Rozdział 11

       Tonęłam. Woda otaczała mnie zewsząd, otulając swymi śliskimi mackami. Chciałam się wydostać, ale wszelkie próby wyrwania się z otchłani spełzły na niczym. Kończyny powoli odmawiały posłuszeństwa, jakby godząc się z losem. Czyżbym miała przestać istnieć? Przymknęłam oczy, pozwalając tajemniczej sile na działanie. Powoli zaczęłam opadać na dno. 

          Nagle poczułam mocne szarpnięcie. Przebudziłam się z otępienia, chcąc się przekonać, że to nie złudzenie. Przez mroczną toń przebiło się światło. Padało mi prosto na twarz. Przysłoniłam oczy, usiłując dostrzec źródło oszałamiającego blasku. Ktoś potrząsnął mną jeszcze raz. Przyjemny dla ucha głos przerwał głuchą ciszę. Wołał mnie… Wyciągnęłam dłoń przed siebie, modląc się w duchu, by ktoś ją złapał. Z jasności wyłoniła się ręka. Chwyciła mnie mocno za nadgarstek i pociągnęła ku górze. Po policzku popłynęła łza szczęścia. Wracałam…

       - Raisa! No już, obudź się! To nie jest odpowiednie miejsce, żeby ucinać sobie drzemkę. – Z wysiłkiem uchyliłam zaciśnięte powieki. Jakaś osoba pochylała się nade mną, wydzierając się wniebogłosy i szarpiąc za ubranie. Skąd ja ją znałam… Kilka minut zajęło mi przypomnienie sobie wszystkiego.

     - Shane? – spytałam szeptem, marszcząc czoło. Co on tu robił? Przecież zostawiłam go pod opieką Ivy… Musiał jej zwiać. Czemu on nigdy nie słuchał moich próśb? Westchnęłam cicho. Jakbym nie miała wystarczająco problemów. Z jakiegoś powodu nie potrafiłam sobie przypomnieć, co stało się po tym, jak straciłam Sherry z oczu.

         - Nareszcie. Już myślałem, że się nie ockniesz. Twardy masz sen, dziewczyno. Tylko dlaczego wybrałaś sobie miejscówkę pod moim domem? Wiem, iż zająłem ci łóżko, ale nie musiałaś się posuwać do takich aktów desperacji – sarknął, próbując ukryć zdenerwowanie złośliwą odzywką. Nieźle go musiałam przestraszyć. Czegoś jednak nie rozumiałam. Jak to pod domem? Wspomnienia z dzisiejszego dnia urywały się na zgubieniu tropu w pobliżu starej fabryki. Wszystko wskazywało na to, że później straciłam świadomość, więc nie mogłabym dotrzeć tu o własnych siłach. Ta luka w pamięci… Może ktoś celowo sprawił, żebym zapomniała? Niemożliwe. W przypadku znajomego byłoby to bezsensowne działanie, a wróg po prostu by mnie zabił. Chyba, że widziałam coś, czego nie powinnam…

        - Nie wiem, nad czym się tak zastanawiasz, ale proponuję wybranie lepszego miejsca na przemyślenia.  Ludzie zaczynają się na nas dziwnie patrzeć. Pewnie myślą, że to moja sprawka. Tak, jakbym był w stanie cię tknąć – mruknął Shane, chwilowo przerywając moje rozmyślania. – Dasz radę wstać?

       - Pewnie – odparłam. W zachowaniu chłopaka coś się zmieniło. Minę miał jeszcze bardziej ponurą niż zazwyczaj. Wydawał się nieobecny. Niby rozmawiał ze mną, ale myślami błądził po sobie tylko znanych ścieżkach.

       - Coś się stało? – spytałam, podnosząc się na równe nogi.

       - Nic szczególnego. Rąbnięta katana siecze mnie prądem z bliżej niewyjaśnionych przyczyn, wywołując jednocześnie ten cholerny ból, ale to przecież normalka, nie?

      - Przecież mówiłam ci, że to prawdopodobnie…

      - Daruj sobie – przerwał mi. – Sama nie wierzysz w swoje wytłumaczenie, prawda?

      - Posłuchaj…

      - Wybacz, nie mam ochoty teraz wdawać się z tobą w dyskusję. Na razie – powiedział i tak po prostu sobie poszedł. Nie zdążyłam zaprotestować. Zniknął za drzwiami domu, nawet się nie oglądając. Poniekąd go rozumiałam, lecz poprzednia deklaracja sprawiła, iż liczyłam na więcej. Myślałam, że jego wola walki opiera się na solidniejszych fundamentach. Tymczasem najwyraźniej się poddał. I to akurat, gdy sprawy się pokomplikowały. Miał w domu osobę powiązana z demonem. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z zagrożenia. Niestety, nie posiadałam dowodów, by zdemaskować Sherry. Nie wiedziałam też, co planuje. Była wielką zagadką. Musiałam mieć na nią oko, choć po porażce z pewnością trudniej będzie ją obserwować.

         Otrzepałam się i ruszyłam w kierunku szkoły. Musiałam na spokojnie ułożyć plan działania. Wbrew pozorom miejsce, które wybrałam, nadawało się do tego idealnie. Dzięki możliwości podziału świadomości mogłam bez przeszkód snuć własne rozważania, nie dając jednocześnie nauczycielom powodów do zdenerwowania. Z zewnątrz wyglądało, jakbym pilnie słuchała lekcji. Większym problemem okazywała się Justine. Nie dawała się zbyć byle półsłówkiem. Mogłam mieć jedynie nadzieję, że odpuści sobie dzisiejsze zajęcia.

         Nagle usłyszałam przytłumione głosy. Pewnie nie zwróciłabym na to uwagi, gdyby nie demoniczna aura rozprzestrzeniająca się w powietrzu. Odruchowo przesunęłam rękę, chcąc chwycić za broń, ale napotkałam pustkę. Wybiegłam z domu zupełnie zapominając o Kosie i teraz byłam bezbronna. Nie mogłam jednak przejść obok, nie dowiedziawszy się, o czym rozmawiają. Sporo ryzykowałam. Gdyby dostrzegli, że podsłuchuję, wpadłabym w niezłe tarapaty. Musiałam jednak spróbować. Mogli knuć kolejną intrygę przeciwko Shane’owi. Poza tym liczyłam na uzyskanie informacji odnośnie celu całej tej akcji.

        Rozmowa toczyła się w zaułku pomiędzy domem a jakimś obskurnym klubem. Trochę się wyróżniał na tle całkiem zadbanych budynków mieszkalnych. Przylgnęłam do ściany, ostrożnie przesuwając się w stronę podejrzanych osobników. Mur skończył się zdecydowanie za szybko. Normalny człowiek nie byłby w stanie z odległości kilkudziesięciu metrów usłyszeć, o czym mówią, ale ja na szczęście posiadałam wyostrzone zmysły. 

        - Myślisz, że to naprawdę ona? Przecież wiesz, iż nikomu nie udało jej się odnaleźć. Poza tym ta stara wiedźma domyśliłaby się, gdyby miała taki skarb pod swoim dachem. 

        - Niekoniecznie. Do tej pory nie ujawniła swojej mocy. Zresztą i tak największą posiada po połączeniu z innym źródłem energii. Siłę duchową ma całkiem podobną do człowieka. Nawet my nie jesteśmy pewne.

       - Właśnie. Może to pomyłka? Masz jakiś dowód na to, że mieszkam z…

       - Ciszej! Ktoś mógłby nas usłyszeć i zgarnąć nagrodę. Czy to, że nasz stary znajomy się nią interesuje ci nie wystarcza?

       - Nie mówisz chyba o…

       - Dokładnie. Sama widziałam.

       - W takim razie chyba masz rację, kotku. – O czym rozmawiały? Z pewnością były to dwie kobiety. W dodatku miałam wrażenie, że gdzieś już słyszałam te głosy. Szukali kogoś jeszcze oprócz Shane’a? A może stracili zainteresowanie chłopakiem, bo znaleźli ciekawszy obiekt do dręczenia? Kolejna zagadka do rozwiązania… W co ja się wpakowałam, zgadzając się na  misję? No tak, nie miałam wielkiego wyboru. Nie mogłam się zbuntować. Tylko, że to, co tutaj robiłam, wykraczało poza standardowe kompetencje Posłannika. Westchnęłam cicho. Czcigodna na pewno domyślała się, jak trudne zadanie mi powierzyła. Czyżby chciała przetestować umiejętności nabyte przez lata szkoleń? Szkoda tylko, że nikt nie uczył mnie, w jaki sposób postępować w sytuacjach kryzysowych, gdzie nic nie jest jasne, a pytania mnożą się niby mrówki.  

        - Skoro tego sobie życzysz, Pani, niech będzie – pomyślałam, po czym delikatnie wychyliłam się za ścianę. Musiałam sprawdzić, czy faktycznie miałam z nimi wcześniej do czynienia. Nie byłam jednak przygotowana na taki widok.

        Na końcu uliczki, w półcieniu, ujrzałam obejmującą się parę. Początkowo myślałam, iż demony mnie zauważyły i postanowiły spłatać figla. Przed wycofaniem powstrzymał mnie zapach charakterystyczny dla diabłów. Więc to na pewno były wcześniej rozmawiające kobiety? Poczułam uderzenie gorąca, kiedy dostrzegłam, jak się całują. Nie powinno mnie to zażenować, ale… Rumieńce pojawiły się na policzkach. Zdecydowanie zbyt łatwo dawałam się wyprowadzić z równowagi. Całą wieczność trwało, zanim się od siebie oderwały. Zachichotały cicho, po czym nagle umilkły. Wstrzymałam oddech, nie chcąc zdradzić swojej obecności. Serce tłukło mi się w piersi. Sekundy wlokły się jak godziny.

      - Do jutra. Mam nadzieję, że zdobędziesz więcej informacji. – W końcu jedna z postaci przemówiła, sprawiając, iż kamień spadł mi z serca. Przez moment myślałam, że zostałam zdemaskowana.

      - Spokojnie. Przecież jestem w tym mistrzynią. – Zaśmiała się delikatnie i obróciła  twarzą w moim kierunku. Zamarłam. Przeczucie mnie nie myliło. Szkoda, że nie było tu ze mną Shane’a. Na własne oczy zobaczyłby, iż jego siostra ma coś wspólnego z demonami. Nie spodziewałam się tak szybko natknąć na Sherry. Tymczasem stała sobie tutaj, jak gdyby nigdy nic i rozmawiała ze wspólniczką. Kim była ta druga? Mimo wszelkich starań nie potrafiłam dostrzec twarzy. Zadanie  utrudniała mi magiczna otoczka, która skutecznie zasłaniała postać demona. Najwidoczniej dziewczyna była szpiegiem. Zależało jej na ukryciu tożsamości, a więc prawdopodobnie przeniknęła do otoczenia Shane’a. Po prostu świetnie. Kolejny wróg czaił się zdecydowanie zbyt blisko chłopaka. W dodatku nie wiedziałam, kto to może być. W szkole Shane z nikim się nie zadawał, a co do czasu wolnego… Nie miałam pojęcia, czym się zajmuje i z kim spotyka. Pamiętałam jeszcze nasze pierwsze spotkanie. Nie nastrajało optymistycznie. Obracał się w przestępczym półświatku, do którego diabłom bardzo łatwo przeniknąć. Były wystarczająco podłe, by zyskać aprobatę najgorszych szui.

     Powoli zaczęłam się wycofywać. Spotkanie dobiegło końca, pogarszając mój i tak podły nastrój. Pułapka zacieśniała się. Zostaliśmy otoczeni z wszystkich stron. W każdej chwili można było spodziewać się ataku. Nie miałabym teraz żadnych szans. Nie mogłam jednocześnie bronić Shane’a oraz śledzić wroga. Chyba chłopak miał trochę racji. Powinien sam walczyć. Musiałam nauczyć go chociaż tyle, by był w stanie zatrzymać potwora do mojego przybycia. Treningi należało wznowić. Nadal martwiła mnie sprawa katany, ale zawsze mogłam poniechać użycia broni o specjalnych właściwościach. Szkoda tylko, że nie znał podstaw. Ułożenie planu efektywnej i szybkiej nauki stało się priorytetem. Nie potrafiłam w pełni oddać się szpiegostwu, póki  obawy o Shane’a chociaż częściowo nie zniknęły.

       Zbliżałam się do końca muru, gdy silniejszy wiatr uderzył z całą siłą w mą twarz. Podświadomość podszepnęła, że coś jest nie tak. Przywarłam do twardej powierzchni, przyjmując obronną pozycję. Przez chwilę nic się nie działo. Już chciałam opuścić gardę, kiedy z dachu zeskoczył jakiś ciemny kształt. Postać otulona w pelerynę z kapturem zakrywającym twarz wylądowała naprzeciwko, prostując się z gracją kociaka.

        - Nieładnie podsłuchiwać, Posłanniczko. A może chciałaś się przyłączyć? Jesteś całkiem ładna, wiesz? Myślę, że nie miałabym zastrzeżeń, chociaż moja partnerka mogłaby poczuć się zazdrosna – zakpiła, odkrywając oblicze. A więc wiedziały o obecności intruza.

       - Chyba żartujesz, Sherry. Nie upadłam tak nisko, żeby zabawiać się z demonami. Poza tym to było dość obleśne.

       - Czyżby? Nie bardziej niż obściskiwanie się z jednym z potworów, których tak nie cierpisz. Pewnie tego nie pamiętasz. Pozwolę ci żyć w błogiej nieświadomości. Rozkoszą będzie patrzenie, jak próbujesz przypomnieć sobie, co się wydarzyło po moim zniknięciu. – Uśmiechnęła się złośliwie. Obejmowałam się z diabłem? Niemożliwe. Niby dlaczego miałby to robić, zamiast mnie zniszczyć?

        - Jeszcze wielu rzeczy nie wiesz, Posłanniczko.  – Zrobiła kilka kroków w moim kierunku. Co chciała uczynić? Nie mogłam stać bezczynnie. Wyprowadziłam uderzenie z lewej pięści, ale zręcznie je zablokowała, przypierając rękę do ściany. Nie czekając, złapała za drugą, po czym zrobiła to samo. Niepotrzebnie ją zlekceważyłam. Wyglądała niepozornie, ale była szybka i miała sporo siły.  Musiałam zapłacić za nieostrożność. Znajdowała się zdecydowanie zbyt blisko. Nasze twarze niemal się stykały. Przewiercała mnie spojrzeniem, jakby czegoś szukając.

       - Chyba jednak się pospieszyłam – mruknęła. – Zanim umrzesz, trochę się pobawimy. Co ty na to?  - Pochyliła się, dotykając ustami mojego policzka. Zadrżałam, próbując się odsunąć, ale nie pozwoliła na to, wzmacniając uścisk. Byłam uwięziona między domem a jej ciałem.

      - Lubisz dręczyć swoich wrogów, nie? – warknęłam.

      - Tylko niektórych. Dlaczego nie miałabym wykorzystać okazji, skoro piękna kobieta sama pcha mi się w ręce?

      - A co z partnerką? – spytałam, próbując zyskać na czasie. Jednocześnie usiłowałam wymyślić sensowny sposób na wydostanie się z pułapki. Byłam praktycznie bez szans, ale co szkodziło spróbować?  Nie miałam nic do stracenia. Sherry w końcu znudzi się zabawka i zabije mnie bez mrugnięcia okiem. Nie chciałam umierać ze świadomością, że poddałam się bez walki.

      - Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Poza tym nie przysięgałyśmy sobie wierności – szepnęła mi do ucha. Chyba nie miała ochoty na dalszą dyskusję. Poczułam, jak czubkiem języka przesuwa po mojej szyi. Skrzywiłam się mimowolnie. Oto demon bezcześcił Posłannika.

     - Pięknie pachniesz – mruknęła, odrywając się ode mnie. – Twoja aura przypomina ludzką i dopiero z tej odległości jestem w stanie wychwycić subtelna nutkę szafranu. Trochę jak wisienka na torcie, wiesz? – Jej usta niebezpiecznie zaczęły się zbliżać. Chciała mnie pocałować!

     - Nie – szepnęłam, szarpiąc się z dziewczyną. Wszystko na nic. Brakowało ułamka sekundy. Zamknęłam oczy, nie chcąc patrzeć na swoją hańbę. Nagle Sherry wrzasnęła przeraźliwie. Gwałtownie otworzyłam oczy. Ramię kobiety stanęło w ogniu. Za nią stała niewysoka postać odziana w standardowy ubiór Posłanników. Dusza, która posiadła moc boga ognia, Vulcana.

    - Millianne, co ty tu robisz? – Odprowadziwszy wzrokiem uciekającego napastnika, spojrzałam na koleżankę. Wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętałam. Drobna, ale wysoka. Czarny płaszcz zapinany na kilka srebrnych guzików był nieco za szeroki, co sprawiało, że wyglądała jak strach na wróble. Nikt jednak nie śmiał jej tego powiedzieć. Od niepozornej istotki biła niezwykła dostojność. Pozornie obojętne spojrzenie błękitnych oczu zamykało usta nawet najbardziej złośliwym demonom. Długie blond włosy zaplotła w warkocz i przerzuciła sobie przez ramię. Twierdziła, iż tak jest praktycznie. Do dziś nie rozumiałam, jak tak zimna oraz opanowana osoba mogła posiąść moc ognia, który przecież jest namiętny i gorący. Wydawali się w ogóle do siebie nie pasować, a jeszcze nigdy nie zawiedli. Czyżby przeciwieństwa naprawdę się przyciągały?

     - Rozkazy. – Wyciągnęła przed siebie dłoń z kopertą. Ujęłam ją delikatnie, bojąc się, co zastanę w środku. Nie spisywałam się najlepiej. Najwidoczniej Śmierć postanowiła zainterweniować.

       Rozerwałam zamknięcie i rozłożyłam kartkę papieru. Oczy rozszerzyły mi się z przerażenia. Znajdowały się tam tylko dwa słowa, ale wystarczyły, by wbić mnie w ziemię.

     - Jak to? – szepnęłam cicho.

    - Wierzę, że zrobisz, co do ciebie należy, Raiso – powiedziała Millianne, patrząc na mnie z groźbą wymalowaną w oczach.  Zaraz po tym zniknęła, zostawiając mnie samą. Opadłam na kolana, mnąc kartkę z poleceniem służbowym od Czcigodnej.

- Dlaczego? – krzyknęłam w przestrzeń. Nie otrzymałam odpowiedzi. Kilka kropel deszczu spadło na policzki. Wiedziałam jedno. Musiałam to zrobić.  

 ***

       Po dłuższym czasie, ale w końcu udało mi się napisać sensowny rozdział. Nie jestem z niego zadowolona, ale czy kiedykolwiek byłam? Ocenę pozostawiam Wam. Ponadto chciałabym zwrócić uwagę, że nieco rozbudowałam scenę spotkania Raisy z nieznajomym w poprzednim rozdziale. Pojawił się nawet fragment piosenki;) 

         Chciałabym, abyście dali znać, czy Was powiadamiać i w jaki sposób. Wiem, że niektórzy obserwują posty. Tak więc proszę o jakieś odpowiedzi. 

       Co do Waszych blogów pracuję nad zaległościami. Bądźcie cierpliwi, na pewno dotrę. I od razu przepraszam za zwłokę, ale nie samymi blogami żyje człowiek. 

          Dedykacja dla Aivalar. Dziękuję Ci za tą cudowną pozytywną energię i przywracanie wiary w sens pisania;)