Rozdział 18

Po co tu przyszła? Myślała, iż łzawym wyznaniem ponownie zyska moje zaufanie? Chyba oszalała albo była wyjątkowo naiwna. Niewykluczone, że jedno i drugie. W takim razie oboje byliśmy frajerami. Dałem się podejść jak małe dziecko, a przecież rozsądek ostrzegał przed nawiązywaniem bliższej znajomości z dziwolągami. Jedyne, czego zawsze chciały, to zawlec mnie do swego pana. Może Raisa nie należała do demonów, ale jej cele wcale się nie różniły od ich zamierzeń. Zmieniała się tylko osoba władcy… Cholera! Byłem wściekły na siebie. Zupełnie zagłuszyłem instynkt, który wielokrotnie pomagał mi uniknąć kłopotów. I to dlaczego? Bo przez chwilę wydawało się, że naprawdę jest po mojej stronie. Tak długo uciekałem, aż tu nagle pojawiła się potężna istota, która za wszelką cenę chciała mnie obronić. Skłamałbym, mówiąc, że nie wypatrywałem sojusznika. Głupotą było jednak dopuszczenie do siebie pierwszej lepszej laski z mocą i przekonującą gadką. Miałem nauczkę na przyszłość. Widocznie samotna walka stanowiła jedyne rozwiązanie.

Napięcie wzrastało z każdą sekundą ciszy, która zapadła po moich słowach. Kątem oka obserwowałem Raisę, próbując wyczytać intencje z jej twarzy. Wyglądała zadziwiająco szczerze. Pierwszy raz widziałem ją zawstydzoną. Zazwyczaj blade policzki teraz płonęły czerwienią. Resztki łez spływały po brodzie, skapując na bluzkę. Rozpuszczone włosy rozsypywały się po ramionach, tworząc coś w rodzaju peleryny. Patrzyła na mnie ze strachem i zażenowaniem jak przyłapana na czymś gorszącym dziewica. Przez moment usiłowałem uświadomić sobie, co mi nie pasuje w tym spojrzeniu. Fałsz? Obłuda? Nawet pasowałoby, ale zmiana dotyczyła czegoś bardziej przyziemnego. Nie nosiła soczewek. Intensywnie różowe oczy przeszywały mnie na wskroś. Pamiętałem ten wzrok  z dnia naszego pierwszego spotkania. Czemu to zrobiła? Jeżeli myślała, że uznam ją za bardziej wiarygodną, pomyliła się. Mimo wszystko tak wyglądała piękniej. Przypominała anioła pochylonego nad grzesznikiem...

 Moment, o czym ja w ogóle myślałem? Była wrogiem i tego powinienem się trzymać. Przymknąłem powieki, starając się uporządkować myśli. Przedłużające się milczenie nie działało na moją korzyść. Łatwo się dekoncentrowałem. W dodatku środki usypiające wciąż działały, wywołując senność. Musiałem skończyć tę farsę dzisiaj. Nie chciałem jej więcej oglądać.

- Czego chcesz? – warknąłem, puszczając jej dłoń. Dlaczego ją trzymałem? Czyżbym tracił panowanie nad sobą? Nieważne. Jeszcze będę miał czas, żeby to sprawdzić.

- Ja… - zaczęła drżącym głosem, zamierzając pewnie powtórzyć ckliwe przeprosiny. Nic z tego.

- Nie musisz się powtarzać. Zresztą, nie uwierzyłem w ani jedno słowo. Pytam o prawdziwy powód. Czemu znowu mnie gnębisz? Plan nie wypalił i wykombinowałaś coś innego? Naprawdę lubisz bawić się swoją ofiarą. Oczywiście w odpowiednio humanitarny sposób, żeby nie można było dostrzec wad na towarze.

- To nieprawda! – krzyknęła, próbując poderwać się z miejsca. Skończyło się na jęknięciu i bolesnym grymasie twarzy. Rana chyba jej dokuczała. No tak, ochroniła mnie przed śmiercią… Na początku nawet brałem pod uwagę jej poświęcenie jako dowód na zmianę zamiarów, ale doszedłem do wniosku, iż to tylko kolejna zagrywka w tej chorej grze. Szkoda, że nie brałem już w niej udziału. Nie miałem zamiaru dać się omamić ponownie.

- Nie chcę nawet słuchać, co masz do powiedzenia. Nie musisz odpowiadać na pytanie. Po prostu się stąd wynoś – wydusiłem z siebie, z trudem panując nad sobą. Ufałem jej… Jak mogła mnie zdradzić? Uczucie zawodu rozlewało się wewnątrz jak piekący kwas. Nie byłem w stanie wybaczyć.

- Wiem, że cię zraniłam. Być może zbyt mocno, byś kiedykolwiek ponownie nazwał mnie swoim sprzymierzeńcem. Wprawdzie te słowa nigdy z twoich ust nie wyszły, ale czułam, iż właśnie tak mnie traktowałeś. Zwykłe przeprosiny brzmią w owej sytuacji banalnie, mimo to chciałam powiedzieć ci, co czuję. Obiecuję się więcej nie naprzykrzać, ale nie oznacza to, że się poddam. Udowodnię swoją skruchę czynami. Pokażę ci, iż naprawdę jestem po twojej stronie. Już bez kłamstw, tajemnic… I może kiedyś mi przebaczysz. Do tego czasu nie będę rzucać ci się w oczy. Stanę obok niby cichy anioł stróż, starając się cię ochronić. – Dobitny ton głosu Raisy świadczył, że nie żartuje. Parsknąłem cicho. Miała całkiem bujną wyobraźnię.

- Nie wiem, czy zauważyłaś, ale to nie powieść fantastyczna. A ja nie jestem biedną dziewczynką w opałach. Nie musisz mnie ratować. Sam sobie poradzę. Nie chcę, żebyś miała cokolwiek wspólnego z moim życiem. Po prostu zniknij. Mam nadzieję, że jak najszybciej zapomnę o twoim istnieniu – powiedziałem, po czym obróciłem się do niej plecami, sygnalizując koniec rozmowy. Trochę dziecinne zachowanie, ale nie mogłem dłużej na nią patrzeć. Jeszcze chwila, a byłbym skłonny uwierzyć w jej zapewnienia. Podświadomie pragnąłem, by mnie nie zostawiała, ale… No właśnie. Nienawiść mieszała się z dziwna tęsknotą, doprowadzając do szaleństwa. Ponowne zaufanie osobie, która już raz zawiodła, byłoby skrajną głupotą. Dlaczego więc jakaś część mnie pragnęła, by została? Stawałem się coraz bardziej żałosny, słaby. Właśnie teraz, gdy potrzebowałem siły! Los nie był zbyt łaskawy, gnojąc nawet mój charakter.

Jeszcze przez dobre dziesięć minut tkwiła w miejscu. W końcu usłyszałem ciche, przejmujące westchnięcie i skrzypienie szpitalnego wózka. Szczęknięcie zamka w drzwiach upewniło mnie, że wyszła. Powróciłem do poprzedniej pozycji, wzrok wbijając w sufit. Zostałem sam. Powinienem być zadowolony. Przecież tego chciałem, nie? Jasne… Gdyby tylko do tego dało się zatrzymać pędzące myśli. Chcąc nie chcąc, powracałem do wydarzeń z tamtego dnia. Przeszywały mnie bólem, ale nie potrafiłem zatrzymać wspomnień. Twarz umierającej Sherry prześladowała mnie we dnie i w nocy. Jakim cudem zakochała się w takim idiocie? Dlaczego nic nie zauważyłem? Nie zainteresowałem się nią nawet, gdy nagle zaczęła pakować walizki. Kiedy powiedziała, że wyjeżdża uznałem, iż chce uciec z tej dziury. Inne powody nie przychodziły mi do głowy. Byłem tak głupio zapatrzony w siebie. Wielce cierpiący Shane Red! Z miną urażonej primadonny odprowadziłem ją na lotnisko, ignorując pełne udręki spojrzenia, które mi posyłała. Nie chciałem mieć zmartwień. Wtedy jeszcze nie widywałem demonów i jako członek podrzędnego gangu rządziłem na ulicach Sorrow, wzbudzając strach. Jaki byłem z siebie dumny! Na samo wspomnienie chciało mi się śmiać. Gdybym tylko wiedział, jak to się potoczy… Dostałem solidną lekcję życia, gdy z premedytacją okpiłem szefa. Natychmiast otworzyły mi się oczy i ujrzałem całą swoją beznadziejność. Niedługo potem pojawiły się demony, ostatecznie uświadamiając mi, że jestem nikim. Chciałem ją przeprosić. Miałem ku temu tyle okazji, ale zawsze powstrzymywał mnie wstyd. A teraz nie żyła. Sam doprowadziłem do jej śmierci. Gdybym nie opierał się demonom, nie musiałyby sięgać po takie środki. Byłem zbyt wielkim tchórzem, by się poświęcić. Nie poddałem się, mimo iż wiedziałem, że następnym krokiem diabłów będzie zaatakowanie rodziny. To zupełnie tak, jakbym się nimi zasłonił. Rzuciłem na pożarcie potworom ludzi, którzy mnie przygarnęli jak własnego. Byłem niewdzięcznikiem... Nie, to spore niedopowiedzenie. Czułem wstręt do siebie. Gdyby można cofnąć czas, nie popełniłbym tylu błędów. Sherry nadal cieszyłaby się życiem. A tak pozostały po niej jedynie kości i kupka gruzu zwana grobem. Nie zjawiłem się nawet na pogrzebie… Pogrążony we śnie, nie mogłem się pożegnać. A nawet, jeśli dałbym radę pójść, jak spojrzałbym tym wszystkim ludziom w twarze ze świadomością, że zgromadzili się tu przeze mnie? Najbardziej obawiałem się reakcji matki. Nie widziałem jej od dnia feralnego balu. Nie zjawiła się w szpitalu ani razu, a wątpiłem, by nadal była nieprzytomna. Demon wysysający z niej duszę zniknął, więc powinna już wyzdrowieć. Czy to nie świadczyło, że nie chce mieć ze mną do czynienia? Nie miałem pewności, dopóki tkwiłem przykuty do łóżka. Musiałem się stąd wydostać jak najszybciej, ale lekarz uparł się, żeby przytrzymać mnie na obserwacji. Jakby to było konieczne! Nie pierwszy raz czułem się niczym żywy trup i jakoś nigdy nie potrzebowałem leczenia.

Uniosłem się ostrożnie do góry, ignorując łupanie w czaszce. Ból głowy towarzyszył mi od momentu pierwszego przebudzenia, stopniowo przybierając na sile. Oczywiście nie uznałem za konieczne powiadomienie o tym doktorka prowadzącego. Uziemiłby mnie w czterech ścianach na jeszcze dłużej, a to byłoby mi nie na rękę. W końcu marzyłem, żeby się stąd wyrwać. Nie zamierzałem sam rzucać sobie kłód pod nogi. 

 Nagle poczułem dziwny niepokój. Pojawił się znikąd. Świat, który już wcześniej widziałem jak przez mgłę, dodatkowo zaczął wirować. Serce zaczęło szybciej bić, jakby miało zaraz wyskoczyć. Jęknąłem cicho, próbując zachować przytomność. Coś dziwnego się ze mną działo. Do uszu docierały złośliwe szepty i chichoty żywcem wyjęte z bajek o Babie Jadze, a przecież w pokoju nikogo nie było. Zacząłem ciężko oddychać. Miałem wrażenie, że ktoś zgniata mi klatkę piersiową. Złapałem się za koszulę, usiłując zerwać ciężar. Nic z tego. Było tylko gorzej.

- Kto tu jest? – szepnąłem. Wyciągnąłem przed siebie drugą rękę, chcąc nacisnąć guzik wzywający pielęgniarkę. Wzrok tonął w ciemności. Miałem wrażenie, że mnie pochłania, pragnie pożreć żywcem. Cieszyła się na mój widok… Czarne macki oplotły przedramię, powstrzymując mnie przed powziętą czynnością. Po chwili nic już nie widziałem. Tylko czerń… Śmiech nasilił się, niemal dudnił w uszach. Taki złowrogi, przeszywający… Mimowolnie zacząłem drżeć. Pojęcia góry i dołu zniknęły, zlały się. Pozostał tylko niebyt oraz oślizły dotyk, który zmieniał się w płomień. Trawił moje ciało, docierał już niemal do duszy, a ja nie byłem w stanie wydusić z siebie prośby o ratunek. Gdzie się znajdowałem? Jedynie mrok wokół… Naprawdę nadal byłem w szpitalu?

Krzyk. Przerażający wrzask ogłuszył mnie. Z ciemności wyłonił się budynek. Zaraz… Przecież to ten sam, na którym Sherry… Jakim cudem się tu znalazłem? Przede mną rozgrywała się jakaś scena. Kobieta… Ona stała w ogniu! Wiła się i krzyczała, ale nikt jej nie pomagał. Zmrużyłem wzrok, chcąc dostrzec więcej szczegółów. Przecież to Sherry! Chciałem podbiec, by ją uratować, ale nie byłem w stanie ruszyć się z miejsca. Jakbym stracił kontrolę nad własnym ciałem… Nieprzytomny wzrok skierowałem ku oprawcy. Śmiał się. To jego słyszałem…

- Kim jesteś!? Zostaw moją siostrę, draniu! – wydarłem się, próbując w ten sposób go powstrzymać. Zamilkł, jakby zdziwiony, że ktoś ośmielił się mu przeszkodzić, po czym odwrócił się w moją stronę.

Zamarłem.

- „Kim jesteś?” – powtórzył, przeciągając sylaby. – Nie widzisz? Tobą. Prawdziwym tobą.

- Kłamiesz. Nigdy nie skrzywdziłbym Sherry. Niemożliwe, żebyś był mną.

- Nie pamiętasz już, jak rozprawiłeś się z demonem, chłopczyku? Pora spojrzeć prawdzie w oczy. Jesteś potworem – wysyczał, po czym wybuchnął szatańskim śmiechem. Jego twarz zaczęła się zmieniać. Stała się czarną maską z ziejącymi pustką oczami. Usta wykrzywiły się w złośliwym uśmiechu. Ciemność otoczyła go zewsząd, przyoblekając w mroczny płaszcz. Zgromadziła się tez wokół mnie.

- Chodź ze mną – szeptała. – Jesteś panem mroku, mój mały książę. Nie opieraj się dłużej… - Kojące słowa pieściły uszy, sącząc do nich jad. Zacząłem się wyrywać, ale byłem za słaby. Czarne dłonie gładziły mnie po policzku. Przestałem należeć do siebie. Połykała mnie kawałek po kawałku, nic nie robiąc sobie z krzyków, które wyrywały się z mojego gardła.

- Zostaw mnie! Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego!

- Ależ już masz. – Pojawił się tuż obok. Znowu maskę zastąpiła twarz, którą codziennie widziałem w lustrze. Z uchylonych ust wysunął się rozszczepiony na końcach język.

- Nie daj się prosić – szepnął, przejeżdżając językiem po moim policzku. Wzdrygnąłem się. Oddech znowu przyspieszył, jakby napędzany obecnością alter ego. Jego lodowate palce pełzły mi po szyi, schodząc coraz niżej i niżej. W ślad za nimi szedł ozór. Nigdy wcześniej się tak nie czułem. To jeszcze sen czy już jawa? Wszystko wydawało się takie prawdziwe… Krew spłynęła z kącików ust, zdobiąc skórę nieznanymi wzorami. Zlizywał ją, uśmiechając się z zadowoleniem. Nie miałem siły się przeciwstawić, wyrwać z upokarzającego uścisku. Odbierał mi wolę, pochłaniał duszę wraz z czerwona posoką. Co się działo? To naprawdę ja?

- Nie… - wycharczałem, zaciskając zęby. – Nie pozwolę ci!

- Nie masz już nic do powiedzenia, chłopczyku. Beze mnie jesteś nikim. Słaby, bezbronny… Wybrakowany – syczał. Może miał rację?

- Oczywiście, że się nie mylę. – Oślizgły język wsunął do moich ust, nie pozwalając normalnie oddychać. Z oczu popłynęły krwawe łzy. Czułem, jakby przeszywały mnie tysiące rozżarzonych mieczy. Dziwna rozkosz mieszała się z oszałamiającym bólem. Każda komórka paliła żywym ogniem. Docierał ozorem coraz dalej, wpychając go do gardła. Drażniąc rozdwojonym czubkiem podniebienie. Jak długo jeszcze byłem w stanie wytrzymać…

Trzask drzwi.

Gwałtownie otworzyłem oczy, wracając do świata żywych. Sceneria rodem z horrorów rozwiała się. Biały sufit szpitalnej izolatki wydawał się taki kojący w porównaniu z koszmarem. Kiedy zasnąłem? Nie potrafiłem odpowiedzieć sobie na to pytanie. I czy to naprawdę był tylko sen? Bałem się odpowiedzi. Wyglądał tak realistycznie… Wciąż czułem na sobie dotyk tego czegoś. Wzdrygnąłem się. Kim właściwie był? Przecież nie mną. Dlaczego więc miał moją twarz? To jakiś kawał? Kolejna sztuczka demonów? Nic nie wiedziałem. Niezbyt optymistyczna sytuacja. Raczej dołująca.W dodatku strach nie miał zamiaru rozpłynąć się wraz z wizją.

Z trudem usiadłem, rozmasowując obolały łokieć, którym uderzyłem o metalową poręcz łóżka podczas upadku. Musiałem tak się rzucać, że aż spadłem z łóżka. Niespecjalnie mnie to dziwiło. Zresztą, czy było na tym świecie coś jeszcze, co mogło mnie zaszokować? Szczerze wątpiłem.  Posłannicy, demony… Miałem nadzieję, że na tym lista się skończy. Jakoś nie miałem ochoty zaznajamiać się z innymi istotami ukrytymi w cieniu. A na pewno znalazłyby się jeszcze jakieś.

- Obudziłeś się! – Entuzjastyczny głosik dochodzący od strony wejścia zmusił mnie do podniesienia wzroku i wyrwania się z zamyślenia. Niemal jednocześnie jęknąłem. Znowu przyszła. Mówiłem jej, żeby zostawiła mnie w spokoju, ale słowa nie odnosiły skutku. Nie zrażała się nawet, gdy wyzywałem ją od najgorszych. Nie rozumiałem, po co to robiła. Widzieliśmy się zaledwie kilka razy, przy czym spotkania do miłych nie należały. Podświadomie czułem, że nie można jej ufać. Sprawiała wrażenie przebiegłej lisicy.

- Czego znowu chcesz? – burknąłem, z trudem podnosząc się z podłogi. Niby nic mi nie było, ale poruszanie się sprawiało trudność. Stęknąłem cicho, próbując stanąć na równe nogi. 

- Pomogę! – krzyknęła z nieuzasadnioną radością. Nie zdążyłem nawet zaprotestować. Objęła mnie w pasie, po czym podźwignęła do góry. Miała całkiem sporo siły jak na tak niepozorną figurę. 

- Gotowe! – Znowu wrzeszczała. Przewróciłem oczami, ostatkiem woli powstrzymując się przed zrobieniem jej czegoś. Byle się zamknęła. Jej piski sprawiały, że głowa bolała jeszcze bardziej, wręcz nie do wytrzymania.

- Nie możesz już sobie pójść? – warknąłem. Nawet się nie przejęła. Zamiast tego usiadła mi na kolanach, ręce zarzucając na szyję. Oniemiałem. Zwariowała, czy co?

- Nie pozwalaj sobie. – Usiłowałem ją zrzucić, ale byłem na zbyt wykończony, by zmusić ją choćby do zabrania rąk. Gdzie się podziała dumna Iva Montez? Zachowywała się całkiem inaczej niż podczas przekazywania mi informacji o zdradzie Raisy. Przypominała małe dziecko, które dostało nową zabawkę. Tyle, że zabawka nie zamierzała poddać się bez walki.

- Shaaane, nie bądź taki niemiły. Przyszłam tu dla ciebie. Przecież już ci mówiłam, że cię kocham. To normalne, iż ugodzona strzałą Amora dziewczyna odwiedza swojego ukochanego, prawda? – Przesłodzony głosik zupełnie do niej nie pasował. W oczach igrały figlarne ogniki. Bez wątpienia świetnie się bawiła moim kosztem.

- Skoro nie masz żadnej sprawy, to idź już. Ile razy mam powtarzać, że  nie chcę twoich odwiedzin? I przestałabyś robić z siebie idiotkę. Jesteś mało przekonująca, wiesz?

- Doprawdy? – Nagle spoważniała. Nie wróżyło to niczego dobrego. – Ależ ja kocham… Prawdziwego ciebie – wyszeptała, zbliżając usta do mojego ucha. Zesztywniałem. Skąd wiedziała o…

- Co to ma znaczyć? – Starałem się powstrzymać drżenie głosu. Nie dała się nabrać.

- Dobrze wiesz. Nie będę ci tłumaczyć. Niestety, nie mam dziś za wiele czasu dla ciebie, skarbie.  Zwierzyna już na mnie czeka. Nie gniewaj się, dobrze? Niedługo będziemy razem. Należysz do mnie, Feniksie. Lepiej o tym pamiętaj. Będę śledzić każdy twój krok. Byłabym bardzo rozczarowana, gdybyś próbował się mnie pozbyć albo powiedział Posłanniczce. Mogłabym zrobić coś bardzo podłego…  - wymruczała, posyłając mi ostrzegawcze spojrzenie. Było w nim tyle dzikości… Jakbym rozmawiał z drapieżnikiem, a nie dziewczyną.

- Kim jesteś?

- Zgadnij – odparła, wystawiając mi język. Nim zdążyłem zareagować, zeskoczyła ze mnie i zniknęła za drzwiami. Co to było, do cholery! Kolejny wróg? Nie wiedziałem, czego się po niej spodziewać. Ostatnie słowa zabrzmiały poważnie.

 Opadłem bez sił na pościel, zastanawiając się, co dalej. Demony mogły pojawić się w każdej chwili, do tego doszła sprawa z Ivą. No i nie mogłem zapominać o dziwnym śnie. Wszystko wskazywało, że przyczyny wydarzeń ostatnich miesięcy powinienem szukać w sobie. W tym miejscu pojawiało się pytanie, na które bałem się uzyskać odpowiedź… Kim jestem? 

***

        

Udało mi się napisać rozdział wcześniej niż oczekiwałam. Nauczyciele w tym tygodniu się uspokoili, dlatego weekend miałam wolny.  Perspektywa Shane'a... Pisało mi się dobrze, a jaki efekt? Mieszane mam uczucia. Końcówkę już troszkę zaniedbałam, bo nie wiedziałam, jak to rozegrać. No i uczucia Shane'a po śnie tak sobie wyszły. Sam sen... Chyba trochę przesadziłam, ale ostatnio mnie horrory prześladują, to dlatego. No nic, ocenę pozostawiam Wam.

W zakładce z bohaterami pojawiło się zdjęcie Sherry.

Kiedy kolejny rozdział? Prawdopodobnie w trakcie ferii w lutym. Wtedy też planuję start Kajdan Przeszłości. Byłoby szybciej, ale wciąż czekam na szablon, ech... 

Dedykacja dla Happy;) Dziękuję za wszelkie rady i wpadanie tu od czasu do czasu.