panowania nad ciałem oraz ostrość widzenia. Wzrok wbiłam w sufit pokoju, starając się uspokoić. Z wysiłkiem dźwignęłam prawą rękę i położyłam ją na katanie, znajdującej się na mojej piersi. Udało się. Przez moment zaczęłam wątpić, że kiedykolwiek uwolnię się z matni bólu, ale na szczęście przebrnęłam najtrudniejszą część rytuału. Odzyskałam Selene.

- Teraz mogę zacząć działać – szepnęłam drżącym głosem, po czym westchnęłam z ulgą. Zdecydowanie pewniejsza siebie byłam z bronią w dłoni.

- Jak się czujesz? – Pełen przejęcia głosik dobiegał z lewej strony. Zaskoczona, szarpnęłam głowę, lustrując spojrzeniem siedzącą nieopodal Justine. Wyglądała na przerażoną oraz zmartwioną. Nic dziwnego. To nie był przyjemny widok.

- Od kiedy tu siedzisz? – spytałam, pamiętając wyraźnie, że wcześniej wyszła. Przekręciła oczami. Nie takiej reakcji się spodziewała.

- Przybiegłam, gdy usłyszałam krzyk. Nawet nie wiesz, jak się przestraszyłam! Nie wyglądało to dobrze. Nie przypuszczałam, iż odczujesz przenosiny tak intensywnie…

- Co masz na myśli? – Od razu się wtrąciłam. Przecież sama mówiła, że będzie bolało.

- W moim przypadku ból był okropny, ale raczej wewnętrzny. Czysto duchowy. W dodatku, nawet jeśli wspomnienia uległy wymieszaniu, odróżniałam swoje od hadesowych. Nie stawałam się z nimi jednością. Tymczasem ty przeżywałaś każdy detal. Połączyłaś się z jaźnią Selene całkowicie, a przed zatraceniem uratowała cię umiejętność dzielenia świadomości. Dość… nieoczekiwany przebieg zdarzeń. Prawdopodobnie silne zaangażowanie jest wywołane przez charakter waszej relacji oraz twoje człowieczeństwo. Nie jestem jednak pewna, ponieważ to pierwszy raz, kiedy ten rytuał przeprowadzany jest przez kogoś oprócz mnie. Nie mam porównania… - Blondynka wydawała się zbita z tropu. Natomiast u mnie pojawiły się wątpliwości. Dlaczego pogrążyłam się tak mocno? Ufałam Selene i byłam do niej przywiązana, ale nie na tyle, by całkowicie przestać się kontrolować. Jedynym wytłumaczeniem wydawała się różnica miedzy mną a Justine. Bóstwo było bardziej wytrzymałe niż człowiek. Odczuwało inaczej… Wzruszyłam ramionami w geście rezygnacji. Nie miałam czasu, by teraz to roztrząsać. Musiałam jak najszybciej udać się w miejsce, gdzie dokonano morderstwa. Ta bestia mogła nadal włóczyć się po Sorrow. W niebezpieczeństwie był nie tylko Shane, ale i wszyscy mieszkańcy. Wprawdzie sprzeciwiłam się Czcigodnej, lecz pozostałam Posłannikiem. Wpajanej przez lata potrzeby ochrony ludzi przed demonami nie dało się po prostu wyrzucić z głowy. Nikt nie zasługiwał na okrutną śmierć z rąk potwora.

- Nie zajmujmy się tym na razie – mruknęłam do Justine, jednocześnie kierując wzrok na Selene. Zmieniła się. Nie przypuszczałam, że dodatkowa zdolność odmieni jej wygląd nawet w tej formie. Tymczasem srebrna wstążka z dzwoneczkami zniknęła całkowicie. Zamiast tego pojawił się pęczek białych, cieniutkich jak struny gitary tasiemek, których długość wynosiła około metra. Gdzieniegdzie pokrywał je delikatny puch, przypominający pierze piskląt. Klingę obwijał srebrny materiał, wyszywany złota nitką, która tworzyła pnącze. Zresztą również na ostrzu wygrawerowano liany. Oprócz samej broni dostrzegłam leżącą obok białą pochwę. Pokrywały ją niewielkie kryształki. Całość prezentowała się nieziemsko, ale…

- Trochę szkoda dzwoneczków… - szepnęłam do siebie. Naprawdę lubiłam ich delikatny dźwięk.

- Jakich dzwoneczków? – zapytała Justine, wyrywając się z zamyślenia. Rytuał najwidoczniej nie dawał jej spokoju.

- Wcześniej Selene ozdobiona była jedną wstęgą z dzwonkami.

- Chcesz powiedzieć, że wygląd Kosy uległ zmianie? To niemożliwe! Czy coś jeszcze transformowało? – Poruszenie dziewczyny wprawiło mnie w zdumienie. Czemu robiła z tego sensację?

- Tak… Selene powiedziała, iż od tej pory lód będzie zawierał w sobie truciznę działającą tylko na demony, co ułatwi mi ich pokonywanie.

- To jakaś bzdura! – Blondynka zmarszczyła brwi, myśląc intensywnie. – Znam możliwości wszystkich bożków. Twoja towarzyszka nigdy nie posiadała takich umiejętności. Pani Księżyca nie jest w stanie wytworzyć trucizny. Wiesz, co to oznacza? Istotą, którą spotkałaś, nie mogła być Selene.

- Co takiego? – Chyba sobie żartowała. Byłam pewna, że spotkałam Selene. Doskonale pamiętałam jej srebrzysty, przenikliwy jak poranny szron głos oraz spływające po samą ziemię, czarne włosy. Nie było możliwości, by ktoś inny przeniknął do mego wnętrza.

- Opowiedz mi wszystko ze szczegółami – poprosiła Justine, chwytając mnie za dłoń. Poczułam przyjemne ciepło. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo zmarzłam. Drgnęłam, chcąc się wyrwać, ale dziewczyna była uparta. Chyba nie miałam wyjścia.

- Zrobiłam wszystko tak jak mi poleciłaś. Otworzyłam drzwi ze srebrnym półksiężycem i znalazłam się w białej, ośnieżonej sali. Na środku dostrzegłam kobiecą postać ubraną w balową, białą suknię. Jej czarne włosy muskały marmurową podłogę. Podeszłam nieśmiało, a ona przedstawiła się jako Selene. Niemal natychmiast zgodziła się na rytuał przeniesienia. Przedstawiłam jej moją obecną sytuację. Uznała ją za na tyle trudną, iż postanowiła odkryć swoje dodatkowe umiejętności. Potem nieco ulepszyła Kosę i zniknęła, a ja wróciłam do rzeczywistości.

- Coś mi tutaj nie pasuje… Po pierwsze: czarne włosy. Selene miała srebrne. Po drugie: po co mówiłaś jej o ostatnich wydarzeniach?  Przecież wyruszyłaś tylko, by odzyskać Kosę. No i w końcu wspomniane już zdolności… Bóstwa nie potrafią rozwijać swoich mocy. Na zawsze pozostają takie, jakie otrzymali. Miało to zapobiegać wszelkim próbom buntu, gdy nadejdzie czas odejścia. Jestem prawie w stu procentach przekonana, że nie spotkałaś się z Selene, Raiso.

- W takim razie z kim? Przecież wiesz, iż niełatwo jest sforsować czyjąś duszę. Nawet najpotężniejsze demony mają problemy.

- Sama chciałabym wiedzieć… Wiesz, nie powinnaś używać Kosy, dopóki nie rozwiążemy tej zagadki.  – Zamarłam. Po tym wszystkim miałam zrezygnować z broni? Nie mogłam! Czekał na mnie… Obiecałam… Poza tym miasto było w niebezpieczeństwie. Czy mogłam porzucić wszystko tylko dlatego, że Justine wymyślała niepoparte dowodami teorie?

Spuściłam głowę, dłonie zaciskając w pięści. Nie chciałam stawać w opozycji do blondynki, ale nie miałam wyboru. Byłam gotowa narazić się na wpływ nieznanej istoty, byle móc w ten sposób kogoś uratować. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby przez moje obawy zginął kolejny niewinny człowiek. Nie mówiąc o Shanie. Znowu miałam go zawieść? Nigdy.

- Wybacz, ale nie zgadzam się z tobą. Kimkolwiek ta kobieta nie była, wetknęła mi w ręce ostrze jeszcze bardziej śmiercionośne dla demonów. Nie wierzę, by reprezentowała zło. Muszę zacząć działać, Justine. Nie potrafię po prostu zignorować faktu, iż w Sorrow grasują okrutne diabły. I to nie dlatego, że jestem Posłannikiem. Przede wszystkim jestem człowiekiem. Skoro mam na tyle siły, aby pomóc, czyż nie równie okrutnym jak sam mord byłoby przyglądanie się z boku?

- Ech… - westchnęła dziewczyna, kręcąc głową. – Nie spodziewałam się innej odpowiedzi, ale mimo wszystko moim obowiązkiem było podzielenie się z tobą wnioskami. Chcesz jak najszybciej udać się na miejsce zbrodni, prawda? Zatem spotkajmy się w holu za godzinę. W tym czasie doprowadź się do porządku, bo wyglądasz jak upiór. I załóż coś odpowiedniego. Ściemniło się już, a o tej porze roku wieczorem jest dość chłodno. – Mrugnęła do mnie porozumiewawczo, zerwawszy się na równe nogi. Uśmiechnęłam się delikatnie. Z tonu jej głosu od razu zrozumiałam, iż nie zamierza zostawić mnie samej. Czy mogłam sobie wymarzyć lepszą przyjaciółkę?

Korzystając z rady Justine, ruszyłam w kierunku łazienki. Godzinę, hę? Nie zamierzałam jej w to mieszać. Nie posiadała teraz żadnej mocy. W starciu z demonem byłaby bez szans. I choć jej wsparcie bez wątpienia dodałoby mi sił, postanowiłam wyruszyć sama. To była moja wojna.

Blondynka udała się do łazienki na górze. Słyszałam monotonny szum prysznica. Kąpiel powinna zająć jej jakieś pół godziny. W tym czasie musiałam się ogarnąć, wymknąć oraz oddalić na jak największą odległość. Złapawszy Selene, rzuciłam się w kierunku skromnej toalety na parterze. Przemycie twarzy powinno mi na razie wystarczyć. Później miałam nadzieję na porządną kąpiel. Chyba, że Justine postanowi mnie wyrzucić. W końcu to, co planowałam, nie było w porządku. Zaoferowała mi pomoc, a ja chciałam opuścić posesję chyłkiem, nic nie mówiąc. Wprawdzie to dla jej dobra, ale i tak czułam się paskudnie. Nie lubiłam oszukiwać bliskich. Najpierw Shane, teraz Justine… Kogo jeszcze zranię? Zamrugałam powiekami, chcąc pozbyć się napływających łez. Ostatnio zrobiłam się strasznie płaczliwa.

Niewielkie pomieszczenie wyłożone beżowymi płytkami wyglądało bardzo schludnie. Podeszłam do ciemnobrązowej umywalki, dłonie opierając na jej krawędziach. Selene odłożyłam na bok. Wzrok utkwiłam w lustrze. Naprawdę przypominałam jakieś zombie. Cerę miałam wręcz poszarzałą, a mokre od potu włosy zwisały smętnie lub przyklejały się do policzków. Źrenice błyszczały niezdrowo. Najwidoczniej rytuał wpłynął na mnie bardziej, niż myślałam. No cóż, powinnam się cieszyć, że skończyło się na tym. Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie powykręcanych kończyn. Nie mogłabym walczyć w takim stanie.

 Ochlapałam twarz zimną wodą. Od razu poczułam przypływ sił. Pozostały mi jeszcze włosy… Związałam je w niedbały kucyk. Ostatnie spojrzenie w lustro i mogłam iść. Wybiegłam do przedpokoju, po drodze zgarniając leżącą na sofie kurtkę. Nie wiedziałam, skąd się tam wzięła, ale to nie było teraz ważne. Cichutko otworzyłam drzwi wyjściowe, starając się nie alarmować Justine zbędnym hałasem. Po chwili byłam wolna. Z żalem zamknęłam za sobą żelazną furtkę, obiecując w duchu, że potem się wytłumaczę.

 Mrok stawał się coraz gęstszy, utrudniając widoczność. Zabawne, jak o tej porze roku dzień szybko ustępował miejsca nocy. Silny wiatr podrywał kolorowe liście do góry, rzucając nimi z kąta w kąt, ubawiony niczym sadysta znęcający się nad ofiarą. Przenikliwe zimno docierało aż do kości. Starałam się nie zwracać na nie uwagi, ale mimowolnie szczękałam zębami. Od parku dzieliło mnie dobre półtora kilometra. Znajdował się prawie na drugim końcu Sorrow. Mimo to liczyłam, że dotrę tam w ciągu godziny.  Biegłam całkiem szybko, poza tym ulice nie były tak tłoczne jak za dnia. Widziałam zaledwie kilku spacerujących młodzieniaszków. Pogoda skutecznie odstraszała przed dłuższymi wycieczkami i w sumie byłam jej za to wdzięczna. Nie potrzebowałam gapiów.

 Mijałam okoliczne domy, zupełnie nie zwracając uwagi na otoczenie. Jasno wytyczony cel pochłaniał mnie doszczętnie. Ukazał się przed mymi oczami po siedemdziesięciu minutach. Droga trwała trochę dłużej, niż zakładałam. Wszystko przez to, iż ciągle zapominałam o ludzkich ograniczeniach. Musiałam robić sobie przerwy, których w ogóle nie uwzględniłam podczas obliczeń. Mówiło się trudno. Grunt, że dotarłam do miejsca zbrodni.

Wchodząc przez parkową bramę, od razu poczułam ostry swąd siarki oraz krwi. Mieszały się ze sobą, dając odurzającą koktajl. Pierwszym odruchem była chęć ucieczki. Aura demona pachniała wyjątkowo złowieszczo. Nie spotkałam się wcześniej z takim złem. Wydawało się, jakby powietrze zanieczyszczał odór rozkładających się szczątek. Niewyczuwalny dla normalnych ludzi, mnie powalał z nóg. Autentycznie się bałam. Dostałam gęsiej skórki, a oddech nieznacznie przyśpieszył. Strach obwijał się wokół ciała z szyderczym śmiechem. Mogłabym przysiąc, że ktoś mnie obserwuje. Tysiące oczu pragnących krwawego widowiska. Czyżby diabeł jeszcze tu był? Niemożliwe, wiedziałabym o tym… Przygryzłam delikatnie wargę. Staruszka nie zabił pospolity demon. Nawet najwyżsi nie sprawiali tak obezwładniającego wrażenia i to po upływie kilkunastu godzin. Zupełnie, jakby czyste zło z samej otchłani zamieszkało wśród drzew. Przerażające.

Z wysiłkiem pokonałam odległość dzielącą mnie od ławki, obok której zginął stróż. Przebrnąwszy przez powietrze gęste jak bagno, przyklęknęłam przy czerwonej plamie zdobiącej wysypaną żwirem alejkę. To tutaj… Niewinne istnienie zniknęło, by zaspokoić żądzę potwora… Jakież to okrutne! Opuszkami palców przesunęłam po śladach krwi. Co spodziewałam się znaleźć? Początkowo myślałam, iż rozpoznam jakiegoś znajomego demona. Złudzenia rozwiały się, gdy tylko doświadczyłam panującej tu atmosfery. W zasadzie nie dowiedziałam się nic, oprócz tego, że mam do czynienia z czymś potężnym. Być może znacznie przewyższającym moje możliwości… Co teraz? Nie potrafiłam go wytropić, nie mówiąc o pokonaniu. Wszystko na nic…

Podniosłam się, wyraźnie przybita, zamierzając opuścić park.

 I wtedy to poczułam.

Wiatr zawirował, zwiastując nadejście nieszczęścia. Mroczna aura jakby się rozwiała. Tylko jedna istota była w stanie ją do tego zmusić. Posłannik w pełnej formie duchowej, z przygotowaną do walki Kosą. W dodatku nie byle jaki… Kątem oka dostrzegłam płomień majaczący w mroku. Vulcanos – bóg ognia, niechciane dziecię Pana Bóstw. Niszczący przeciwnika bez litości. Wiedziałam, że kiedyś nadejdzie ten dzień. Czcigodna wreszcie zdecydowała się ukarać krnąbrnego podwładnego. Czekało mnie unicestwienie.

Posłanniczka stanęła dokładnie metr przede mną. Jej lodowate, błękitne oczy nie wyrażały nic z wyjątkiem chłodnej przygany. Marmurowa twarz pozostała niewzruszona. Można by pomyśleć, że to tylko piękna, acz pusta lalka. Bez serca, bez ducha, bez uczuć… Nie mijało się to całkiem z prawdą. Posłannicy przypominali kukiełki. Z tym, że ta była żywa i zamierzała mnie dziś zniszczyć.

- Millianna… - szepnęłam. Ogień, jakby w odpowiedzi, zapłonął jeszcze intensywniej. Nadszedł czas konfrontacji. 

***

Witajcie, moi mili! Wykorzystując wolny czas, napisałam kolejny rozdział. Jego zakończenie zaskoczyło nawet mnie. Nie planowałam wprowadzać Millianny tak szybko, ale w trakcie pisania uznałam, że muszę przestać tak przeciągać. Zatem w następnej notce pomęczycie się jeszcze z Raisą. Od razu zaznaczam, iż na bitewnych scenach nie znam się w ogóle, więc to będzie jeden ze słabszych rozdziałów. 

Z tej notki jestem dość zadowolona. Zawsze mogło być lepiej, ale nie narzekam. Mam nadzieję, że opisy przeżyć Raisy były wystarczająco obrazowe. No i jestem ciekawa Waszych przypuszczeń, bo sporo wskazówek się pojawiło;) 

Chciałabym wszystkim z okazji świąt Wielkanocnych życzyć dużo zdrowia, ciepła i rodzinnej atmosfery. Smacznego jajka, udanego Śniegusa-Dyngusa (taa, pogoda powala) oraz wszystkiego dobrego. 

Rozdział dedykowany wszystkim czytelnikom. Dziękuję za każdy komentarz, naprawdę dodaje mi to sił do pisania. Miło, że komuś podoba się to, co robię, bo wkładam w "Taniec ze Śmiercią" całe serce. Zaglądacie tutaj, mimo iż ja niejednokrotnie mam u Was mnóstwo zaległości. to wspaniałe!

Nie myślałam, iż odpowiadanie na Wasze pytania i komentarze przyniesie mi tyle frajdy. Zachęcam więc do dalszych pytań. 

Ach i gwoli wyjaśnienia, bo Agata już o to pytała, a pewnie niektórzy zauważyli. Zmieniłam imię postaci z Millianne na Millianna. Niby niewielka różnica, ale... W każdym razie w zakładce z bohaterami to nie jest błąd, lecz działanie zamierzone.