Rozdział 20

     Całe życie uczymy się czegoś nowego, co do tego nie ma wątpliwości. Człowiek jako istota niedoskonała z natury stale musi się ulepszać, wypełniać puste miejsca w mózgu i sercu. Kiedy trafiłam do Sementii, nauczyłam się, iż dusza po śmierci również może poszerzać wiedzę oraz zdobywać nowe umiejętności. Tyle, że owe „nowinki” nie dotyczyły już świata ludzi, a niezmierzonej egzystencji niewidzialnej materii. Jeszcze niedawno twardo trzymałam się tego poglądu, traktując z góry wszelkie ludzkie ciekawostki. Nawet, jeśli dostawałam misje na Ziemi, szerokim łukiem omijałam sklepy, centra naukowe, czy choćby teatry, uważając zainteresowanie tym za śmieszne. Jakżeż byłam głupia! Zaślepiona fałszywym autorytetem Czcigodnej, nawet nie myślałam o podważeniu jej tez. Teraz żałowałam. Od czasu wizyty u Shane’a, po kilkudniowej rekonwalescencji, Justine nieustannie starała się pokazać mi wszystko, co najciekawsze. Jeździłyśmy na zakupy, chodziłyśmy na wycieczki, zwiedzałyśmy… Nie przypuszczałam, iż zwykłe życie nastolatki może być takie ekscytujące. Uczucia, o których dawno zapomniałam, powróciły z podwójną siłą. Ekscytacja, radość, chęć do wygłupów wręcz eksplodowały we mnie i to podczas całkiem pospolitych zajęć, jak wspólne oglądanie filmu w telewizji lub wyjście na miasto po zmierzchu. Na nowo odkrywałam uroki ludzkiej egzystencji, powoli przypominając sobie własne dzieciństwo i młodość w Grecji. Racja, trochę się to wszystko różniło, w końcu to kraje zupełnie odmienne kulturowo, ale zwyczaje nastolatków były całkiem podobne. Zachowywałam się przy tym niczym dziecko w sklepie z zabawkami. Gdyby nie Justine, już dawno przekroczyłabym wszelkie granice. Ja, ta, która zawsze się ograniczała! Wprost sama nie mogłam w to uwierzyć. Kiedy uwolniłam się od widma Czcigodnej, ostatecznie przekonując samą siebie o jej oszustwie, wszystkie tamy pękły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Prawa Sementii przestały mnie obowiązywać, skoro poddałam w wątpliwość ich słuszność. Byłam wolna! Czułam się jak ptak, którego uwolniono z klatki. Niesamowite. Za namową blondynki wróciłam nawet do szkoły, choć przecież nie musiałam. Misja się skończyła, więc mogłam sobie odpuścić. Jednakże argumenty Justine o szkolnym życiu do mnie trafiały. W Grecji nie zdążyłam tego zakosztować. Z powodu kilku powtórek klasy pierwszej oraz drugiej nie zdążyłam dostać się do szkoły średniej przed śmiercią. Miałam jedyną i niepowtarzalną okazję. Czemu by nie skorzystać, szczególnie że dziewczyna też uczęszczała na zajęcia? Tak właśnie pomyślałam, po czym uległam jej.

      Podsumowując to wszystko można by uznać, że zapomniałam o swojej obietnicy. Nic bardziej mylnego! Shane niemalże nie opuszczał moich myśli. Cały czas zastanawiałam się, czy wszystko z nim w porządku, co robi oraz nad czym się zastanawia. Czy nadal mnie nienawidzi? Byłam pewna, że tak. W tej sytuacji mogłam jedynie udowodnić mu, iż się zmieniłam. Oczywiście, aby to zrobić, musiałam wrócić do formy i znowu stanąć do walki z demonami. Dlatego każdą wolną chwilę poświęcałam trenowaniu swego ciała oraz ducha. W ludzkiej postaci było trudniej osiągnąć poziom naprawdę dobrego wojownika, ale nie zamierzałam się poddawać. Przed oczami wciąż stała mi rozczarowana twarz Shane’a, motywując do działania. Chciałam znowu móc nazwać się jego sojusznikiem. Pragnęłam usłyszeć ten złośliwy, głęboki głos i utonąć w otchłani spojrzenia. Głupie, nie? Zachowywałam się jak ta rażona miłością dziewica, a przecież był tylko sprzymierzeńcem, któremu miałam zamiar zrekompensować zdradę. Tyle, że… Ostatnimi czasy, przez tę rozłąkę, zaczęły mnie nawiedzać dziwne pomysły. Na przykład, iż chciałabym się do niego przytulić… Nerwowo pokręciłam głową. Co też mi przychodziło do głowy?

    - To wszystko przez te… nerwy – mruknęłam bez przekonania, próbując znaleźć wymówkę dla idiotycznych zachcianek. Czym miałabym się denerwować? Nic, oprócz oczywiście Shane’a, nie wymyśliłam. A w przypadku chłopaka miałam o co się martwić po wczorajszym wyjściu Justine na cmentarz. Wróciła ze zsiniałym policzkiem i wyraźnie zszokowana miną. Niemal natychmiast zdała mi relację z dziwnego zachowania czarnowłosego. Nie pasowało mi to do niego. Wprawdzie zawsze był wybuchowy, ale żeby uderzyć Justine po tym, co dla niego zrobiła? Chodziła do szpitala niemal codziennie, zapytując o jego stan zdrowia, a gdy się obudził, zdawała szczegółową relację z wszystkich wydarzeń, o których chciał wiedzieć. Nie sądziłam, by był zdolny do spoliczkowania dziewczyny. Raczej podejrzewałam, iż demon mógł przejść z Sherry na niego. W końcu do tej pory nie wiedziałam, co się wydarzyło na dachu. Jak zginęła jego siostra? Ze sprawozdania Justine wynikało, że sekcja nie wykazała niczego specjalnego. Po prostu długotrwałe wycieńczenie, które doprowadziło do ruiny narządy i w efekcie spowodowało śmierć. Niby niewinna, całkiem wytłumaczalna diagnoza, ale ja wiedziałam, co się za tym kryło. Demon. Pytanie, gdzie znikł po opuszczeniu ciała szatynki. I tu właśnie dochodziłam do wniosków, że musiał opętać Shane’a. Diabły tego typu nie mogły zbyt długo przebywać bez jakiegokolwiek żywiciela. Były jak prawdziwe pasożyty – musiały przebywać w ciele ofiary, powoli ją wykańczając. Inaczej ginęły. Zatem Shane został opętany. Innego wyjścia nie było.

       - Raisa! – Krzyk Justine słychać było znakomicie, choć znajdowała się na drugim końcu ruchliwej ulicy. Wybrałyśmy się razem na drobne zakupy, ale jakoś szybko się zmęczyłam, dlatego postanowiłam poczekać przed centrum handlowym. Przynajmniej tak jej powiedziałam.

      - Coś się stało? – spytałam, kiedy wreszcie udało jej się przepchnąć przez tłum i stanąć obok. W jej oczach dostrzegłam powagę. Nie wróżyło to dobrze.

    - Właśnie usłyszałam od jednej ze sprzedawczyń, że w nocy miało miejsce wyjątkowo brutalne morderstwo. Pamiętasz tego miłego stróża z parku? Znaleziono go w jednej z alejek. Podobno wyglądał okropnie. Nie wiem, ile w tym prawdy, bo ludzie lubią koloryzować, ale jeden szczegół mnie zaniepokoił. Miał wyrwane serce. Ręcznie. Wiesz, co to oznacza?

      - Demon, prawda? I to wyjątkowo okrutny…

      - Dokładnie. Musimy natychmiast wracać do domu, by opracować plan działania. Nie możemy dopuścić do kolejnego mordu, a podejrzewam, iż jeśli tak to zostawimy, dojdzie do niego prędzej czy później. Poza tym bardzo prawdopodobne, że przybył po Shane’a. – Strach ścisnął mi serce na sam dźwięk tych słów. Spodziewałam się tego, ale… Gdzieś na dnie serca tliła się naiwna nadzieja, iż może odpuszczą. A teraz złudzenia rozwiały się ostatecznie. Nadchodził czas decydującej bitwy. Byłam prawie pewna, że niedługo Czcigodna również przypomni o sobie. Atak z dwóch stron? Nie wyglądało to za wesoło.

    - Musisz jeszcze dziś odzyskać Selene. Czuję, iż w tym wypadku bez niej się nie obejdzie.

    - Rozumiem. Zatem nie traćmy czasu. – Złapałam ją za rękę, ciągnąc w kierunku domu. Chyba wydawała się zaskoczona tym poufałym gestem, ale po chwili uśmiechnęła się i pobiegła za mną. Na miejsce dotarłyśmy po jakiejś godzinie biegu, robiąc niewielkie przerwy. Rzuciłyśmy się do wejścia, jakby od tego zależało nasze istnienie, po czym obie opadłyśmy bez tchu na podłogę w holu, ciężko dysząc. Szczerze mówiąc, denerwowała mnie ociężałość ludzkiego ciała. Posiadało tyle ograniczeń… Mogłam jedynie ufać, że po odzyskaniu Kosy sytuacja ulegnie zmianie. Wolałam nie ryzykować przejścia do duchowej formy. Jakoś nie czułam potrzeby zwracania uwagi Czcigodnej na moją osobę, a tak by się stało, gdybym przeprowadziła rytuał dematerializacji. Poza tym nie chciałam pozbawiać się pierwiastka człowieczeństwa w sobie. Bałam się, że jeśli zrzucę widzialną powłokę, Śmierć będzie miała nade mną kontrolę i zmusi niepokornego sługę do powrotu. Naturalnie takie niebezpieczeństwo istniało również w przypadku odzyskiwania broni, ale Justine zdradziła mi, iż zna inny sposób na przywołanie Selene, który umożliwia ominięcie pośrednictwa zwierzchniczki Posłanników. W końcu dziewczyna była prawdziwą panią linii człowieczego żywota, zatem musiała znać się na rzeczy.

     - Jesteś gotowa? – spytała znienacka, jednocześnie dźwigając się z parkietu. Kiwnęłam w milczeniu głową. Tyle jej wystarczyło. Przeniosłyśmy się do dosyć obszernego salonu. Zdziwiłam się. Nie potrzebne były wcześniejsze przygotowania?

     - Domyślam się, że nie przypomina to wymysłów tej oszustki, prawda? Z moich informacji wynika, iż wszelkie działania magiczne u Posłanników wymagają przestrzegania specjalnych warunków. Wszystko przez brak prawdziwego błogosławieństwa. Najwidoczniej nie potrafi go uzyskać dla swoich marionetek, mimo iż przejęła Hadesa oraz miejsce władczyni Sementii.

    - Nigdy nie próbowałaś go odzyskać? – wypaliłam, zanim zdążyłam pomyśleć. Po twarzy Justine przemknął cień. Powinnam była ugryźć się w język. Mogłam się domyślić, że niełatwo jej o tym mówić.

     - Kiedy jeszcze płynęło we mnie wystarczająco dużo mocy, kilka razy usiłowałam się skontaktować z nim w ten sposób. Jednakże było to z góry skazane na niepowodzenie. Po pierwsze: Hades z własnej woli oddał się napastniczce. Prawdopodobnie nie dopuściłby mnie nawet do swej jaźni. A po drugie: znajdowaliśmy się w innych wymiarach. Nawiązanie kontaktu utrudniała odległość. Dlatego ani razu nie udało mi się do niego dotrzeć. W końcu się poddałam. Musiałam żyć dalej, nawet jeśli bez niego u boku było mi nieswojo – mruknęła, wyraźnie pogrążając się w ponurych wspomnieniach. Ja to zawsze muszę coś palnąć!

      Minęło dokładnie dziesięć minut, nim się otrząsnęła. Na ładnie wykrojone usta znów wpełzł tak lubiany przeze mnie uśmiech. Chyba nie chciała się załamywać w obecności osób postronnych. Zazdrościłam jej tej siły. Potrafiła się opanować w każdej sytuacji. Rzadko pokazywała, jak cierpi po zdradzie Hadesa i zrzuceniu na Ziemię.  Nie umiałabym tak, gdyby Shane nagle przyłączył się do wroga… Zaraz. Dlaczego pomyślałam o nim? Przecież sprawa dotyczyła dwulicowej Kosy, a nie człowieka. Chyba naprawdę działo się ostatnio ze mną coś dziwnego.

    - Czas brać się do roboty. Jeszcze wczoraj pousuwałam wszystkie sprzęty, byś mogła swobodnie rozgościć się na dywanie. Zatem usiądź w pozycji kwiatu lotosu – poprosiła, a ja natychmiast wykonałam polecenie. Następnie nakazała zamknąć oczy.

    - Czy wiesz, na czym polega związek miedzy bóstwem i jego panem? Zapewne wasza kochana Czcigodna nawpychała wam do głowy bzdur, ukrywając prawdę, byście nie mogli zyskać zbyt wielkiej władzy. Chociaż w przypadku jej posłusznych laleczek to chyba niemożliwe… Wybacz, odbiegam od tematu – zreflektowała się. – Otóż nie jest to zwyczajna przysięga współpracy. Bóstwo zasadniczo samo wybiera swego pana, kierując się charakterem, umiejętnościami, nierzadko również własnym widzimisię. Kiedy już wytypuje kandydata, pojawia się w jego podświadomości, pytając o zgodę. W waszym przypadku wybór bożka oraz akceptacja Posłannika odbywały się tak, iż obie strony nic o mającym miejsce zajściu nie pamiętały, a następnego dnia delikwent otrzymywał Kosę ze słowami „oto twój partner”, prawda?

     - Całkiem dużo wiesz – wtrąciłam, usiłując nie uchylać powiek.

     - Wspominałam, że resztki mocy zużyłam na uratowanie cię, nie? Wcześniej mogłam dyskretnie wyciągać informacje z Posłanników. Nie było tego za wiele, ale każdy strzępek może przeważyć w przypadku konfrontacji. Wroga powinno się znać lepiej niż samego siebie… Wracając do tematu, po zawarciu umowy między tobą a Selene wytworzyła się specyficzna więź duchowa. Nie chodzi tutaj o to, że stałyście się jednością. Nadal pozostałyście autonomicznymi jednostkami. Jednakże w waszych jaźniach utworzyła się specjalna droga komunikacji, całkowicie zależna od waszej woli. Jeśli tylko chcecie, możecie „otworzyć” ten kanał, i mimo dzielącej was odległości, porozumieć się albo nawet przemieścić do miejsca pobytu drugiej strony. O ile przesyłanie myśli w ten sposób jest proste, podróżowanie wymaga bardzo dużo zaufania oraz gotowości na ból, gdyż nie odbywa się na zasadzie zwykłej teleportacji. Normalnie portalem staje się jakiś fragment przestrzeni, który posiada specyficzne właściwości. Natomiast w tym przypadku dochodzi do przejścia przez duszę przywołująca. Po prostu niematerialna część was połączy się na moment. Poznacie wszelkie myśli drugiej strony – te świadome oraz tkwiące tak głęboko, że jeszcze nie zdążyły zaświtać w głowie. Jesteś gotowa odsłonić się przed Selene całkowicie? Musisz sobie odpowiedzieć szczerze na to pytanie. Jeżeli podejdziesz do próby z wątpliwościami, nie uda się. Nie zdołacie nawet nawiązać połączenia.

     - Ufam jej bezgranicznie – wyszeptałam uroczyście, pewna swych słów. Lodowa boginka była ze mną od zawsze. Nigdy nie słyszałam jej głosu, ani nie doświadczyłam obecności, ale od zawsze czułam, że to coś więcej niż potężna broń. Wstyd się przyznać, lecz jeszcze w Sementii zdarzało się, iż wylewałam Kosie swe żale. Na szczęście nie zostałam przyłapana. Domyślałam się, jak to wyglądało z boku – Posłanniczka rozmawiająca z kawałkiem metalu. Bardzo rozsądne.

   - Cieszę się. W takim razie muszę ci jeszcze powiedzieć o bólu.  Jesteś teraz w ludzkiej formie. Zależy nam na pozyskaniu Selene z domu Mortengai, u której ją zostawiłaś. Zatem ostrze również będzie musiało przez ciebie przeniknąć. Jako duch nie odczułabyś tego, jednakże w obecnej sytuacji rozumiem, że wolisz się nie dematerializować. Lepiej nie wywoływać wilka z lasu… Nie chcę cię straszyć, ale ona wyłoni się z twego ciała. Będziecie połączone, więc nie dojdzie do przerwania tkanek, tyle że przenikanie materii przez siebie jest bolesne. Chyba nawet bardziej od zwykłego zranienia… Nie wiem, jakiego porównania użyć. Nikt przede mną tego nie robił… Nie mam pojęcia, jak to odczujesz. Wyrywanie wnętrzności jest w stosunku do owego rytuału miłą pieszczotą, przynajmniej dla mnie.  Rozumiesz, co mam na myśli? 

    - Spokojnie, wytrzymam – mruknęłam, chcąc już przejść do konkretów. Traciłyśmy cenne minuty na omawianiu oczywistości, podczas gdy Shane był w niebezpieczeństwie. Chciałam jak najszybciej wytropić potwora, po czym ściąć jego obrzydliwa główkę. Nie mogłam zawieść chłopaka, pozwalając by diabeł go dopadł. Złożyłam obietnicę, której naprawdę pragnęłam dotrzymać.

     - Widzę, że drażnię cię tym gadaniem – westchnęła Justine, kręcąc bezradnie głową. Bezbłędnie potrafiła ocenić stan mego umysłu. – Nie będę przeciągać, skoro nie chcesz słuchać.

     - Co mam robić? – wyrwało mi się. Zniecierpliwienie powoli przejmowało nade mną kontrolę, a przecież powinnam się wyciszyć.

     - Spokojnie, już wyjaśniam. Powiem ci wszystko teraz, bo gdy zaczniesz, nie wolno mi będzie przerwać. Postaraj się zapamiętać wytyczne. Najpierw ustabilizuj oddech. Zanurz się we własnym jestestwie. Wszystko wokół musi przestać się liczyć. Zapomnij o mnie, tym pokoju, życiu… Nawet o Shanie. Wiem, iż to będzie trudne…

    - Daruj sobie – mruknęłam. Nawet teraz nie potrafiła się powstrzymać. Tłumaczyłam jej, że to nie tak, jak myśli, ale kiwała tylko głową, nadal wtrącając drobne aluzje, kiedy rozmowa schodziła na jego temat.

   - Ok, natychmiast przestaję. Kontynuując, kiedy uda ci się oderwać od świata, musisz odnaleźć drzwi ozdobione symbolem swej bogini  – srebrnym półksiężycem. Jest to nic innego jak wrota do kanału. Otwórz je i stań na środku pomieszczenia. Wyobraź sobie dokładnie miejsce, gdzie zostawiłaś Selene. Namaluj ją w głowie z najdrobniejszymi szczegółami, a następnie zawołaj. Reakcja na pewno nie będzie natychmiastowa, więc musisz wzywać do skutku. Pamiętaj, by nie pozwolić sobie na utratę wcześniej wykreowanego w wyobraźni obrazu. Chwila rozkojarzenia wystarczy, by wszystko zaprzepaścić.

     - Rozumiem. A co potem?

    - Nie potrafię udzielić odpowiedzi na to pytanie. Każde połączenie jest inne. Wszystko zależy od tego, jak silnie jesteście zżyte oraz od samej Selene. Przebieg rozmowy wytyczy dalszą ścieżkę. Ona z pewnością powie ci, w jaki sposób postąpić.

     - W takim razie czas rozpocząć rytuał, prawda? Zatem do zobaczenia po wszystkim. – Uśmiechnęłam się pokrzepiająco do Justine, zauważając że ma zmartwioną minę. W odpowiedzi ścisnęła delikatnie moje ramię, po czym wyszła, nie chcąc przeszkadzać.

    Początek całego obrządku nie był dla mnie czymś nowym. Medytacja stanowiła jedną z podstaw rozwoju duchowego Posłannika. Wprawdzie w Sementii wprawiano się w stan oderwania od świata, by zdusić resztki drzemiących emocji lub trenować nieugiętą wolę, ale… Nieważne. Powinnam się cieszyć, iż mam ułatwione zadanie, zamiast rozpamiętywać przeszłość. Wzięłam głęboki wdech, czując jak ożywczy tlen wypełnia każdy zakamarek ciała. Rozkoszowałam się chwilą, kiedy zmysły ulegały wyciszeniu. Wszystko wokół powoli zanikało, gdy tak raz za razem nabierałam i wypuszczałam powietrze. Myśli, które do tej pory kołatały w głowie, przestały mieć znaczenie. Zupełnie, jakby odlatywały w niebyt wraz z wydechem. Dźwięki, zapachy… Rzeczywistość zlała się w jedną, wielką plamę, powoli przekształcającą się w pustkę. Miałam wrażenie, jakbym oddalała się od tego wszystkiego. Coraz dalej i dalej…    

     Dosłownie sekundy dzieliły mnie od zagłębienia się we własnej podświadomości. Zdążyłam pomyśleć, że chciałabym pójść kiedyś z Justine na kawę, po czym ot tak znalazłam się w innym świecie.

     Wszystko wokół mnie tonęło w bieli. Początkowo myślałam, że trafiłam już do kanału, o którym wspominała blondynka i mam do czynienia z żywiołem Selene, ale… Nie czułam zimna, choć przybyłam tu jako istota posiadająca ciało. Mało tego, nigdzie nie widziałam lodu lub śniegu. Po prostu pusta, biała przestrzeń jarząca się dziwnym, zamglonym światłem oplatającym mnie niczym pajęcze nici. Gdzie się znalazłam? Przecież nie tak wyglądała moja płaszczyzna duchowa. Doskonale pamiętałam, że był to pokój w odcieniach fioletu, w niektórych miejscach poprzetykany czarnym aksamitem. Czyżbym wykonała coś źle? Stosowałam się do zaleceń dziewczyny i byłam pewna, iż wszystko poszło dobrze, lecz to otoczenie… Chcąc nie chcąc, musiałam próbować dokończyć zadanie. Ruszyłam przed siebie, rozglądając się za drzwiami ze srebrnym półksiężycem. Bezskutecznie. Wszędzie natrafiałam na zimny, niewzruszony mur. Powoli ogarniała mnie panika. Trzepotała wewnątrz  niby  drżący motyl – jeszcze nieśmiała, ale pełna ukrytej siły. Zamrugałam oczami, próbując powstrzymać łzy. Nie spodziewałam się takiego obrotu zdarzeń. Gdybym przynajmniej mogła uwolnić się od tego blasku! Osaczał mnie jak cichy prześladowca, nie dając szans na ucieczkę. Oplatał całe jestestwo, klejąc się do najdrobniejszej cząstki duszy. Przenikał mnie na wskroś, poznając wszelkie tajemnice, uczucia oraz pragnienia. Opadłam na kolana, nerwowo szarpiąc się z napastnikiem, ale cóż mogłam uczynić wobec bytu tak nieuchwytnego? Jedynie uznać swoją przegraną. Mimo to nie ustawałam w walce. Miałam dla kogo wrócić! Obiecałam Shane’owi, Justine… Nie mogłam pozwolić się pochłonąć!

   - Dlaczego go odrzucasz? – Głos przypominający dźwięk dzwoneczków rozbrzmiał tak niespodziewanie, że zastygłam ze zdumienia. Jakim prawem był tu ktoś jeszcze? Nie dzieliłam z nikim duszy. Teoretycznie nie istniał byt, który mógłby się tu wedrzeć z wyjątkiem Selene. Na wspomnienie lodowej pani poczułam coś na kształt ulgi. Może to jednak ona?

    - Nie do końca – usłyszałam. Czyżbym wypowiedziała pytanie na głos? Nie, niemożliwe. Jeszcze wiedziałam, co robię. W takim razie musiała czytać mi w myślach…

    - Masz rację – odparła spokojnie, nagle stając tuż przede mną. Z zachwytu nie mogłam złapać tchu. Naprzeciwko siebie ujrzałam wysoką kobietę w białej, balowej sukni. Jej kruczoczarne włosy opadały aż do ziemi, zwijając się w grube loki. Smukła sylwetka miała w sobie coś z łabędzia – pełna gracji i dumy, z pewnością wzbudziłaby zazdrość u niejednej modelki. W delikatnym, bladych dłoniach trzymała wachlarz, który mienił się wszystkimi odcieniami błękitu. Zasłaniała nim szczelnie twarz, przez co nie mogłam jej dostrzec. Jednak byłam przekonana, że jest równie zachwycająca jak reszta.

   - Kim jesteś? – wykrztusiłam, próbując zapanować nad emocjami. Z jakiegoś powodu miałam ochotę rzucić się na nią i wyściskać jak drogą przyjaciółkę.

  - Stanowię twoją moc, aczkolwiek nigdy nie nazywałam się Selene. Podobieństwo naszych umiejętności wynika jedynie faktu, iż nie mogłam ukazać swej prawdziwej potęgi.

   - Którym więc bóstwem jesteś? Przecież Posłannicy…

   - Dziecko, ależ ciebie nie można nazwać Posłannikiem.

  - To kim…? – jęknęłam, nieprzygotowana na takie rewelacje. Przez tyle lat żyłam w Sementii, zajmując się przeprowadzaniem duszy. A teraz mówi mi, że nie jestem sługą Śmierci? Musiało jej się coś  pomylić.

  - Nadal nie jesteś gotowa – mruknęła cicho z wyraźnym niezadowoleniem. Jakby to była moja wina… Zresztą, na co miałam być przygotowana?

„Światłość i ciemność

byty dwa.

Tak bardzo różne,

a tak sobie bliskie…”

      Śpiew pięknej pani rozbrzmiał w białej sali jak trel rajskiego ptaka. Znałam tą piosenkę… Nie słowa, ale melodię. Gdzie ją wcześniej słyszałam? Wydawało mi się, iż w odległej przeszłości… Może jak byłam dzieckiem? Nie, to było znacznie wcześniej. Poprzednie wcielenie? Przecież nie istniało coś takiego jak reinkarnacja. Jeżeli raz przekraczało się granicę między życiem doczesnym a wiecznym, powrotu nie było.

     - Nie wysilaj się. Teraz sobie nic nie przypomnisz. – Pochłonięta rozwiązywaniem zagadki własnej pamięci nie zauważyłam, że przestała śpiewać. Chciałam ją o zapytać o tyle rzeczy… Już nawet otworzyłam usta, ale skinieniem dłoni dała mi znać, bym zamilkła. Posłusznie wypełniłam polecenie. Z bliżej nieokreślonego powodu czułam do niej respekt.

    - Nie należy zmieniać tempa wydarzeń, wiesz? Wrócisz tam teraz razem ze swoją bronią, nie pamiętając o naszym spotkaniu. Kiedy nadejdzie pora, pojawię się ponownie. Póki co realizuj plany, walcz i chroń tych, których kochasz. W końcu to wpisane jest w twoją naturę. – Uśmiechnęła się ciepło, po czym wyszeptała kilka dziwnych słów. Ledwie zamknęła usta, Selene pojawiła się przed nią w formie bojowej. Wyglądała wspaniale. Już zapomniałam, jak urocza potrafiła być moja Kosa.

     - Ulepszymy ją trochę. Co ty na to? – Machnęła niedbale wolną dłonią. Gdybym nie widziała tego na własne oczy, nie uwierzyłabym. Oręż, który dostałam od Czcigodnej, przeszedł transformację. Zniknęły dzwoneczki, a w ich miejsce pojawiły się białe lotki. Rękojeść oraz ostrze oplotło srebrne pnącze z wygrawerowanymi dziwnymi znakami. Cała broń pokryła się drobniutkimi kryształkami, wyglądającymi jak szron. W kilku miejscach pojawił się szary nalot.

    - Jaki ci się podoba?

    - Jest piękna, ale… Czemu to ma służyć?

  - Lód wytwarzany przez Selene, jak ją zwiesz, zawierać będzie specjalną truciznę niszczącą diabelskie moce. Nie tylko zranisz tym demona, ale sprawisz, że poziom jego potęgi spadnie. Takie swego rodzaju egzorcyzmy. Poza tym, czyż nie miałaś do niedawna wątpliwości dotyczących wiarygodności historii blondwłosej córki Cerery? Przy pomocy Kosy będziesz mogła sprawdzić, czy twoja dotychczasowa pani jest demonem.  Niestety, nie działa to na Posłanników, więc uważaj, gdy spotkasz jakiegoś.

     - Powiedziałaś, że nie będę pamiętać o spotkaniu. Zatem…

   - Wiem, o co chcesz zapytać. Informacje na temat działania Selene pozostaną w twojej duszy. Dopiszę do nich po prostu inny przebieg wydarzeń.

   - Dlaczego? – spytałam, zawierając w krótkim słowie swoją niepewność, strach i zagubienie. Miałam mętlik w głowie. O co w tym wszystkim chodziło? Kim ona jest? Czego chce?

  - Kiedy nadejdzie czas, wszystko zrozumiesz – odparła, znikając we wszechobecnym blasku. Poczułam, jak kręci mi się w głowie. Biały pokój zaczynał zanikać. Wracałam na Ziemię.

***

Witajcie!  Jak widzicie rozdział udało mi się napisać przed Wielkanocą. Niestety, trochę marny jakościowo, ale więcej nie jestem w stanie z siebie wykrzesać. Po prostu chwilowo się wypaliłam. Miejmy nadzieję, że to tylko przejściowe.

Podoba Wam się nowy szablon? Mnie bardzo. Rzadko kiedy jestem tak zadowolona ze szaty graficznej bloga. Piękne dzięki, Da Fne! 

Blog przechodzi teraz małe renowacje. Przede wszystkim jestem w trakcie lekkiej przeróbki i korekty rozdziałów. Zauważyłam, że sypie mi się miejsce akcji, niektóre opisy są zbyt ogólnikowe, a także mam parę niezgodności i przeoczeń. Poza tym, jak możecie dostrzec, dodałam zakładkę z pytaniami. Trochę zgapiłam od Aivalar (przepraszam), ale to tylko dlatego, iż uznałam taki dodatek za fajny pomysł. Jeśli więc macie jakieś pytania do mnie na temat opowiadania, bohaterów, czy też mojej osoby - zapraszam!  

W zakładkach pojawią się również drobne zmiany, głównie w "Bohaterach". Pojawi się postać Śmierci oraz Millianny. Formy opisów też będą inne. Dlaczego piszę w czasie przyszłym? Bo wszystko jest w trakcie tak naprawdę i jeszcze nie skończyłam. 

Oprócz tego postaram się odpisywać pod każdym komentarzem. Bardzo miło jest w ten sposób korespondować z czytelnikami, o czym się już zdążyłam przekonać.

Co sądzicie o samym rozdziale? Jak wspomniałam, jest nieco słaby, no ale ostateczną ocenę pozostawiam Wam. Spodziewaliście się takiego obrotu sprawy? Macie jakieś teorie? Chętnie poczytam;) Może akurat komuś uda się mnie rozpracować.

Ach, przepraszam za takie zaległości na Waszych blogach.  Mam teraz sporo zajęć, lecz postaram się w najbliższym czasie napisać u każdego choć parę słów. To, że nie komentuję, nie zawsze znaczy, iż nie czytam.

Rozdział dedykowany Nymerii. Ślicznie dziękuję za Twoją obecność i wsparcie. 

Dodatkowo wszystkich zainteresowanych zapraszam na Szukając Utraconych Skrzydeł - swego rodzaju internetowy pamiętnik. Już tam dowiecie się, na jakich zasadach będzie funkcjonował. Start pamiętnika zaplanowałam na sobotę, więc zapraszam.