Rozdział 16

 Z trudem powracałam do rzeczywistości, walcząc z ciemnością pochłaniającą umysł. Niemal natychmiast zmrużyłam dopiero co odemknięte oczy, które zapiekły pod wpływem oślepiającego światła. Gdzie się w ogóle znajdowałam? Obraz zamazywał się, wywołując nudności. Zupełnie, jakbym właśnie skończyła przejażdżkę na karuzeli. Dawno nie czułam się tak źle. W dodatku tępy ból w okolicy brzucha dawał o sobie znać, utrudniając swobodne oddychanie. Zmarszczyłam czoło, usiłując odtworzyć bieg wydarzeń. Początkowa pustka w głowie zaczęła ustępować miejsca wspomnieniom z feralnego wieczoru, kiedy próbowałam wykonać polecenie Czcigodnej. Ostatnim, co zapamiętałam, był nóż lecący w kierunku Shane’a, który przyjęłam na siebie. Tylko co dalej? Jak to się stało, że żyję? Przecież zostałam dotkliwie zraniona w brzuch. Ciało ludzkie nie powinno wytrzymać zbyt długo po takim ciosie, a jako że byłam z nim związana, siłą rzeczy również umierałam. Nie trafiałam z powrotem do Sementii, lecz przenosiłam się w pustkę, tracąc wszelkie przejawy aktywności duchowej. Po prostu stawałam się zawieszonym w nicości, bezosobowym bytem. Dlaczego więc, zamiast udać się do miejsca ostatecznego spoczynku, leżałam w czyimś łóżku? Najwidoczniej zostałam uratowana. Po tym wszystkim nawet nie liczyłam, by wybawcą był Shane. Wcale nie zdziwiłabym się, gdyby zostawił mnie na pastwę losu. W końcu zdradziłam go. Próbowałam zabić, choć niczym nie zawinił.  Byłam mniej warta od potworów czyhających na jego życie. Ich intencje znał, a ja niczym Brutus chciałam zdradziecko zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie…

Westchnęłam ciężko, postanawiając na razie o tym nie myśleć.  Na spotkanie z chłopakiem przyjdzie jeszcze czas. Teraz musiałam ustalić, gdzie się znalazłam.  Wprawdzie zostałam ocalona, ale to nie oznaczało, że wybawca był mym przyjacielem. Może szykował coś straszniejszego niż śmierć?  Nie czekając dłużej, podźwignęłam się do pozycji siedzącej, ignorując kłucie w okolicy rany. Zamrugałam kilkakrotnie oczami, usiłując przywrócić ostrość widzenia. Nie do końca się udało, ale przynajmniej mogłam rozeznać się w sytuacji.  Pokój, w którym mnie umieszczono, nie należał do największych. Pomalowane bladozieloną farbą ściany przywodziły na myśl kitle chirurgów. Oprócz obszernego łóżka znajdowała się tu tylko mała, ciemnobrązowa komódka. Parkiet w orzechowym kolorze zdobił szary, okrągły dywanik. Niewielkie okno przysłaniała jasnobeżowa kotara, dlatego do środka wpadało niewiele światła. Mimo wszystko byłam w stanie dostrzec detale. W końcu nadal byłam Posłannikiem. Właśnie…  Nie wątpiłam, że Czcigodna już dowiedziała się o moim nieposłuszeństwie. Zważając na rangę misji, czekało mnie tylko jedno. Unicestwienie. Pozostało jedynie wypatrywać egzekutora, która złamie Kosę i pozbawi mnie życia. Pragnęłam, żeby nastąpiło to jak najszybciej. Oczekiwanie na pogrążenie w ciemności było gorsze od samej śmierci. Kto jak kto, ale ja wiedziałam o tym najlepiej.

Koniec końców oględziny nic nie dały. Nie rozpoznawałam otoczenia. Zmuszona byłam czekać na tajemniczego wybawcę. Opadłam na poduszki, pozwalając sobie na odrobinę odpoczynku. Nie łudziłam się nawet, że pojawi się tylko dlatego, iż zapragnęłam go ujrzeć. Równie dobrze mógł tu nie zaglądać tygodniami. Może porzucił mnie na pastwę losu? Nie, bezsensem byłby ratunek, gdyby teraz chciał skazać  przygarniętą dziewczynę na śmierć głodową. Chociaż gdyby to okazał się demon… Niby nie wyczuwałam żadnej złowrogiej aury, ale nie mogłam być pewna co do stanu swoich umiejętności. Byłam osłabiona, a poza tym Czcigodna mogła już poczynić kroki w celu zablokowania mojej mocy. Na tak dużą odległość było to trudne, ale nie niemożliwe.

 - Dość – szepnęłam do siebie, próbując zatrzymać gonitwę myśli. Czułam, że jeszcze moment i zwariuję od nadmiaru zmartwień. Mocno zacisnęłam oczy, chcąc zmusić umysł do snu. Początkowo szło mi niezwykle opornie, ale po jakimś czasie udało się zapaść w  uzdrawiającą drzemkę. Tylko ja i ciemność…

 Przyjemność nie trwała długo. Wydawało się nawet, że ledwie zdążyłam na dobre się uspokoić, a tu ktoś z impetem wparował do pokoju, nie zapominając trzasnąć drzwiami. Pewnie intruz myślał, iż nadal jestem w śpiączce. Ze złością zacisnęłam pięści i spojrzałam w stronę, z której dobiegały kroki. Drobna sylwetka właśnie rozsuwała kotary, wpuszczając do środka więcej światła. Nuciła przy tym jakąś skoczną pioseneczkę oraz podskakiwała delikatnie. Skąd ja ją znałam? Bez wątpienia musiałam wcześniej spotkać tę dziewczynę. Do głowy przychodziła mi tylko jedna osoba, ale była to mało prawdopodobna opcja. Niby jak miałaby mnie uratować? Mimo wszystko musiałam spróbować nawiązać kontakt, a inny sposób rozpoczęcia rozmowy nie przychodził mi do głowy.

- Justine? – szepnęłam, dziwiąc się, jak wiele wysiłku kosztuje wypowiedzenie jednego słowa. Najwidoczniej konsekwencje mojego czynu były poważniejsze, niż myślałam.

- Obudziłaś się! Nareszcie! – wrzasnęła, wprawiając mnie w zdumienie. Nawet nie brałam pod uwagę, że to mogłaby być ona… Jakim cudem wyleczyła ranę i przetransportowała mnie do… No właśnie. Gdzie się znajdowałam? Na dom blondynki to nie wyglądało. Przynajmniej na przyjęciu wydawał się o wiele bardziej luksusowy…. Pytania mnożyły się z prędkością światła. Postanowiłam zacząć od najprostszego. Nie zamierzałam jednak na tym poprzestać. Coś mi się tu nie zgadzało. Justine wydawała się niegroźną dziewczynką. Przynajmniej do tej pory.

- Gdzie tak właściwie jesteśmy? – wychrypiałam, ignorując pieczenie w gardle. Musiałam długo spać, bo struny głosowe buntowały się, jakby były nieużywane od dawna.

- Nie mogłaś zacząć od jakiegoś przywitania? – jęknęła. – Tak się martwiłam, a ty od razu zaczynasz od przesłuchania. Rozumiem, że taka twoja natura, ale powinnaś być milsza.

- Skąd wiesz, jaką mam naturę? – Nie podobało mi się to stwierdzenie. Czyżby wiedziała o Posłannikach? A może szukałam dziury w całym?

- To trochę długa historia. Najpierw odpowiem na pierwsze pytanie. Wbrew pozorom to mój dom. Wiem, iż wcześniej prezentował się okazalej, ale właściwie pokazałam ci tylko parter, a teraz znajdujemy się na poddaszu. Kazałam tutaj wybudować niewielki pokoik w razie niespodziewanych wydarzeń. Nie przypuszczałam, iż okaże się przydatny, a tu proszę. Życie potrafi zaskoczyć, prawda? – Zaśmiała się perliście, siadając na brzegu łóżka. Natychmiast poderwałam się do góry, po raz kolejny podejmując wysiłek siadania. Z trudem stłumiłam jęk bólu. Teraz, kiedy odzyskałam pełną świadomość, rana dość mocno dawała się we znaki. Mimo wszystko jako Posłanniczka nie powinnam okazywać tak trywialnych emocji. Zdawałam sobie sprawę z absurdalności własnego zachowania. Złamałam tyle zakazów, zawaliłam misję, a nadal przejmowałam się takimi głupstwami, jak ukrywanie uczuć. Shane na pewno by się uśmiał… Właśnie! Odkrycie tożsamości wybawiciela zaabsorbowało mnie na tyle, że zapomniałam spytać o chłopaka. Przesłuchanie Justine mogło poczekać. Przynajmniej dopóki nie uzyskam wszelkich informacji o stanie czarnowłosego.

- Bardzo boli? – wypaliła nagle dziewczyna. Nawet nie zauważyłam, że przyglądała mi się od dłuższego czasu. Naprawdę zaczynałam  tracić czujność.

- Nie przejmuj się tym. Wytrzymam – mruknęłam zawstydzona. W jej głosie słychać było troskę…  Nie pamiętałam, kiedy ostatnio ktoś tak o mnie dbał. Mogłam sobie snuć domysły, ale blondynka najprawdopodobniej mnie uratowała. Nie rozumiałam tego. Przecież zawsze traktowałam ją z lekką rezerwą, a przynajmniej tak mi się wydawało. Nie byłyśmy przyjaciółkami, które wyznają sobie sekrety po kątach.  Więc dlaczego?

- Niedługo wszystko się zagoi. Musisz po prostu odpocząć przez parę dni. Tygodniowy sen wiele zdziałał, ale sztylet przebił cię na wylot. Trudno oczekiwać, nawet w twoim przypadku, że…

- Czekaj! – przerwałam jej. – Chcesz powiedzieć, iż byłam przez tydzień nieprzytomna?

- Dokładnie – odparła z rozbrajającą beztroską, jakby to było coś zupełnie normalnego. A przecież w ciągu tygodnia tyle może się zdarzyć! Nie lubiłam tracić kontroli na dłużej niż kilka godzin.  

- Wydajesz się zaskoczona. Zupełnie niesłusznie. I tak jestem zdziwiona, że tak szybko doszłaś do siebie. Myślałam, iż minie co najmniej miesiąc. Taki Shane na przykład się jeszcze nie obudził, choć jego obrażenia są dalece mniejsze. 

- Shane zapadł w śpiączkę? – No tak, w końcu nie znałam zakończenia całej sytuacji z Sherry. Teraz poczułam, ile mnie ominęło. – Opowiedz, co się stało – zażądałam. Justine przez moment się zawahała, ale widocznie mój wyraz twarzy ją przekonał.

- Jak dobrze wiesz, napastniczką była siostra Shane’a – zaczęła. – Po tym, jak straciłaś przytomność, pobiegł za nią, zostawiając cię ze mną.  Nie wiem, co się wydarzyło na dachu siedziby banku. Zaraz po tym, jak udało mi się ustabilizować twój stan i przetransportować tutaj, pobiegłam w ślad za nimi…

- Przejdź do sedna. – Niekulturalnie było wcinać się Justine w słowo, ale nie mogłam znieść napięcia.  Czułam, że nie ma co liczyć na happy end.

- Shane został znaleziony nieprzytomny na chodniku przed budynkiem. Przechodzący ludzie widzieli, jak spada z dachu. O dziwo, nie stało mu się nic poważnego. Kilka złamań, jakieś stłuczenia, a przecież normalnie po upadku z takiej wysokości powinien zginąć. Słyszałam, jak przesłuchiwany przez policję mężczyzna zeznał, iż wyglądało to, jakby asekurowało go powietrze. Podejrzewam, że został po prostu uratowany przez kogoś o nadludzkich umiejętnościach. Od tamtej pory, pomimo wysiłków lekarzy z miejscowego szpitala, nie odzyskał przytomności – zakończyła, wpatrując się we mnie z niepokojem. Słusznie podejrzewała, iż takie wieści zrobią na mnie wrażenie. Świat zawirował mi przed oczami. Nie spodziewałam się tak tragicznego finału.

- Co z Sherry? – spytałam cicho, spuszczając głowę.

- Niestety, nie przeżyła. Pogrzeb odbył się cztery dni temu. Przybyło tyle ludzi… Na pewno uśmiechała się na ten widok w niebie. Uwielbiała przebywać w towarzystwie. Miała wielu przyjaciół… - Głos dziewczyny załamał się. Po policzkach spłynęły słone krople. Chyba pierwszy raz widziałam przybitą Justine. Sherry musiała być jej bliska. Zacisnęłam palce na kołdrze, dusząc w sobie szloch. Czułam się paskudnie. Przecież wiedziałam, że jest opętana. Wprawdzie nie byłam do końca pewna, a po incydencie z Millianne wolałam się do niej nie zbliżać, ale powinnam była pomóc. Tymczasem zostawiłam spętaną duszyczkę samą, zbyt zajęta roztrząsaniem kwestii rozkazu. Stchórzyłam. I po tym wszystkim śmiałam nazywać się Posłanniczką? Prawdziwy sługa Czcigodnej nie porzuciłby duszy w potrzebie, a ja… Stałam się zwykłym śmieciem.

- Raisa, wszystko w porządku? – spytała Justine. Podniosłam wzrok. Zdążyła się już otrząsnąć. Wprawdzie mogłam dostrzec jeszcze ślady łez, lecz usta wyginały się w nieśmiałym uśmiechu.

- Wiesz, dlaczego zaatakowała Shane’a, prawda?

- Przejął ją pasożytniczy demon – odparła, nie kryjąc się nawet z faktem, że ma pojęcie o istnieniu diabłów. Dziwna osoba…

- Wiedziałam o tym, rozumiesz? Mogłam jej pomóc, ale nie zrobiłam tego. Gdybym pomogła wcześniej, nic by się nie wydarzyło. Shane byłby cały, a ona żywa…  - wyrzuciłam z siebie. Nie potrafiłam tego dusić w środku. Nie oszukujmy się, zawsze reagowałam zbyt uczuciowo jak na standardy Sementii. Nie nadawałam się na Posłannika od samego początku.

- To nie twoja wina. Równie dobrze mogłabym to powiedzieć o sobie. Chyba nadszedł czas, by wyznać ci prawdę. O mnie, Śmierci, a także stworzeniu Posłanników. Już od jakiegoś czasu szukałam sposobności na podjęcie tego tematu. Czekałam tylko na moment, gdy wyswobodzisz się spod mocy swojej zwierzchniczki. Nie chciałam ryzykować, dopóki pozostawałaś posłuszna. Prawdopodobnie po prostu byś mnie zaatakowała, broniąc dobrego imienia swej pani. Doprawdy, zupełnie jak ślepo posłuszny, wytresowany pies… To normalne zachowanie dla Posłanników. Przynajmniej tych stworzonych przez nią. Wiedziałam jednak, że nadejdzie dzień, w którym się uwolnisz. Byłaś inna. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego podjęła ryzyko przekształcenia zwykłej duszy w Posłannika. Widocznie zobaczyła w tobie coś intrygującego. Może liczyła, że będzie mogła w ten sposób powiększyć szeregi swojego wojska? Nie wiem. Jednakże mam nadzieję, że po wysłuchaniu mojej historii staniesz się pogromczynią Śmierci. A raczej jej marnej podróbki…

- Kim jesteś? – przerwałam jej, nic nie rozumiejąc z dziwnej przemowy. W sercu zatrzepotał mi niepokój. Opowieść Justine jeszcze się nie rozpoczęła, ale miałam wrażenie, iż zmieni moje wyobrażenie o Czcigodnej i bezlitośnie zdementuje wszystko, w co wierzyłam do tej pory. Bałam się zmian. Jakaś część mnie pragnęła zatrzymać blondynkę, ale… Mimo wszystko chciałam usłyszeć, co dziewczyna ma do powiedzenia. Chciałam poznać prawdę. Sprawa z Shanem sprawiła, że zaufanie do Czcigodnej zostało zachwiane. Wprawdzie Justine również mogła kłamać, ale jakoś nie podejrzewałam jej o to. Nie była demonem. Zniszczenie Sementii nic by jej nie dało. Poza tym… Czułam, iż mnie nie okłamie. Zazwyczaj nie kierowałam się jedynie przeczuciami, ale w tym wypadku było coś jeszcze… Nie potrafiłam tego nazwać. Znałam tę dziewczynę od niedawna, a już stałyśmy się sobie bliskie. Pierwotny instynkt ducha obudził się w głębi duszy. Nie doznawałam czegoś takiego nawet w obecności Czcigodnej.

- Pełne zrozumienie istoty mojej egzystencji wymaga cofnięcia się do czasów powstania świata. Jak wiesz, Bóg jest tylko jeden. Nie zastanawiałaś się nigdy, skąd wzięły się bóstwa starożytnych Greków i Rzymian, czy nawet moc gnieżdżąca się w twojej Kosie? Przecież nie były wymysłem ludzi. Człowiek nie potrafi stworzyć boga. Może jedynie podtrzymywać jego panowanie. Dlaczego więc w ogóle powstali bogowie pogańscy?

Wszystko miało miejsce po wygnaniu Adama i Ewy z Raju. Jedyny zaczął wątpić we własne dzieci. Postanowił więc sprawdzić, jak mocno w Niego wierzą. U Boga nie ma nic niemożliwego. Zaledwie dokończył swą myśl, zostaliśmy powołani do życia. Pewnie dziwisz się, dlaczego mówię „my”. Byłam jedną z boginek, które stworzył. Nadał mi imię Persefona i wysłał do ponurej krainy śmierci wraz z Hadesem, moim mężem. Matką uczynił boginię urodzaju, by ludzie mogli ułożyć sobie bajeczkę tłumaczącą pory roku. Wraz z innymi bóstwami zadomowiłam się na dobre w świadomości ludzi starożytnych. Plan Boga działał. Wielu przekonywało się do nas, stawiając ołtarze, czcząc oraz zabijając, aby móc złożyć ofiarę. Nieliczni zachowywali w sercu prawdę o Bogu Żywym. Tylko Jemu składali hołd. Z tych Stworzyciel uczynił sobie Naród Wybrany. Mijały wieki i nic się nie zmieniało. Tkwiłam w mrocznej krainie, znosząc okrucieństwo małżonka oraz tęskniąc za Słońcem. To wszakże zostało wpisane w moją naturę. Religia Izraelitów współistniała z pogańską, nigdy nie osiągając znacznej przewagi. Na początku kolejnego tysiąclecia Bóg zdecydował się na ostateczną próbę. Posłał Jezusa, Swojego Syna. Świat zaczął się zmieniać. Ludzie uwierzyli w Mesjasza. O bóstwach powoli zapominali. Zaczęliśmy znikać. Powoli konaliśmy w zapomnieniu oraz osamotnieniu. Wielu buntowało się, nie mogąc się pogodzić z porażką. Zostawali strąceni w najciemniejszą otchłań ku uciesze Lucyfera. Pozostawała po nich moc, która unosiła się gdzieś między niebem a ziemią. Natomiast ja w spokoju przyjęłam swój los. Zbyt długi żywot powoli mnie nużył. Poza tym czułam niewłaściwość swojego istnienia. Mimo wszystko kochałam Boga. Nie chciałam być dla Niego konkurencją.

Wspomnienia o Persefonie nikły szybko. Nic dziwnego, że byłam jednym z bóstw, które upadały najszybciej. Nie spodziewałam się, iż Jedyny zwróci uwagę na wierność  kogoś tak marnego. Tymczasem, kiedy już miałam rozpłynąć się ostatecznie, wyciągnął swą niebiańską dłoń, ratując mnie. Nic z tego nie rozumiałam. Przecież zostałam stworzona, by w końcu ustąpić mu miejsca. Do dziś pamiętam, z jaką miłością spojrzał na nic nieznaczącą istotkę. Ubielił me włosy, natomiast w oczu włożył błękit oceanu widzący rzeczy przyszłe. Powiedział, iż powierza mi przeprowadzanie dusz. Od tamtego czasu z Persefony stałam się Śmiercią. Zamieszkałam w Sementii – krainie zawieszonej miedzy życiem doczesnym a wiecznym. Żyłam w innej przestrzeni, gdzie czas nie miał znaczenia. Moce upadłych bóstw zamieszkały we mnie razem z ich cichymi głosami i cieniami dawnych, wspaniałych postaci, z wyjątkiem Hadesa. Ten został zaklęty w Kosie, która stała się odtąd nieodłącznym atrybutem Śmierci. Za jej pomocą przecinałam łańcuchy splatające duszę z ciałem, po czym odsyłałam nieśmiertelną część człowieka na Sąd.  Wtedy nie istnieli Posłannicy. Ze wszystkim radziłam sobie sama, gdyż istniałam poza czasem i miałam za sobą Boże błogosławieństwo. Przez wieki nic się nie działo. Dopiero jakieś dwieście lat temu… Zaczęłam zauważać, iż odsyłane przeze mnie dusze nie trafiają na miejsce przeznaczenia. Postanowiłam to sprawdzić.  Podążyłam za jedną z nich, zupełnie nie spodziewając się podstępu. O to chodziło wrogowi. Wpadłam w pułapkę pewnej wzgardzonej przez Lucyfera diablicy, która poprzysięgła mu zemstę. Jako demon nie miała na tyle mocy, ale dzierżąc w dłoni potęgę Śmierci… Do tej pory nie wiem, jak udało jej się omamić Hadesa. Może obiecała powrót do czasów świetności? Nie wiem. Nie zdążyłam nawet o to zapytać. Nieprzygotowana do obrony byłam łatwym celem. Mimo to nie powinnam była przegrać. Nie rozumiałam wtedy, co się stało. Zobaczyłam tylko falę zalewającej mnie mocy. Destrukcyjna magia powstała z połączenia światła i ciemności. Na pewno nie pochodziła od demona, władającego mrokiem. Musiała mu towarzyszyć jeszcze jedna istota. Nie zdołałam jednak zobaczyć, kto to był.  W mgnieniu oka zostałam pozbawiona Hadesa oraz większości umiejętności. Napastnik zrzucił mnie na Ziemię, pozostawiając na pastwę losu. Całe szczęście ostatkiem sił udało mi się zmaterializować. Po początkowych trudnościach stałam się częścią tego świata. Pierwsze kilkadziesiąt lat spędziłam na pracy, chcąc zapewnić godny byt ciału, w którym uwięziłam nieśmiertelną duszę. Gdy już nie musiałam martwic się o siebie, rozpoczęłam badanie okoliczności swojego upadku oraz śledzenie wypadków w Sementii. Udało mi się ustalić tylko, że  fałszywa Śmierci nie radziła sobie z wszystkimi odebranymi prawowitej właścicielce mocami, więc postanowiła stworzyć armię ślepo posłusznych jej dusz, w które wszczepiła moce poszczególnych bóstw oraz wspomnienia o misji przekazanej przez Boga. Tak właśnie powstali Posłannicy. Byty pozbawione wszelkich uczuć, jakby zaprogramowane.  Kilkakrotnie próbowałam z nimi rozmawiać, ale zawsze kończyło się to niepowodzeniem.  Niemal straciłam nadzieję, aż tu nagle pojawiłaś się ty. Pełna emocji, po prostu prawdziwa. Kwestią czasu było nastąpienie buntu z twojej strony.  Teraz nie jesteś już po stronie podróbki. Miałabym więc prośbę. Oczywiście zrozumiem, jeżeli potrzebujesz się zastanowić lub od razu odmówisz. Pewnie jesteś w szoku. Możliwe nawet, że mi nie wierzysz. Nic dziwnego, w końcu wydawałam się normalną dziewczyną. Niemniej będę żałować, jeśli nie spróbuję. Czy pomogłabyś mi odnaleźć źródło tej tajemniczej siły i odzyskać panowanie w Sementii? – zamilkła, czekając na odpowiedź. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Przeczucia okazały się słuszne. Właśnie powiedziano mi, iż przez tyle lat byłam oszukiwana. Żyłam w fałszywym świecie fałszywej Śmierci, która stworzyła takich jak ja tylko, by opanować przywłaszczone moce. Odsyłałam dusze bezprawnie. Istniałam niepotrzebnie. Najbardziej jednak bolało, że osoba będąca dla mnie jak wybawicielka, której zawdzięczałam wyrwanie z matni rozpaczy, okazała się demonem. A przecież ja zwalczałam diabły! Zagryzłam wargę, próbując opanować łzy. Wydawało mi się, jakby żal i gorycz chciały wypłynąć ze mnie falami. Nie wiedziałam, co mam robić. Jakoś żadne racjonalne wyjście nie przychodziło mi do głowy. Walczyć ze Śmiercią? A co ja mogłam? Mimo wszystko nadal byłam dużo słabsza. Justine, a raczej Persefonie, bez wątpienia należała się sprawiedliwość, ale…

- Płacz – szepnęła. – Odczuwać smutek to nic złego. Bez wątpienia jesteś teraz rozbita. Wybacz, że zniszczyłam twój świat. Uznałam jednak, że wolisz znać prawdę. Być może podjęłam złą decyzję…

- Nie – wtrąciłam. – Po prostu muszę sobie to poukładać. Nie odpowiem na to pytanie teraz. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie – wyrzuciłam z siebie, po czym westchnęłam głęboko, pozwalając łzom płynąć. I tak nie byłam w stanie ich powstrzymać.  – Czy mogłabyś zostawić mnie samą? – poprosiłam, spuszczając wzrok na pościel. Jakoś nie potrafiłam spojrzeć jej w oczy.

- Nie ma sprawy. – Podniosłam się i już zmierzała do wyjścia, gdy przypomniałam sobie, iż miałam spytać o coś jeszcze.

- Poczekaj! – krzyknęłam, niepotrzebnie podnosząc głos. Podskoczyła w miejscu, wyraźnie przestraszona. – Kiedy będę mogła odwiedzić Shane’a?

- Wiem, że za nim tęsknisz, ale poleż jeszcze kilka dni. Rana nie do końca się zagoiła. Nie miałam na tyle mocy, by uleczyć ją całkowicie. Demon ogołocił mnie ze wszystkiego. Zostały tak naprawdę resztki, które poświęciłam na uratowanie ciebie. Szkoda, iż nie wystarczyło… W każdym razie, jak wszystko pójdzie po mojej myśli, pójdziemy pojutrze. Co ty na to?

- Zgoda – mruknęłam, pociągając nosem niby mała dziewczynka. Żałosne. Kątem oka obserwowałam wychodzącą dziewczynę. Już miała postawić krok za próg, gdy nagle zatrzymała się.

- Muszę to powiedzieć. Znasz mnie, co na sercu, to na języku. Nie myśl sobie, iż uratowałam cię ze względu na prawdopodobieństwo sojuszu. Ja naprawdę bardzo polubiłam Raisę. Nie jako Posłanniczkę, ale ciepłego człowieka. Jesteś jedną z niewielu osób, które się ze mną zaprzyjaźniły. A właściwie jedyną, bo Sherry już z nami nie ma. Wiem, że powrót do sytuacji sprzed rozmowy nie jest możliwy, ale czy przynajmniej mogłabyś nadal zwracać się do mnie Justine? Bo wiesz, to imię nabiera w twoich ustach szczególnego znaczenia. Czuję, jakbym choć trochę tu przynależała.

- Niech będzie.

- Cieszę się. – Blondynka klasnęła w dłonie z radości, po czym odwróciła się, posyłając mi jeden z tych swoich uśmiechów.  – To ja już nie przeszkadzam. – Trzasnęła drzwiami, pozostawiając mnie sam na sam z ponurymi myślami. Położyłam się, nakrywając kołdrą po sam czubek głowy. Pogodzenie się z tym, co usłyszałam na pewno nie było łatwe, ale ostatnie słowa Justine uświadomiły mi, że mimo wszystko nadal była tą samą trzpiotką, którą poznałam pierwszego dnia szkoły. Nie mogłam się posypać.  Musiałam się dla niej jakoś pozbierać. I dla Shane’a…

Zamknęłam oczy, odcinając się od rzeczywistości. Słone krople, powstrzymane przez słowa dziewczyny, znowu popłynęły wartkim potokiem. Z ust wyrwał się szloch. Chyba jednak nie można było tak łatwo się podnieść. 

***

Ta dam! Po ponad miesiącu wracam z kolejnym rozdziałem. Listopad i grudzień były dla mnie okropnym czasem. Nieustające sprawdziany, kartkówki... Horror, ale na szczęście to już za mną.

Jak Wam się podoba rozdział? Trochę przegadany, nie uważacie? O dziwo jednak jestem zadowolona. Nie planowałam takiego rozwoju akcji w przypadku Justine, lecz podczas pisania tak mnie natchnęło. No i widać moje zamiłowanie do mitologii. Jeszcze się kanwą Biblii zajęłam. Mam nadzieję, że nie przegięłam;) 

Dziękuję wszystkim za komentarze. Jejku, jesteście wspaniali. Gdyby nie Wy, to opowiadanie nigdy nie przekroczyłoby liczby 50 stron. A tu proszę, udało się. Podziękowania serdeczne również za nominacje do Liebster Award. Już prawie kończę odpowiadać!

Chciałam także dać sygnał, że zaczynam pracę nad czymś nowym. "Taniec ze Śmiercią" jest już na tyle stabilny, iż postanowiłam spróbować. Opowiadanie będzie nosiło tytuł "Kajdany Przeszłości". Tym razem obyczajówka, a więc coś, czego jeszcze nie próbowałam. 

Pragnę wszystkim złożyć serdeczne życzenia z okazji świąt Bożego Narodzenia. Niech będą pełne ciepła, radości i spokoju. Oby Nowy Rok przyniósł Wam same dobre wspomnienia, poczucie satysfakcji oraz spełnienie marzeń;)

Rozdział dedykowany Cziki, która słusznie zauważyła, że przegapiłam Mikołaja. A więc ten rozdział to tak pod choinkę.