Rozdział 17

Następne trzy dni spędziłam w łóżku, niewiele rozmawiając z Justine. Tak naprawdę wymieniałyśmy się tylko grzecznościami, po czym dziewczyna szybko wymykała się z zajmowanego przeze mnie pokoju. Początkowo nie wiedziałam, co o tym myśleć, ale doszłam do wniosku, iż najwidoczniej nie chciała naciskać. Mimo wszystko to nadal była ta sama życzliwa osoba, którą poznałam w szkole. Na pewno zdawała sobie sprawę, jak musi mi być ciężko i chciała dać czas na pogodzenie się z faktami. Byłam jej wdzięczna. Naprawdę potrzebowałam chwili samotności, by na nowo zmotywować się do działania.  Przez cały ten czas analizowałam słowa blondynki, nieustannie rozważając, co powinnam zrobić. Zgodzić się pomóc? Nadal nie wiedziałam. Mimo wszystko nie znałam wersji Czcigodnej. Nie mogłam patrzeć na sprawę z jednej perspektywy. Może miała jakiś ważny powód? Nieustanne kłamstwa nie przemawiały na jej korzyść, ale nie chciałam skreślać fałszywej Śmierci z góry. Musiałam uzyskać pełniejszy obraz sytuacji. Poniekąd byłam jej to winna. Ona też wyciągnęła do mnie pomocną dłoń mimo negatywnego nastawienia swoich poddanych. Zaryzykowała, choć prawdopodobieństwo porażki było duże. Nie wierzyłam więc, że charakteryzowało ją jedynie zło.  

Inną kwestią pozostawało, czy Justine mówiła prawdę. Jakoś nie potrafiłam nie uwierzyć w relację dziewczyny. Zbyt wiele faktów pasowało i tłumaczyło zagrania Śmierci. Nie można było wymyślić sobie takiej historii. Chociaż w przypadku demonów… Tyle, że blondynka nie należała do dzieci ciemności. Tego byłam pewna w stu procentach.

Wielogodzinne roztrząsanie obecnego położenia doprowadziło mnie do jednego wniosku: nie mogłam się załamać i poddać. Miałam dla kogo walczyć. Justine, Shane… Oboje byli mi bardzo bliscy. Dla nich zamierzałam przetrwać. Nie ulegało wątpliwości, że zarówno Śmierć, jak i demony, nie dadzą im spokoju. Szczególnie w przypadku chłopaka. Nie rozważałam opcji, która obejmowałaby nagłe zaprzestanie nękania Shane'a przez diabły.  Wręcz przeciwnie, po cudownym ocaleniu zainteresowanie mogło wzrosnąć. Czułam, że jego życie skomplikuje się jeszcze bardziej. Planowałam zaoferować swoją pomoc. Prawdopodobnie chłopak każe mi się wynosić, deklarując całkowitą nienawiść do osoby, która tak parszywie go podeszła, ale nawet wówczas nie miałam zamiaru się poddawać. Gdyby mnie odrzucił, zostałabym opiekuńczym  duchem sprawiającym nad nim pieczę z ukrycia. Nie mogłam go teraz tak zostawić.

Spojrzałam na ubrania przyniesione mi przez Justine dosłownie kilka minut wcześniej. Zgodnie z obietnicą dziś miałyśmy odwiedzić Shane’a. Podobno wybudził się ze śpiączki, a jego stan był całkiem niezły. Przynajmniej tak mówiła blondynka, gdy wróciła wczoraj  ze szpitala. Musiałam przyznać, iż kamień spadł mi z serca. Mimo wszystko martwiłam się, że może demon jakoś zatruł jego duszę, spychając ją w otchłań. Justine zapewniała wprawdzie o czystości ducha chłopaka, ale nie byłam przekonana. W ważnych sprawach nie wierzyłam innym na słowo. Dopiero naoczne upewnienie się mogło mnie uspokoić, ale skoro się obudził, wszystko wyglądało w porządku. Przynajmniej miałam taką nadzieję.

Ostrożnie podniosłam się z łóżka, ignorując niewielkie szczypanie. Rana zagoiła się ładnie, ale demoniczna aura jeszcze plątała się w jej pobliżu, powodując niewielki dyskomfort. Sherry musiała nieźle nafaszerować swoją mocą ten maleńki sztylecik. Czyżby czegoś się obawiała? Chyba nie Shane’a? Zabicie zwykłego człowieka nie wymagało takich środków. A może przewidziała, iż tam będę i się zachowam w taki sposób? Niemożliwe. Musiałaby posiadać dar jasnowidzenia albo mieć bardzo dobrego informatora. Ze swoich planów nie zwierzałam się nikomu, więc druga opcja odpadała. Pierwsza również brzmiała mało prawdopodobnie. Jedynie Upadli posiadali tak potężne umiejętności… Jęknęłam po nosem, postanawiając dać sobie z tym na razie spokój. Ilość spraw, których nie potrafiłam wyjaśnić, naprawdę mnie irytowała. O co tutaj chodziło? Cel działań Śmierci bez wątpienia tłumaczyłby wszystkie zjawiska, ale nie wiedziałam, do czego dąży tajemnicza postać w czarnej szacie. Pozostało mi własnoręcznie wyjaśnić zagadkę. Na razie jednak były ważniejsze sprawy.

Z wysiłkiem stanęłam na własnych nogach, usiłując utrzymać równowagę. Czułam, jakbym wszystkie mięśnie miała z ołowiu.

- To pewnie wynik bezczynnego leżenia przez tak długi czas – mruknęłam, podejmując się trudu chodzenia. Delikatnie zagryzłam z wysiłku wargi , robiąc kolejne kroki w kierunku powieszonych na klamce ubrań. Czemu Justine musiała zostawić je tak daleko? Nieważne. Czekała mnie droga do szpitala i spacer po lśniących czystością, zapewne długich korytarzach, a narzekałam przy pokonywaniu niewielkiego pokoju. Nigdy wcześniej nie czułam się tak żałośnie, wyłączając moment śmierci.  Nienawidziłam bezsilności właśnie dlatego, że przypominała mi tamten dzień. Wtedy też nie mogłam nic zrobić… Zresztą, gdyby nie pomoc Czcigodnej (wciąż nie potrafiłam zmienić sposobu wyrażania się o podróbce), nadal pałętałabym się między życiem a niebytem. Dusza uwięziona wśród ludzi. Do tej pory nie rozumiałam, dlaczego nie przeszłam na drugą stronę. Wzorem córki może nie byłam, ale żeby karać w tak okrutny sposób? Zawsze wydawało mi się to dziwne.

W końcu zbliżyłam się do celu na tyle, by móc chwycić materiał w dłonie. Niestety, wyciągnięcie ręki spowodowało, że zachwiałam się i z hukiem runęłam na podłogę. Ubrania zostały zaś na swoim miejscu. 

- Pięknie – sarknęłam. – Odważna pogromczyni demonów pokonana przez jakieś szmatki. Ależ wzbudziłabym teraz postrach wśród wroga! Wojująca z majtkami się znalazła. – Złość na siebie niemal wylewała się ze mnie. Nawet nie zawracałam sobie głowy tym, by ją powstrzymać. Nadal byłam Posłanniczką, a więc powinnam trzymać nerwy na wodzy, tyle że w obecnej sytuacji brakowało mi na to siły. Żałosne.

Nagle na schodach rozległ się głośny tupot. Drzwi odtworzyły się gwałtownie, niemal uderzając mnie w głowę. Zmartwiona mina Justine świadczyła, iż usłyszała mój spektakularny upadek.

- Nic ci nie jest? Mówiłam, żebyś nie próbowała wstawać bez mojej pomocy. Twoje ciało jest bardzo osłabione, ponadto spędziłaś w łóżku sporo czasu. Jak zwykle mnie nie posłuchałaś, uparciuchu.

 - Coś tam chyba wspominałaś – mruknęłam pod nosem obrażonym tonem. Karciła mnie niczym niegrzeczne dziecko. Już dawno nikt tak nie postępował. Poczułam, że zaczynam się rumienić. No pięknie, tego tylko brakowało.

- Musisz przełknąć dumę i jakoś to znieść. Nadal chcesz odwiedzić Shane’a?

- Oczywiście – odparłam natychmiastowo, na co uśmiechnęła się z satysfakcją. Pewnie już sobie wyobraziła nie wiadomo co. I to miała być Śmierć? Za wesolutka trochę jak na zwiastuna końca ludzkiego życia.

- Nie jestem przekonana do tego pomysłu, ale nie dasz za wygraną, prawda? W takim razie pomogę ci się ubrać. Zamówiłam już taksówkę. Zjawi się za jakieś pół godziny, więc powinnyśmy zdążyć. 

- Skoro nie ma innego wyjścia – westchnęłam, pozwalając Justine przystąpić do działania. Czułam się co najmniej głupio, gdy wciągała na mnie rajstopy czy zakładała bluzkę. Dawno nie byłam tak zażenowana. Miałam wrażenie, że spalę się ze wstydu. Przypominałam teraz jakąś kalekę, a przecież obiecywałam sobie, iż nigdy już nie będę potrzebowała pomocy.

 - Gotowe – oznajmiła po chwili głosem pełnym samozadowolenia. – Jeszcze tylko cię uczeszę i możemy iść. Na pewno nie chcesz się wycofać? Znasz Shane'a, więc chyba nie muszę ci mówić, że to może być nieprzyjemne spotkanie.

- Nie szkodzi – szepnęłam, ucinając rozmowę. Dziewczyna przez moment czekała na rozwinięcie tematu, ale w końcu poddała się oraz pomogła mi wstać. Nogi drżały niemiłosiernie, kiedy nareszcie przyjęłam pionową postawę.  Gdyby nie Justine podtrzymująca mnie pod ramię, pewnie znowu upadłabym.

Powoli przeszłyśmy w kierunku łazienki. Czułam, że blondynka za wszelka cenę pragnie pochwalić się efektami swojej pracy.  Zachowywała się, jakbym szła na randkę, a nie do szpitala prosić o przebaczenie. Na przykład to dziecinne zasłanianie lustra. Nie wolno mi było spojrzeć, dopóki nie skończyła.  Przewróciłam oczami w akcie zirytowania, ale pozwoliłam  na te dziwactwa. Całkiem sprawnie szło jej czesanie. Nie zajęło nawet piętnastu minut, więc miałyśmy sporo czasu, żeby spokojnie zejść na dół.

- Poczekaj, musisz jeszcze zobaczyć swoje odbicie. – Zamaszystym ruchem zdjęła materiał przykrywający zwierciadło. Naprawdę się postarała. Wyglądałam całkiem uroczo. Długa, czarna spódnica z falbanką na dole ładnie komponowała się z szarym sweterkiem. Nawet włosy ułożyła tak, że wyglądałam dziewczęco. Większość czarnych loków pozostawiła samopas, maleńką klamerką spinając jedynie boczne kosmyki.

- Po co to wszystko?- mruknęłam. Uśmiechnęła się tylko, pozostawiając pytanie bez odpowiedzi. W takich momentach czułam, że za wesołością dziewczyny kryła się wiedza oraz doświadczenie zbierane przez pokolenia. Zupełnie, jakby wystarczyło jej jedno spojrzenie, by przewidzieć dalszy przebieg danej sytuacji. Trudno się dziwić. Podczas tak długiej egzystencji na pewno widziała niejedno.

Taksówka nieco się spóźniła. A tak się śpieszyłyśmy, by zdążyć na wyznaczoną godzinę! Mimo wszystko zamarudziłyśmy w łazience trochę za długo, więc dystans kilku pięter pokonywałyśmy niemalże biegiem. Przynajmniej jeśli chodzi o Justine, bo ja bardziej sunęłam, starając się nadążać za dziewczyną. Ciągnęła mnie za sobą z zaskakującą siłą. Był jeden plus całej sytuacji. Mięśnie powoli powracały do formy. Wprawdzie nadal musiałam opierać się o Justine, ale przynajmniej nie drżałam.

Droga do szpitala nie należała do najprzyjemniejszych ze względu na spore korki. W Sorrow właśnie zaczęły się popołudniowe godziny szczytu. Kierowca starał się omijać najbardziej zatłoczone ulice, ale nie uniknęliśmy utknięcia w kilku miejscach. Nie przeszkadzało mi to. Teraz, kiedy od spotkania dzieliły mnie minuty, poczułam strach. Zabawne, iż dopiero stając przed faktem dokonanym, dociera do nas powaga sytuacji. Nagle uświadomiłam sobie, że nie miałam pojęcia, co mu powiedzieć. Wszystkie przychodzące do głowy słowa brzmiały jakoś banalnie. Dziwne uczucie zakołatało w sercu, sprawiając, że miałam ochotę zawrócić. Wmawiałam sobie wcześniej, iż nie obawiam się odrzucenia, a teraz… Nie chciałam zostać znienawidzona. Pragnęłam, by pozwolił mi pomóc. Nie wiedziałam, dlaczego tak uczepiłam się tego chłopaka. Na początku była to tylko misja. Złamałam rozkazy Śmierci, więc była nieaktualna. Mogłam spokojnie żyć własnym życiem, ale nie potrafiłam go zostawić. Czułam jakąś dziwna więź z Shanem. Już dawno przyznałam się przed samą sobą, że był dla mnie ważny, lecz nie rozumiałam, dlaczego mi zależało. Przeszliśmy razem całkiem dużo, zważywszy na krótki czas znajomości, a mimo to nigdy nie okazał jakiejkolwiek sympatii. Zresztą nie byłam lepsza. Teoretycznie nie powinnam czuć przywiązania. Tymczasem nie umiałam po prostu zerwać tej znajomości. Głupie, nie? I ja, ze swoimi rozterkami uczuciowymi, próbowałam być dobrym Posłannikiem. Od zawsze wiedziałam, że się do tego nie nadawałam, ale nie poddawałam się. Wierzyłam, iż dzięki treningowi stanę się  godnym sługą Śmierci…

- Prawdziwy człowiek nie potrafi wyciszyć swojego serca – mruknęła nagle Justine, wyrywając mnie z zamyślenia. – Choćbyś walczyła ze sobą, usiłując stłumić uczucia, nigdy by ci się  nie udało. To przyniosłoby tylko większy ból, aż w końcu zniszczyłabyś własną duszę. Dlatego nie widziałam sensu w jej postępowaniu. Czyżby tego nie uwzględniła? A może właśnie dążyła do takiego rozwoju sytuacji? Nie, to raczej niemożliwe. Gdyby chciała cię zgładzić, mogłaby to zrobić bez zbędnego wysiłku…

- Czy ty mi czytasz w myślach? – wypaliłam, zanim zdążyłam pomyśleć. Doprawdy, coraz częściej zachowywałam się jak dzieciak.

- Nie mam już takich mocy, ale po twojej minie zbłąkanego pieska nie trudno zgadnąć, czym się martwisz. Zresztą, sama zauważyłam, że ostatnio jakby mniej ukrywasz emocje. Refleksje na temat bycia Posłannikiem z taką uczuciowością musiały się pojawić.

- Jesteś mądrzejsza, niż się wydaje – stwierdziłam, nie ukrywając zaskoczenia. Rzuciła mi urażone spojrzenie.

- Czyżbyś sugerowała, że brałaś mnie za głupka?

- Nie, to nie tak… - zaczęłam się pokrętnie tłumaczyć, ale przerwało mi gwałtowne zatrzymanie pojazdu.

- Jesteśmy na miejscu – oznajmił kierowca, nawet nie obracając się w naszą stronę. Justine pokręciła znacząco głową, po czym ponownie chwyciła mnie pod ramię i wysiadłyśmy.

- Gdy tylko wejdziemy do środka, spróbuję załatwić jakiś wózek. Będzie to wygodniejsze, nie uważasz? Poza tym nie chciałabym przeszkadzać wam w rozmowie.

- Dobrze – zgodziłam się, chociaż w głębi duszy wolałabym, żeby została. Czułam coraz większy strach i coś na kształt onieśmielenia. Jak ja mu spojrzę w twarz po tym, co uczyniłam?

Z trudem dotarłyśmy do szpitala. Kotłujące się we mnie emocje niekorzystnie wpływały na stan ciała, wywołując osłabienie. Dawno doświadczałam czegoś takiego. Już prawie zapomniałam, że niektóre uczucia są w stanie oddziaływać na organizm. Uśmiechnęłam się pod nosem. Poniekąd mnie to cieszyło. Móc znowu być człowiekiem… Marzyłam o tym od chwili przebudzenia w postaci ducha. Do tej pory byłam tak pochłonięta misją, że nie zwracałam uwagi na swoją cielesność. Mentalnie nadal tkwiłam w formie duchowej. No i z pewnością nie pozwalałam sercu na takie wymknięcie się spod kontroli.

Justine nawet tutaj miała znajomych. Nic dziwnego, skoro wprost promieniała życzliwością. Bez trudu udało jej się pożyczyć wózek od jednego z pielęgniarzy i po chwili wiozła mnie do odpowiedniej sali. Shane znajdował się na oddziale ogólnym zlokalizowanym na pierwszym piętrze. Niepokój nasilał się coraz bardziej. Co, jeśli nie zechce mnie nawet wysłuchać? Nie denerwowałam się tak nigdy wcześniej, nawet w obliczu Czcigodnej. Mimo wszystko starałam się zachować pozory, robiąc obojętną minę. Nie mogłam tym oszukać Justine, ale lżej mi się zrobiło na myśl, że przynajmniej próbuję nad sobą panować.

 Wszystkie staranie poszły na marne, kiedy już stanęłyśmy przed właściwymi drzwiami. Blondynka ścisnęła moje ramię, chcąc dodać otuchy, po czym nacisnęła klamkę. Zajrzałam nieśmiało do środka. Oprócz chłopaka nie było nikogo. Pozwoliłam Justine podjechać wózkiem do samego wezgłowia szpitalnego łóżka. Zostawiła mnie tak, po cichu opuszczając pomieszczenie.

Shane spał. Nie wiedziałam czy znowu zapadł w śpiączkę, czy to była tylko drzemka, ale nie przejmowałam się tym na razie. Bardziej przeraził mnie jego wygląd. Trupioblada cera wręcz zlewała się z kolorem pościeli. Olbrzymie sińce pod oczami upodabniały go do czegoś na kształt zombie. Kosmyki czarnych włosów przyklejały się do mokrej od potu twarzy. Oddychał ciężko przez lekko rozchylone usta, co jakiś czas wyrywał się z nich jęk. Musiał uderzyć się w głowę przy upadku, bo czoło miał zabandażowane. Oprócz tego zauważyłam jeszcze kilka pomniejszych opatrunków. I to miało być „całkiem nieźle”? Wyciągnęłam rękę, chcąc chwycić go za bezwiednie zwisającą dłoń, ale zawahałam się. Co sobie pomyśli, jeśli się obudzi? Na pewno nie będzie zadowolony… Przez moment rozważałam za i przeciw, ale niewiele mi to pomogło. Nie każdy problem można rozwiązać za pomocą rozsądnego rozumowania. Postanowiłam zdać się na serce. Drżące palce przyłożyłam do jego skóry.

- Jakie zimne – szepnęłam, powstrzymując się od głośnego mówienia. Nie zastanawiając się zbyt wiele, ścisnęłam jego dłoń, próbując ją ogrzać.

- I pomyśleć, że to wszystko przeze mnie – zaczęłam, zupełnie nie przejmując się faktem, iż prawdopodobnie mnie nie słyszy. – Wiem, że cokolwiek powiem, zabrzmi śmiesznie, ale… Ja naprawdę nie chciałam cię zranić. Co sobie myślałam, zastawiając tę głupią pułapkę? Przecież i tak nie byłabym w stanie zabić… Najpierw traktowałam to wszystko jako misję. Byłam przekonana, że wszystko pójdzie sprawnie i zgodzisz się przystąpić do Czcigodnej. Wyobrażałam sobie rozsądnego chłopca o czystym sumieniu. A tymczasem okazało się, iż byłeś dokładnym przeciwieństwem tych wyobrażeń. Łobuz atakujący bezbronne kobiety… Nie mogłam zrozumieć, dlaczego padło na kogoś takiego. Z czasem jednak przekonałam się, że masz swoje dobre strony. Próbowałeś ukryć je za wszelką cenę, ale nie do końca ci się to udawało. Odkryłam, że lubię z tobą przebywać. Dlatego kiedy otrzymałam rozkaz usunięcia cię czułam, jakby ktoś rozbił mnie na dwie osoby. Nie chciałam tego, z drugiej jednak strony zdawałam sobie sprawę, iż niewykonanie polecenia równa się wyrzuceniu z grona Posłanników. Tak naprawdę wahałam się do samego końca. Przyszłam na to przyjęcie pełna mieszanych uczuć. Bez przekonania zaatakowałam, by niemal jednocześnie stwierdzić, że nie tak należało postąpić. Kiedy zobaczyłam nóż lecący w twoją stronę, przyjęłam go na siebie bez zastanowienia. Miałam zamiar odebrać życie, więc to logiczne, iż powinnam poświęcić swoje. Tylko, że tym razem cieszyłam się, iż mogę ochronić kogoś ważnego dla mnie. Nie próbuję się usprawiedliwić. Mówię to, by pokazać, że nie chciałam cię skrzywdzić. Przepraszam. – Łzy spłynęły mi po policzkach, przerywając to wstydliwe wyznanie. Nigdy wcześniej nie opowiadałam tak otwarcie o tym, co czułam, ale byłam mu to winna. Podniosłam wzrok, po czym przesunęłam nim po leżącej postaci. Nie obudził się… Mimowolnie wyrwało mi się westchnienie pełne ulgi.

- Chyba nie jestem w stanie powtórzyć ci tego prosto w twarz. Wybacz. – Poruszyłam dłonią, próbując puścić Shane’a, ale zamknął moje palce w silnym uścisku. Serce zaczęło mi bić jak szalone, a policzki przybrały odcień szkarłatu. Niemożliwe…

- Nie musisz. – Z trudem wypowiedziane słowa potwierdziły przypuszczenia. Wszystko słyszał!

 ***

Oto i rozdział noworoczny. Jakoś się sprężyłam i zdążyłam napisać, ale żeby nie było tak wesoło, na reakcję Shane'a będziecie musieli poczekać. Wiem, troll ze mnie straszny;) Kolejny rozdział w najgorszym wypadku ukaże się dopiero w lutym.

Z okazji Nowego Roku chciałabym Wam życzyć przede wszystkim dużo szczęścia i miłości. Oby zawsze znajdowali się wokół Was ludzie z czystymi intencjami. Niech wszelkie postanowienia będą pomyślnie zrealizowane.  Życzę dużo spokoju, cierpliwości oraz ciepła. Obyście nigdy nie byli samotni. Niech dopisuje Wam wena;) No i oby rok 2013 był lepszy od poprzedniego;)

A jak Wasze postanowienia noworoczne? Ja tam zrobiłam kilka, bo dzięki nim mogę sobie jasno wytyczyć cele na przyszły rok. Nie będę Was zanudzać innymi postanowieniami, niż literackie. 

A więc:

* na pewno mam zamiar skończyć to opowiadanie;)

* zaczęłam też kolejne, które mam w planie kontynuować

* "Spowiedź Sumienia" prawdopodobnie przerobię na piętnastostronicową nowelkę, którą udostępnię w pdf

* no i chcę powrócić do jednego ze starych projektów, które grzecznie czekają w świętym laptopie.

Na zakończenie dedykacja dla wszystkich czytelników. Bardzo Wam dziękuję za rok 2012. Gdyby nie Wasze wsparcie, pewnie dziś nie byłoby tego bloga.