Rozdział 19

W końcu nadszedł upragniony dzień wyjścia ze szpitala. Długo walczyłem z lekarzem, usiłując udowodnić dobry stan zdrowia, aż nareszcie udało się go przekonać. Teraz czekałem tylko na wypis. Zaledwie kilkanaście minut dzieliło mnie od upragnionej wolności. Miałem serdecznie dość zamknięcia i bezczynnego leżenia w łóżku. Jeszcze chwila, a zwariowałbym. Nie potrafiłem przestać myśleć o Sherry, Ivie, Raisie oraz dziwacznym śnie. W kółko rozpamiętywałem każdy gest, słowo, myśl… Mieszały się w głowie, sprawiając, że czułem się jak podczas jazdy na kolejce górskiej, gdzie naturalne odruchy brały górę nad rozumem.  Co gorsza, nic mi to nie dawało. Nie pojawiały się nowe wnioski, plany działania… Byłem totalnie skołowany. Trochę jak dziecko błądzące we mgle: gdziekolwiek nie postawiłbym kroku, mogła czekać przepaść i ostateczna zguba. Co miałem zrobić? Jaką drogę wybrać? A może powinienem wybaczyć Raisie? Tylko jak mogłem zapomnieć o takiej zdradzie? Pytania tworzyły błędne koło, z którego nie potrafiłem wybrnąć. Najprościej byłoby nic nie robić. Po prostu żyć własnym życiem , czekając na koniec. Na swoje nieszczęście nadal byłem zbyt wielkim tchórzem, by poświęcić się w imię spokoju innych. Natura rzezimieszka i kombinatora nie pozwalała stanąć twarzą w twarz z konsekwencjami. Z przyzwyczajenia próbowałem znaleźć wyjście dobre dla mnie, które pozwoliłoby wywinąć się z niebezpiecznej sytuacji. Zawsze tak było. Chowałem się za tarczą zrobioną z bliskich albo współpracowników, gotów patrzeć na ich upadek, byleby tylko ochronić własną skórę. Robiłem za bydlaka od zawsze i tak już chyba miało pozostać.

Nagle drzwi skrzypnęły, skupiając moją uwagę na chwilę na czymś innym. Doktorek wsunął się ostrożnie, jakby bał się, że za chwilę zostanie stąd brutalnie wypchnięty. Nawet mu się nie dziwiłem. Od kilku dni zachowywałem się dziwnie. Zawsze szybko się denerwowałem, ale teraz przekraczałem wszelkie granice. Z byle powodu wpadałem we wściekłość, w efekcie terroryzując pierwszą lepszą osobę, która nawinęła mi się pod rękę, albo demolując połowę sali. Nie potrafiłem nad sobą zapanować, a kiedy przychodziło opamiętanie, nie wiedziałem nawet, dlaczego zareagowałem tak gwałtownie. Przecież irytujące sapanie pielęgniarki normalnie zignorowałbym. Ewentualnie poprzestałbym na złośliwym komentarzu. Tymczasem ostatnio po prostu uderzyłem ją w twarz i wyrzuciłem za drzwi.  Nie to było jednak najgorsze. Uczucia temu towarzyszące przerażały bardziej. Ogarniała mnie żądza krwi, sadystyczna chęć sprawienia komuś bólu. Patrząc na łzy tej kobiety, cieszyłem się. Prawie podskakiwałem z radości. Miałem wrażenie, jakby adrenalina rozsadzała mnie od środka. Ledwie powstrzymywałem się przed zrobieniem czegoś bardziej potwornego. To nie było normalne. Zachowywałem się jak psychopata. Powoli zaczynałem bać się samego siebie. Nigdy nie byłem aniołkiem, ale w tym przypadku… Nie wiedziałem, co zrobić. Powiedzenie komuś nie wchodziło w grę. Od razu trafiłbym do psychiatryka na oddział dla ciężkich przypadków, gdzie nafaszerowaliby mnie prochami do nieprzytomności, nie rozwiązując problemu. W takim razie musiałem poradzić sobie sam.  Tylko, że tym razem utknąłem w martwym punkcie. Stłumienie nieludzkich żądzy było ponad moje siły.

- Przepraszam, iż przeszkadzam w rozmyślaniu, ale przyniosłem pański wypis. – Cichy głos lekarza sprawił, że wróciłem do rzeczywistości. Ostatnio zdecydowanie zbyt często się zamyślałem.

- Nareszcie – warknąłem, wyrywając mu papier z ręki. Wolność! Jakże słodko brzmiało to słowo po spędzeniu tylu ciągnących się jak flaki z olejem dni w szpitalu.

- Nadal nie jestem przekonany do tej decyzji, ale widzę, że i tak nie zatrzymałbym tu pana na dłużej – westchnął doktorzyna, kręcąc bezradnie głową. Miał rację. Gdyby próbował, wypisałbym się na własne życzenie albo po prostu dał nogę. Z tego, co zauważyłem, nie troszczyli się jakoś specjalnie o pilnowanie pacjentów.  Ucieczka byłaby jak spacerek po parku. Nawet w tym stanie nie musiałbym się specjalnie wysilać.

- Niech pan pamięta, żeby się nie przemęczać oraz zgłosić na okresowe badania.

- Jasne – mruknąłem w odpowiedzi. Tak, jakbym miał zamiar tu wracać. Ględzenie starego powoli zaczynało mnie irytować.

- W takim razie to wszystko. Do widzenia – zakończył, wychodząc z sali. Westchnąłem z ulgą. Jeszcze chwila, a mógłbym zrobić coś nieprzewidywalnego. Szlag! Przecież nic takiego nie powiedział. Dlaczego znowu się denerwowałem? A może to była czysta chęć, by komuś przyłożyć pod byle pretekstem? Jakoś druga opcja wydawała się bardziej prawdopodobna.

Odczekawszy jeszcze chwilę, ruszyłem w ślady lekarza. Hol szpitalny był pusty, wyłączając kilka przechadzających się pielęgniarek. Oto i służba zdrowia, która zawsze gotowa była służyć pacjentowi! Taa… Jakoś nie dostrzegałem ofiarności na ich twarzach. Już bardziej znudzenie. Uśmiechnąłem się sarkastycznie. Obłuda ludzka uderzała mnie na każdym kroku.

 Wydostanie się z budynku zajęło kilkanaście minut. Korytarz, winda, korytarz… Monotonna wycieczka krajoznawcza sprawiła, że znowu do głowy przychodziły mi niepokojące pomysły. Otrząsnąłem się dopiero na świeżym powietrzu. Tłum ludzi przemieszczał się ulicami, sprawiając, że poczułem się nieco zagubiony. Czas spędzony w izolatce widocznie źle działał na moją zdolność do życia w społeczeństwie. Wziąłem kilka głębokich wdechów, usiłując przypomnieć sobie niedawne czasy, kiedy przemykałem wśród grupek ludzi codziennie, nic sobie z nich nie robiąc. Nie pomogło. Właściwie nie rozumiałem, skąd nagle dziwne poczucie wyobcowania. Nigdy nie byłem częścią szarej masy, więc teoretycznie nie powinno być problemów. Może to wina hałasu, pędu miasta? Nawet byłbym skłonny w to uwierzyć, gdyby nie wrodzona podejrzliwość. Nie potrafiłem oszukać się jakimiś oklepanymi hasełkami.  Podświadomie czułem, że zachowanie na oddziale i obecny stan jakoś się ze sobą łączą. Wolałem jednak nie próbować wymyślać teorii na ten temat. Za bardzo bałem się, iż któraś mogłaby okazać się prawdą.

Zazwyczaj człowiek po pobycie w szpitalu kieruje się prosto do domu. Ja jednak musiałem odwiedzić jeszcze jedno miejsce. Chwiejnym krokiem ruszyłem przed siebie, obierając kierunek na cmentarz. Chciałem zobaczyć na własne oczy jej grób. Wciąż nie docierało do mnie, że Sherry umarła. Głupia nadzieja! Karmiłem się nią, próbując odwlec moment konfrontacji z okrutną rzeczywistością. A przecież umarła na moich rękach! Widziałem, jak blask w jej oczach gaśnie. Czułem, jak dłonie robią się zimne. Mimo wszystko jakoś potrzebowałem dowodu, by uwierzyć. Kretyńskie i naiwne. Przecież nie było cienia szansy na to, że ocalała. Odbył się pogrzeb, który dokładnie streściła mi Justine. Byłem doprawdy dziecinny. Po prostu gdzieś w głębi duszy pragnąłem, by zajście na dachu okazało się snem.

Wyrzuty sumienia nie dawały o sobie zapomnieć. W miarę zbliżania się do miejsca pochówku Sherry przybierały na sile. Nie różniły się za bardzo od dotychczasowych rozważań. Prześladowała mnie myśl, że mogłem ją uratować lub przynajmniej spróbować coś zrobić. Tymczasem po prostu bezczynnie patrzyłem na jej śmierć. Nie uczyniłem nic, co mogłoby mnie usprawiedliwić. Mało tego, całe zajście miało miejsce przeze mnie. Została opętana, bo nie zauważyłem uczuć własnej siostry. Byłem jak zapatrzona w siebie królewna, a ona krzyczała po cichu, bym wyczytał prawdę z jej oczu. Nie zwróciłem nawet na to uwagi. Pochłonięty własnymi sprawami, zmusiłem Sherry do wyjazdu. Nie potrafiła dłużej mieszkać w tym samym domu, co ja, udając obojętność. Dlaczego jej wtedy nie zatrzymałem? Powinienem był… W końcu oddała duszę demonowi, próbując pozbyć się bólu. Bez wątpienia przyczyniłem się do śmierci dziewczyny. Od jakiegoś czasu jednak, a konkretnie od momentu koszmaru, dręczyła mnie jeszcze jedna sprawa. Na samą myśl o tym strach ściskał mi serce, ale… Czyżbym ją zabił? Nie pamiętałem zbyt wiele z  tego tragicznego dnia. Wspomnienia urywały się w momencie, gdy demon opowiadał o miłości Sherry. Potem miałem czarną lukę w głowie, aż do momentu, kiedy konała, dziękując za uwolnienie. Co się wydarzyło w międzyczasie? Jedynym punktem zaczepienia był sen z płonącą dziewczyną. Pytanie, czy mogłem go traktować jako odzwierciedlenie tamtej chwili? Był taki realistyczny…

- Cholera! Wszystko jest takie pogmatwane! – syknąłem, łapiąc się za głowę. Nie potrafiłem dojść do żadnego sensownego wniosku, który tłumaczyłby choć część niejasności. Nienawidziłem takiej bezsilności.

Cmentarz znajdował się w odległości kilku kilometrów od szpitala. Położony na obrzeżach Sorrow, sprawiał dość smętne wrażenie, a przynajmniej jego fragment. Całkowicie zaniedbany przez miejscowe władze przypominał upadającego giganta. Straszył swych gości zardzewiałymi, skrzypiącymi bramami, zarośniętymi tu i ówdzie porzuconymi grobami, rozsypującymi się pod wpływem działania czasu oraz rozwalająca się kaplicą zamkniętą na mosiężną kłódkę, która była chyba jedynym porządnie wyglądającym przedmiotem w dolnej części cmentarza. Nieco wyżej znajdowały się nowsze pomniki, a otoczenie było bardziej wypielęgnowane. To właśnie tam zmierzałem. 

 Najpierw musiałem pokonać rozsypujące się schodki. Przechodząc obok zniszczonych nagrobków, obojętnym wzrokiem przesuwałem po wyrytych w kamieniu nazwiskach. Tak naprawdę niewiele byłem w stanie odczytać. W większości przypadków litery już dawno się starły albo pokrył je mech. Sięgająca mi po kolana trawa również nie ułatwiała zadania. Nie, żebym jakoś specjalnie zabiegał o poznanie tożsamości nieboszczyków. Po prostu usiłowałem nie patrzeć na fatalny stan pomników. Drażniło mnie to. Nie miałem konkretnego powodu, ale jakoś ich opłakany wygląd przypominał mi życie, które marnowałem. Popadające w ruinę… Sam taką byłem. Przypominałem walący się budynek, z którego uleciały już wszystkie marzenia i pozostał tylko smród egzystencji – bezsensownej i nikomu niepotrzebnej.

Po kilku minutach udało mi się wyrwać z porzuconej części cmentarza. Zostawiłem za sobą stare groby, zarośla oraz wysokie, pokręcone ze starości brzozy. Nowszy fragment wyglądał o wiele lepiej. Wciąż żyli ludzie, którzy chcieli się nim zajmować, więc nie przypominał scenografii do horroru. Nagrobki wykonane z różnych odmian granitu lśniły czystością. Przyozdobione kwiatami oraz palącymi się zniczami, sprawiały całkiem przyjemne wrażenie. Jakby wcale nie były miejscem, gdzie trzyma się rozkładające zwłoki bliskich. Równo przycięta trawka wyglądała niczym wybieg dla ratlerka, a posadzone w rządku krzewy robiły za wojsko. Czasem zastanawiałem się, czy to w jakiś sposób wpływa na zmarłych. Matka mówiła coś o pamięci, ale byłem zdania, że im wszystko jedno. Kwiatki raczej nie odstraszą robaków.

 Grób Sherry znajdował się na samym końcu, przy płocie. Podszedłem tam na miękkich nogach. Czarny marmur lśnił nowością, a tony kwiatów zasłaniały napis. Teraz już nie było odwrotu. Stałem przed efektem sytuacji na dachu. Jej już nie ma. Leży tu, pod ziemią, i nic tego nie zmieni. Nie usłyszę więcej tego charakterystycznego śmiechu, ani pełnego pretensji głosu. Koniec. Definitywny i nieubłagany.

- Pokój Twojej duszy, aniele – przeczytałem przytłumionym głosem, delikatnie odsuwając jedną z zasłaniających zdanie wstążek. Westchnąłem.

- Jak mogłaś się we mnie zakochać, idiotko.  Byłaś w stanie zdobyć każdego faceta. Czemu nie wpadł ci w oko jakiś miły blondynek z kasą i ciepłą posadką w firmie ojca? Zawsze miałaś wypaczony gust.

- Tu muszę się z tobą zgodzić. – Nieco zmieniony, ale wciąż znajomy głosik dochodził zza pomnika. Niemal jednocześnie wysunęła się stamtąd jego właścicielka. Zwykle kipiąca optymizmem Justine dziś była jakaś przygaszona. Blady uśmiech, czarne ubrania oraz pełne smutku oczy czyniły ją wyjątkowo poważną. Zupełnie, jakbym miał przed sobą całkiem inną osobę. Poczułem się jeszcze podlej. W końcu to moje działania doprowadziły do dzisiejszego spotkania.

Zapadła niezręczna cisza przerywana tylko ćwierkaniem ptactwa. Blondyna stanęła obok mnie, wzrok wbijając w nagrobek. O czym myślała? Może wspominała chwile spędzone z Sherry? Kiedy jeszcze interesowałem się znajomymi siostry, często widywałem je razem. Później przestałem zwracać na to uwagę, ale i tak wydawało mi się, że ich przyjaźń z czasem osłabła. Nie… Tak jak o tym teraz myślałem, raczej urwała się dość nagle. Po prostu Justine z dnia na dzień przestała odwiedzać nasz dom. Pokłóciły się? Możliwe, ale to nie moja sprawa, więc nie zamierzałem o nic pytać. Nie byłem na tyle kompetentną oraz współczującą osobą, by słuchać zwierzeń innych. 

- Właściwie miałam nadzieję, że cię tu spotkam – zaczęła ni z tego, ni z owego, wyraźnie się wahając, czy  w ogóle powinna poruszać temat. – Chciałam porozmawiać o Raisie.

- Nie ma o czym – warknąłem, próbując uciąć dyskusję już na samym początku. Nie potrafiłem jeszcze spokojnie do tego podchodzić.

- Nie bądź taki. Przynajmniej mnie wysłuchaj. Obiecuję, że nie zajmę ci dużo czasu. – Nie dawała za wygraną. Chyba nie miałem wyjścia. Skinąłem w milczeniu głową, pozwalając jej na wygłoszenie pochwalnej mówki o Raisie.

- Właściwie chciałam ci podziękować. Twoja obecność, więzi, jakie stworzyliście z Raisą, pozwoliły jej się uwolnić spod wpływu Śmierci. Nareszcie przejrzała na oczy. Obudziła swoje serce. Gdyby nie ty, nigdy by się to nie stało. Patrząc na jej powrót do sfery uczuć, ponowne uczłowieczanie… Nie potrafię opisać swej radości. Każda duszyczka wyzwolona z pęt rozsądku oraz chłodnej kalkulacji  jest na wagę złota. Moja wiara w sprawiedliwość powoli się odradza. Powróciły siły oraz ufność w pokonanie wroga…

- Nie za bardzo wiem, o czym mówisz, ale jeśli to wszystko, możesz zostawić mnie samego? – Przerwałem, usiłując nie okazywać zdziwienia. Nie spodziewałem się podziękowań. Za co? Nic nie zrobiłem. Poza tym na wspominanie Raisy było jednak za wcześnie. Uśpiony gniew powrócił ze zdwojoną siłą. Płonął mi w żyłach. Dziwne, bo wcześniej nie czułem takiej wściekłości. Raczej rozżalenie. Czyżby znowu…

- Jeszcze nie skończyłam. Mógłbyś nie przerywać… Hej, Shane, co jest? Dobrze się czujesz? – Musiała zauważyć mój stan. Od kilku sekund zaciskałem dłonie w pięści, a na twarz wystąpiły krople potu. Walka z własnymi odruchami nie należała do łatwych.

- Lepiej będzie, jeśli już pójdę, skoro ty nie chcesz – warknąłem, kierując się ku wyjściu. Nie zdążyłem zrobić nawet kroku. Złapała mnie za rękaw, wyraźnie oczekując wyjaśnień. I to był błąd. Pod wpływem kontaktu fizycznego wszystkie tamy pękły. Zmysły zarejestrowały tylko dłoń zmierzającą w kierunku jej twarzy oraz głośny odgłos plaśnięcia.  Uderzenie było na tyle mocne, że odrzuciło głowę dziewczyny na bok. Zdołałem dostrzec  zaczerwienienie, zanim zakryła je dłonią.

- Nie musiałeś reagować tak ostro. Zrozumiałam, już nie będę się narzucać.

- Ja…  - Nie wiedziałem, co powiedzieć. Emocje opadły, więc zdałem sobie sprawę z absurdalności i brutalności swojego zachowania. Zwykłe przeprosiny brzmiały w tej sytuacji głupio. Odwróciłem się na pięcie, po czym pobiegłem w kierunku wyjścia, co chwilę potykając się o wyrwy w schodkach. Gnałem niczym opętaniec, nawet nie zastanawiając się, jak to musi wyglądać z boku. Przystanąłem dopiero kilka ulic dalej.

- Co ja wyrabiam? – wyszeptałem spanikowanym głosem. Totalnie nad sobą nie panowałem. Czyżbym stracił rozum? Nie, nie mogłem tak myśleć. Musiałem się uspokoić i wszystko przemyśleć. Który to już raz? Prychnąłem ze złością, doskonale zdając sobie sprawę, że kolejna burza mózgów nic nie zdziała. Mimo wszystko, co mi pozostało? Musiałem mieć nadzieję, że w końcu zrozumiem problem i zdołam się opanować. W przeciwnym wypadku mogło być coraz gorzej.

Jedynym miejscem, gdzie mogłem odetchnąć, był dom. Wyprawa na cmentarz zajęła mi sporo czasu, a droga była dosyć długa. W efekcie przed bramą frontową stanąłem, gdy zaczynało się robić szaro. Drżącymi dłońmi wymacałem w tylnej kieszeni spodni klucz. Czego mogłem się spodziewać? Różne scenariusze, których nie zaliczyłbym do optymistycznych,  przelatywały mi przez głowę. Matka ani razu nie zjawiła się w szpitalu. Wydawało się, że całkowicie jest jej obojętny mój los. A może po prostu wciąż była za słaba? Ta, jasne… Jakoś nieprzekonująco to brzmiało. Zbyt dobrze znałem Alison. Dla najbliższych potrafiła zrobić wiele. Typowa heroina, która nie bacząc na własne zdrowie, troszczy się o innych. Choćby się miała przyczołgać, przyszłaby. Co się więc wydarzyło? Musiała mieć jakiś powód, skoro całkowicie mnie olała.

Niepewnym krokiem ruszyłem w kierunku wejścia. Pełen złych przeczuć stanąłem na najwyższym stopniu, po czym wetknąłem klucz w odpowiednie miejsce. Nie pasował… Zmienili zamki? Dlaczego? Zadrżałem. Sytuacja stawała się coraz bardziej beznadziejna. Pokonany w starciu z drzwiami, zadzwoniłem dzwonkiem.  Na odzew nie musiałem czekać długo. Po jakiejś minucie rozległ się tupot i wrota otworzyły się zamaszyście. Jęknąłem. Naprawdę nie spodziewałem się, że trafię na Meghan.

- Co tu robisz? – rzuciła oschle, obdarzając mnie pełnym pogardy spojrzeniem. – Po tym wszystkim masz jeszcze czelność przychodzić, bękarcie?

- Nie wiem, o czym mówisz – odparłem, usiłując zachować obojętny wyraz twarzy. W środku zaś zamarłem. A jednak obwiniali mnie o śmierć Sherry! Wiedziałem, że coś musi być na rzeczy. Niepokój zalał serce niczym fala. Czułem, iż nie skończy się to dobrze.

- Nie wiesz, szujo?! Wszystko przez ciebie! Jak mogłeś… Nasze małe słoneczko… Jesteś jak dziecko kukułki. Podrzutek, który zabija prawdziwe potomstwo. Najgorszy rodzaj podłości! I teraz jeszcze bezczelnie mówisz, że nie wiesz, o co chodzi! Ty…

- Uspokój się, Meghan. – Z ciemności panujących na korytarzu wyłoniła się postać, której już tak dawno nie oglądałem. Kiedy stanęła w świetle zapalonej latarni, ścisnęło mnie w dołku. Wyglądała strasznie. Blada cera, podkrążone oczy i ten smutek bijący z całej postaci. Domyślałem się, dlaczego była w takim stanie. Zginęła jej ukochana córka. Ta prawdziwa. Zacisnąłem zęby. Nie tylko ja cierpiałem z powodu śmierci Sherry. Mama przyjęła to znacznie gorzej.

- Czy możesz zostawić nas samych? Chciałabym załatwić to sama, a twoje krzyki nie pomagają.  – Słaby głos ledwie docierał do moich uszu. Naprawdę źle to wyglądało.

Ciotka próbowała negocjować, ale ostatecznie wróciła do środka, mrucząc coś pod nosem. Przez chwilę staliśmy w ciszy. Jakoś nie potrafiłem się przemóc, by coś powiedzieć. W końcu mama zaczęła:

- Nie jest to dla mnie łatwe, Shane. Wychowywałam cię przez tyle lat, traktując jak własne dziecko. Znosiłam wszelkie wybryki, a było tego całkiem sporo. Tym razem jednak nie potrafię wybaczyć. Sherry… Ona zostawiła list. Znalazłam go tuż po otrzymaniu wiadomości, że popełniła samobójstwo. Napisała w nim o swojej miłości. Byłam zaszokowana takim wyznaniem, ale cóż, serce nie wybiera. Stwierdziła też, iż nie potrafi dłużej żyć po tym, jak ją odrzuciłeś, brutalnie wyśmiewając uczucia. Zranić moje małe dziecko do tego stopnia… Jakim człowiekiem trzeba być, by tak potraktować drugą osobę? Nie będę nawet przytaczać całej sytuacji. Nie przejdzie mi to przez gardło. Zresztą, doskonale wiesz, co zrobiłeś. Powiem krótko: nie ma już dla ciebie miejsca w tym domu. Nie mam tyle siły, by za taką niegodziwość płacić wyrozumiałością. Poradzisz sobie, w końcu skończyłeś siedemnaście lat. Tutaj nie wracaj. – Ledwie wybrzmiały ostatnie słowa, zatrzasnęła drzwi, kończąc rozmowę. Jej głos był taki stonowany… Zimny niczym lód. Chciałem zaprotestować, ale żaden dźwięk nie wydobył się z mojego gardła. Zamarłem niczym marmurowy posag, wciąż tępo wpatrując się w miejsce, gdzie stała. Naprawdę? Naprawdę właśnie straciłem wszystko? Czułem się niczym bohater koszmaru. Otoczenie przestało mieć znaczenie. Kobieta, którą kochałem i traktowałem jak kogoś bliskiego właśnie bez mrugnięcia okiem się mnie wyrzekła. Zerwała wszystkie więzi, jakbyśmy nigdy nie byli rodziną. Czy to może być rzeczywistość? Niewyobrażalny ból przeszył ciało. Wydawało mi się, że umieram. Nie miałem już nikogo. Zostałem sam, porzucony niby bezpański pies.  Nic okropniejszego nie mogło mnie spotkać.

Po raz kolejny tego dnia poderwałem się do biegu. Byle dalej od tego domu. Jakby można było uciec od prawdy… Mętlik w głowie przybrał rozmiary rozpędzonej karuzeli. I to dziwne uczucie. Nigdy dotąd nie było mi tak ciężko na sercu. Jakby coś rozrywało mnie od środka. Nie myślałem wcześniej, że można doświadczać takiego cierpienia. Samotny, niechciany, wyrzucony z domu… Kim teraz byłem? Nikim. Kolejnym pozbawionym tożsamości człowiekiem. Nieważnym dla innych, obojętnie mijanym na ulicy. Nie chciałem tego. Słowa Alison wciąż rozbrzmiewały mi w uszach, raniąc niczym tysiące sztyletów. To było najokropniejsze doświadczenie, jakie do tej pory przeżyłem. Najbliższa osoba odwróciła się ode mnie. Chichot losu. Dotąd ja wszystkich odpychałem, pragnąc  spokoju. Miałem, czego chciałem.

W końcu bez sił opadłem na pierwszą napotkaną ławkę, dysząc ciężko. Nie wiedziałem, gdzie się znalazłem. Schowałem twarz w dłoniach, mocno zaciskając palce na włosach. Nawet nie powstrzymywałem łez. Normalnie udawałbym twardziela, ale teraz i tak nie było człowieka, który by się mną przejął. Poczułem, jak ciecz spływa mi między palcami, po czym skapuje na bruk. Nie miałem już sił. Co jeszcze szykowała Fortuna? Żałowałem, że nie zginąłem na tym dachu. Wolałbym, żeby ominęło mnie to wszystko. Powinienem był zdechnąć zamiast Sherry. Dużo bardziej zasługiwała na życie.

- Przepraszam, ale jest już po dwudziestej drugiej. Nie może pan przebywać na terenie parku o tej porze. Proszę pana, słyszy pan? – Jakiś wyjątkowo namolny dziad z mdłą gadką zaczął szarpać mnie za ramię. Nie zareagowałem. Gdzie miałem pójść? A zresztą, było mi wszystko jedno. Byle już sobie poszedł.

- Będę musiał wezwać policję, jeżeli nie wykona pan mojej prośby. – Czemu nie mógł się odczepić? Jego jazgot zaczynał mnie denerwować.

- Nie łatwiej go uciszyć? Wystarczy chwila i zyskasz upragniony spokój. Popatrz, jaki jest irytujący. Pewnie w domu czeka na niego żonka z kolacyjką. Szczęśliwy staruszek z lekką pracą… Nie wkurza cię to? Nie masz nic, a tu jeszcze taki ośmiela się grozić ci policją. Jak może? – Nieoczekiwanie tajemniczy głos wewnętrzny powrócił. Doskonale rozpoznawałem ten obłudny ton. Postać ze snu… Czemu znowu się pokazała? I to w takiej chwili? Nie byłem w stanie walczyć.

- Nie musisz. Jestem częścią ciebie. Twoimi prawdziwymi pragnieniami, umiejętnościami. Ciemnością w sercu.  Całe życie byłeś podły, a teraz ci się na dobroć zebrało? Pomysł, jakie będziesz miał kłopoty, jeśli wezwie gliny. Nie odczuwasz złości? Nie oszukuj mnie, przecież wiem, że cię wypełnia. Nie pragniesz sobie ulżyć? Popatrz, jak się fałszywie uśmiecha. Usiłuje być miły, a tak naprawdę w duchu naigrawa się z ciebie. Jeszcze chwila, a zacznie rzucać wyzwiskami. Nie zniesiesz tego, prawda? Ta jego pełna samozadowolenia minka. Co on może wiedzieć? A jednak cię ocenia. Wiesz to, prawda? Czemu by nie zetrzeć mu tego uśmieszku, co? – Pięknie, jeszcze czyta mi w myślach.

- Tak nie można. Nie jestem mordercą – mruknąłem. Śmiech rozbrzmiał w głowie, wywołując ostry napad migreny. Zgiąłem się w pół, przeklinając tego potworka. Zdolność racjonalnego myślenia ginęła we wściekłości. Ciemność zamroczyła mnie zupełnie. Pełen pokusy szept sączył swoje słowa. Łamałem się.

- Doskonale – mruknął z uznaniem. – Złap moją rękę i ukarzmy go. Dlaczego ma być szczęśliwy, skoro my nie jesteśmy? To niesprawiedliwe, nie? Niech utopi się we własnej krwi. Może wreszcie się przestanie śmiać.

- Niechże się pan wreszcie odezwie! Czy coś się stało? Wezwać pogotowie?

- Zamknij się! – wrzasnąłem, podrywając się z ławki. On triumfował. Nie było się już po co opierać. Łatwiej zatracić się w szaleństwie. Bez wahania chwyciłem jego dłoń. Mrok pochłonął bez reszty moją duszę.

***

To miał być zwykły dzień, jakich wiele w roku. Obchód, a potem powrót do domu… Marzenie. Lodowate palce zacisnęły się na nadgarstku stróża. Zrozumiał od razu. Dzisiaj nie dane mu będzie zobaczyć twarzy żony. Wiedział to już, gdy podchodził do ławki. Jakaś dziwna aura unosiła się nad tym młodym człowiekiem. Instynkt ostrzegał go, ale staruszek wolał kierować się rozsądkiem. I dlatego  tak skończył.

 Nieznajomy podniósł się, chichocząc pod nosem. Całym jego ciałem wstrząsał dreszcz. Wyglądać to mogło jak objaw strachu albo choroby, ale tak naprawdę drżał z podniecenia. Czarne płomienie zatańczyły wokół ofiary, z namaszczeniem liżąc jej nogi. Szare ubranie zajęło się natychmiast. Krzyk stróża obudził śpiące drzewa, które teraz szumiały trwożliwie, przerażone widokiem morderstwa. Swąd spalonego mięsa rozprzestrzenił się w powietrzu, ale bestii ciągle było mało. Pragnęła krwi. Szpony zatańczyły delikatnie na piersi mężczyzny, by po krótkiej chwili nieszkodliwych figlów przebić skórę. Zanurzyły się w ciepłych trzewiach, z rozkoszą muskając pokryte śluzem płuca, przedzierając się przez chrząstki z charakterystycznym chrzęstem. Krew trysnęła na pełne szaleństwa oblicze, tworząc makabryczną mozaikę na bladej twarzy. Maltretowany człowiek zacisnął zęby z bólu. Po policzkach popłynęły mu łzy. Ból był tak wielki, że nawet krzyk zamarł gdzieś w krtani, przerażony czynami napastnika. Wszystkie mięśnie odmówiły posłuszeństwa. Mocz popłynął po zwęglonych już nogach. A to i tak był tylko wstęp do strasznego preludium.

 Dłoń oprawcy wbijała się dalej, sprawnie pokonując barierę płuc. Ostatecznie zostały z nich krwawe strzępki, których fragmenty wystawały z rany. Gdzieniegdzie naruszone kości żeber przebijały skórę, stercząc niczym proporce zwycięskiej armii. Druga ręka powędrowała do włosów starca. Odchylił jego głowę mocno w dół, odsłaniając pomarszczoną szyję. Rozdwojonym na czubku językiem przejechał od nasady ramion po płatki uszu mężczyzny, zostawiając oślizgły ślad.

- Wiesz, jak smakuje strach? – wyszeptał, zaciskając palce na sercu ofiary. - Przypomina trochę zakazany owoc. Z jednej strony uwodzicielski i kuszący, z drugiej kryjący za rozkosznie wyglądającą skórką swoją okrutną tajemnicę. Zdajesz sobie sprawę, że nie wolno go dotykać, a jednak nie możesz się oprzeć. A działanie? Można porównać do najlepszych narkotyków. Jesteś moim opium, dziadku. Wprawdzie nieco zatęchłym, ale na początek wystarczy. Bawmy się więc razem do końca – zakończył, wybuchając śmiechem. Wydłużone kły musnęły szyję w miejscu, gdzie znajdowała się tętnica, by po chwili bezceremonialnie się w nią wbić. Oczy staruszka rozszerzyły się ze zdziwienia, ukazując czerwone żyłki w białkach. Czuł , jak z każdą kroplą cennej cieczy ucieka z niego życie. Nawet się ucieszył. W końcu koniec cierpienia. Tyle, że oprawca miał całkiem inne plany. Po chwili oderwał się od powziętej czynności. Bezdenną czerń oczu zastąpił szkarłat przypominający barwę krwi. Kilka strużek spłynęło z ust, lądując na klatce piersiowej. Wyglądał teraz jak bóg  zła. Przedwieczny wampir odbierający dusze. Dumny i majestatyczny w swym okrucieństwie.

- Znudziłeś  mi się – mruknął. – Nie jesteś ani trochę zabawny. Chyba skończymy naszą grę. Co ty na to? – Palce zacisnęły się mocniej wokół serca. Nie zdążył nawet mrugnąć, gdy jeszcze bijący organ został wyrwany z jego wnętrza. Ciało runęło na ziemię z wyrazem bezgranicznego zdumienia na twarzy.

- Jeszcze ciepłe – sarknął oprawca, zgniatając narząd w dłoni. Parujące mięso przeciskało mu się między palcami, partiami upadając na chodnik. Można było dostrzec resztki naczyń wieńcowych mieszających się z śluzowatą tkanką. Głośne plaśnięcia zwabiły kruki, które twardymi dziobami poszerzały dziurę wydartą w ciele nieboszczyka. Trwało to może jeszcze kilka minut, po czym napastnik oddalił się, gwiżdżąc pod nosem. Jedynie trup świadczył o popełnionym morderstwie. Przynajmniej tak wydawało się na pierwszy rzut oka.

 Ukryty na jednym z drzew czarny kotek przeciągnął się leniwie, miaucząc z zadowoleniem. Dzwoneczek umieszczony na jego obróżce wydał z siebie uroczy dźwięk, gdy zeskoczył na ziemię. Wyglądałby na zwykłego, domowego pieszczocha, gdyby nie wyjątkowo ludzka mina wykrzywiająca pyszczek. Zachwyt bijący od zwierzaczka rzucał się w oczy. Zupełnie, jakby chciał powiedzieć „idealnie”…

 ***

Jakoś udało mi się napisać kolejny rozdział. Wena dopisywała średnio, ale oto i jest;) I nawet trochę dłuższy, niż zazwyczaj. Początkowo ostatnia scena miała być krótsza, ale jakoś tak się rozpisałam. Jak wrażenia? Spodziewaliście się tego? Bardzo jestem ciekawa Waszych opinii. Sama jestem średnio zadowolona, szczególnie niektóre opisy kuleją, ale mam nadzieję, że to przetrawicie. 

W kolejnym rozdziale powrót do perspektywy Raisy. Nasza Posłanniczka powinna się dowiedzieć o morderstwie, prawda? A kiedy następna notka - nie mam pojęcia. Postaram się jeszcze podczas ferii, a jeśli nie... Prawdopodobnie zniknę aż do Wielkanocy. 

Rozdział dedykowany Ginger Grant;) 

Ach, no i z okazji Walentynek życzę Wam dużo miłości;) to strasznie komercyjne święto, bo kochać powinno się zawsze, ale mimo wszystko zwraca uwagę ludzi na to często zaniedbywane uczucie.

Pragnę jeszcze zwrócić uwagę na podkład muzyczny, gdzie znajdują się dwie piosenki. Druga przeznaczona jest dla fragmentu z narracją trzecioosobową. Poza tym mam pytanie. Zamówiłam szablon z takim obrazkiem. Myślicie, że będzie pasował?