Rozdział 10

           Ludzie często czują się zagubieni. Ogrom problemów przytłacza wątłe dusze, budząc pierwotny instynkt przetrwania. Myśli wirują w głowie, tworząc coś na kształt mitycznego Chaosu. Kiedy nic nie jest pewne, a inni odwracają się, nie chcąc pomóc, człowiek popada w rozpacz. Nie wie, co robić. Zaczyna przypominać miotające się w klatce zwierzę. Wszystkie cechy, które upodabniają go do samego Boga, znikają. Rozsądek, zdolność podejmowania decyzji i oceny sytuacji zostają zagłuszone przez targające sercem emocje. Pod ich wpływem wybierane są wyjścia często prowadzące do samozagłady. Dlatego Posłannicy nie posiadają uczuć. Rodzą się zaopatrzeni w bystry umysł, ale całkowicie pozbawieni wrażliwości, współczucia i innych potencjalnych słabości. Nikt nie jest w stanie poruszyć kamiennego serca sługi Czcigodnej. Umierające dusze nie mogą liczyć na miłosierdzie, bo Posłannik nie zna takiego słowa. On tylko wypełnia rozkazy. Wie, że to będzie dla niego najlepsze. Sensem istnienia takiej istoty jest służba Śmierci. Nic innego się nie liczy.

          Czy to dlatego, że urodziłam się człowiekiem, czułam się teraz tak okropnie? Przecież przeszłam tyle treningów… Przez lata ćwiczyłam beznamiętne podchodzenie do misji. Wiele zadań wykonałam, nie zwracając uwagi na uczucia. Potrafiłam je tłumić. Myślałam, że dorównuję prawdziwym Posłannikom. Wszystko przepadło. Nie pomagało przekonywanie siebie, iż powinnam zignorować wczorajsze wydarzenia i skupić się na faktycznym celu przebywania na Ziemi. Katana, bóle głowy… Nie mogłam przestać o tym myśleć. Nawet kilkakrotnie odtwarzałam cały Rytuał, próbując odnaleźć błąd, ale wszystko wydawało się przebiec pomyślnie. Kiedy poprosiłam Ivę o potrzymanie broni, na nic się nie skarżyła. Pozostawała jeszcze jedna opcja, ale ona nie wchodziła w grę. Przecież zauważyłabym, że Shane nie jest człowiekiem. Tymczasem nie przejawiał żadnych demonicznych zdolności. Wyostrzone zmysły, umiejętności bitewne, szybkie poruszanie się… Niczego takiego nie zaobserwowałam. Wprawdzie aura chłopaka pachniała szafranem, ale to jeszcze nic nie znaczyło. W swojej karierze Posłannika spotykałam takie osoby. Zawsze okazywały się ludźmi. Bez problemu przeprowadzałam ich na drugą stronę. Tylko, że oni nie wyczuwali mocy Czcigodnej... Nie, niemożliwe. Shane był na wskroś ludzki. Musiało istnieć inne wytłumaczenie niecodziennego zjawiska. Po prostu jeszcze nie wpadłam na odpowiedni trop. Nie powinnam w ogóle zastanawiać się nad człowieczeństwem Shane’a. Czcigodna nie zwróciłaby uwagi na demona. Po co? Gardziliśmy nimi i zabijaliśmy, gdy zaszła potrzeba. Nie wyobrażałam sobie, by Śmierć nagle zmieniła swoje stanowisko wobec tych potworów.

          Potrząsnęłam delikatnie głową, usiłując odgonić natrętne myśli. Nie było czasu na gdybanie. Musiałam zacząć działać. Należało wyjaśnić sprawę miecza i ataku bólu. Oderwałam wzrok od wschodzącego słońca, po czym delikatnie zaciągnęłam zasłony. Nie chciałam go budzić. Zasłużył na odpoczynek. Dzielnie stawiał czoła zarówno mnie, jak i cierpieniu. Usiłował nie krzyczeć. Mało tego, po wszystkim chciał iść do domu, choć z trudem stawiał kroki. Nie wiedziałam, czy to heroizm, czy głupota, ale poniekąd mi zaimponował. Nie spotkałam dotąd człowieka z taką wolą walki.

          Cicho podeszłam do łóżka i przycupnęłam na skraju, wpatrując się w śpiącego chłopaka. Oddychał niespokojnie, co jakiś czas przekręcając się z boku na bok. Nieco przydługie, czarne włosy zasłaniały mu większą część twarzy, przylepiając się do spoconych policzków. Grzywka skutecznie zakrywała oczy, nie pozwalając na stały kontakt wzrokowy. Coś mi mówiło, że celowo jej nie obcinał. Tak, jakby nie chciał, żeby inne osoby zdołały cokolwiek w nich odczytać. Bronił dostępu do swojego wnętrza w każdy możliwy sposób. Tylko raz mogłam spojrzeć prosto w czarne tęczówki Shane’a i do tej pory nie potrafiłam zapomnieć uczucia, które mi wówczas towarzyszyło. Jakbym zapadała się w otchłań bez dna. Serce ścisnął mi strach, ale jednocześnie chciałam spadać tak wiecznie. Pojawiła się jakaś dziwna ekscytacja. Nie powinnam jej czuć, przecież byłam Posłannikiem, ale nie potrafiłam tego powstrzymać. Gdyby nie odizolowywał się od znajomych ze szkoły, z pewnością miałby wzięcie u dziewczyn. Powalający na kolana wzrok nie stanowił jego jedynego atutu. Teraz, gdy spał, mogłam bez problemu mu się przyjrzeć. Na co dzień wolałam unikać zbyt długich obserwacji. Mógłby się zorientować i spłoszyć. Musiałam postępować jak z nieoswojonym zwierzątkiem. Zbliżać się powoli, nie wykonując gwałtownych ruchów. Dopóki nie zyskałam jego zaufania,  starałam się zachować ostrożność. Wystarczył jeden fałszywy krok i trzeba by było zaczynać wszystko od początku.  Nie miałam na to czasu. I tak przeciągałam tę misję. Podejrzewałam, że Czcigodna zaczynała się niecierpliwić.

         Nie chciałam teraz myśleć o ewentualnych konsekwencjach swojej opieszałości. Poza tym nie chciałam psuć uroku chwili. Błoga cisza działała kojąco na zmysły i sprawiała, że robiło mi się jakoś ciepło na sercu. Przesunęłam spojrzeniem po twarzy Shane’a, dziwiąc się, jak mocno jego jasna karnacja i blade, wąskie usta kontrastują z czernią włosów. Wyglądał trochę jak upadły anioł i nawet lekko garbaty nos nie niszczył tego wrażenia. Delikatne rysy oraz brak zarostu przypominały, że to tak naprawdę jeszcze młody chłopiec, na którego spadło w ostatnim czasie trochę za dużo kłopotów. Worki pod oczami świadczyły o bezsenności, a drobne zmarszczki na czole pokazywały, że nawet podczas odpoczynku dręczą go ponure myśli. Drobne dłonie zacisnął w pieści. Miał niebywale długie palce jak na mężczyznę. Mógłby zostać pianistą albo malarzem. A może lubił sztukę?  Nigdy nie pytałam go o zainteresowania, plany, marzenia. Nie było czasu, czy po prostu nadal miałam go tylko za cel misji? No cóż, musiałam to nadrobić. Nie można zyskiwać zaufania jedynie poprzez ochronę i nauczanie walki.

        Poruszył się delikatnie we śnie, sprawiając, że serce podeszło mi do gardła. Co by sobie pomyślał, gdyby zobaczył, jak mu się przypatruję? Na pewno zrobiłby się podejrzliwy i zaraz węszyłby podstęp. Taki już był. Nie znałam go długo, ale ta cecha mocno dawała o sobie znać. Czy on nie wierzył w bezinteresowność? Podejrzewałam, iż nigdy jej nie doświadczył albo ktoś go wykorzystał. Krył tak wiele tajemnic… Dusił wszystko w sobie, zamykając się na innych. Współczułam mu, bo znałam to uczucie. W Sementii nie poświęcało się czasu rozterkom duchowym. Istniało coś takiego jak przyjaźń, ale wyglądało to zupełnie inaczej, niż na Ziemi. Polegało na wspólnym spędzaniu czasu, bawieniu się, lecz nie na rozmowie. W efekcie wszelkie wątpliwości zostawiałam dla siebie. Byłam samotna pośród tłumu. Zabawne, jak wiele mieliśmy  wspólnego.

         Przemknęłam jeszcze wzrokiem po sylwetce chłopaka, stwierdzając, że nie jest takim chucherkiem, na jakiego wygląda. Wprawdzie nie można było go zaliczyć do sportsmenów, ale pod czarną koszulką zarysowywały się mięśnie. Wystarczyło trochę popracować nad kondycją i powinien bez trudu wytrzymywać dłuższe treningi. Nie byłam tylko pewna, czy powinnam organizować kolejne. Może nie trzeba było się zgadzać? Początku nie mogłam zaliczyć do udanych. Ćwiczenia z kataną nie wchodziły w grę, przynajmniej na razie. Nie znał nawet podstaw władania białą bronią. Jak miałam mu to wytłumaczyć? Wprawdzie pamiętałam lekcje fechtunku, których udzielali mi starsi Posłannicy w Sementii, ale w przypadku Shane’a  trwałoby to za długo. Potrzebowałam czegoś szybkiego i efektywnego. Póki co nic nie przychodziło mi do głowy. No cóż, kolejna rzecz, nad którą musiałam się zastanowić. Jakby już nie było ich za wiele.

        Dźwięk dzwoniącego domofonu przerwał rozmyślania. Kto mógł dobijać się o tak wczesnej porze? Słońce wzeszło zaledwie kilka minut temu. Ludzie pogrążeni byli we śnie, a ulicą przejeżdżały pojedyncze samochody. Iva często zapraszała przyjaciół, lecz pojawiali się popołudniu lub późnym wieczorem.  Wymknęłam się z pokoju i zeszłam na dół, chcąc zbadać sytuację. Blondynka właśnie wpuszczała kogoś za bramę.

       - Jakaś laska do ciebie – mruknęła z kwaśną miną, wyraźnie niezadowolona z porannej pobudki. Nic dziwnego, skoro zazwyczaj wstawała po dwunastej. Westchnęłam cicho. Wyrwana ze snu Iva przez cały dzień dawała się we znaki, czepiając się wszystkich wokół. Mieszkałyśmy tu same, więc cała jej frustracja skupiała się na mnie. Próbowałam podchodzić do tego z dystansem i puszczać mimo uszu złośliwe uwagi, ale nie zawsze się udawało. W efekcie wybuchały karczemne awantury. Dobrze, że przynajmniej godziłyśmy się szybko. Czcigodna nie pochwalała konfliktów z Mortengai. Stanowili zbyt cenne źródło informacji.

      - Długo będziesz tak stać?  Zaraz zapuścisz korzenie. Idź jej otwórz, to twój gość. Swoją drogą mogła wybrać odpowiedniejszą porę na odwiedziny – sarknęła Iva, wychodząc z kuchni.

      - Nikogo nie zapraszałam. Nawet nie wiem, kto to może być – odparłam, podchodząc do drzwi. Uchyliłam je delikatnie, starając się zachować ostrożność. Przed wejściem stała wysoka, szczupła dziewczyna o kasztanowych, lekko pofalowanych włosach. Obcasem czarnej szpilki zgniatała niedopałek papierosa. Miałam wrażenie, że cała jej postać się uśmiecha. Nawet w piwnych oczach o kształcie migdała migotały figlarne iskierki. Niedbałym ruchem poprawiła szarą, nieco za dużą koszulkę, idealnie komponującą się z czarnymi, obcisłymi spodniami. Nie przypominałam sobie, byśmy się wcześniej spotkały.

     -  Raisa, prawda? Jestem Sherry, siostra Shane’a. Rozmawiałyśmy przez telefon. Mogę wejść?  - Bez słowa wpuściłam ją do środka. Coś mi tu nie pasowało. Aura dziewczyny była dziwna. Nie mogłam uchwycić jej woni. Jakaś inna energia duchowa o intensywniejszym zapachu skutecznie mi to utrudniała. Mieszały się, dając zupełnie unikalny aromat. Pierwszy raz miałam do czynienia z taką sytuacją, ale według danych zebranych w Sementii, niektóre demony wyższego rzędu potrafiły przejmować ludzkie ciała. Zakłócenia aury stanowiły jeden z symptomów opętania. Czyżby te bestie postanowiły wykorzystać więzi łączące rodzeństwo? Nie byłam do końca pewna. Mogłam się mylić, ale… Co innego spowodowałoby niecodzienne zaburzenia zapachu siły ludzkiego ducha?

     - Wybacz, że tak wcześnie. Martwiłam się o Shane’a. Przyzwyczaiłam się, iż ma talent do pakowania się w kłopoty, ale tym razem musi to być coś poważniejszego, skoro nie dał rady wrócić do domu. Mówiłaś o nagłym ataku bólu głowy, tak? Mogłabyś mi zdradzić coś więcej? – Zawahałam się. Nie wiedziałam, ile mogę powiedzieć.  Jeśli przypuszczenia potwierdziłyby się, każda informacja zostałaby wykorzystana przeciwko chłopakowi. Tak już działały demony. Słabości przeciwnika obracały na swoją korzyść. Z drugiej strony w oczach Sherry dostrzegałam troskę. Naprawdę bała się o brata. Diabły raczej nie potrafiły podrabiać takich emocji. 

     - Rozmawialiśmy w ogrodzie i nagle Shane złapał się za głowę. Próbowałam nawiązać jakiś kontakt, ale ból na tyle otępił mu zmysły, że nie reagował. Już miałam dzwonić po pogotowie, gdy atak ustąpił. Chciał wracać do domu, lecz ledwie trzymał się na nogach. Uznałam więc, iż lepiej będzie, jak przenocuje tutaj. Powrót do domu w takim stanie mógłby źle się dla niego skończyć. – Postanowiłam nie opowiadać wszystkiego.  Krótka relacja powinna wystarczyć każdej normalnej siostrze. Zręcznie pominęłam temat lekcji walki. Wydawałoby się to podejrzane. Zaraz zaczęłyby się pytania o cel takich zajęć. Nie byłabym w stanie z tego wybrnąć. Posłannicy to istoty prawdomówne. Mogłabym się pogubić w gąszczu pytań i w efekcie zdradzić się jakimś gestem. 

      - Konkretna z ciebie babka… Spokojnie, nie musisz się tak spinać. W końcu to nie twoja wina.  Naprawdę tylko rozmawialiście? Myślałam, że może zaszło coś więcej. Jeszcze nie widziałam, żeby starał się nie spóźnić. Spotkanie z tobą wydawało się wiele dla niego znaczyć. – Uśmiechnęła się dwuznacznie. Pytanie było podchwytliwe. Liczyła, że dam się zwieść i zdradzę więcej szczegółów? A może naprawdę miała na myśli… Nie, niemożliwe. Po prostu próbowała przez nawiązanie do takich spraw zmusić mnie do zwierzeń. Nie doceniała Posłanników.

     - Nic więcej się nie wydarzyło. Powiedziałam wszystko, co wiem. Chcesz iść do niego? Jest na górze. Mogę go obudzić.

     - Nie trzeba. Powinien wreszcie porządnie odpocząć. W ogóle o siebie nie dba. Wpadnę po niego później. Mam kilka spraw do załatwienia. Zostaję na dłużej w Sorrow, by pomóc cioci w opiece nad mamą, więc zdecydowałam się poszukać pracy. Mam dziś kilka rozmów. Życz mi powodzenia, Posłanniczko. – Puściła mi perskie oczko i wybiegła z domu, trzaskając drzwiami. Ponure przypuszczenia potwierdziła jednym słowem. Zwykły człowiek nie odkryłby mojej tożsamości po kilku minutach rozmowy, szczególnie, że przyoblekłam się w ludzką powłokę. Nie mogłam tak tego zostawić. Wprawdzie  miałam iść do szkoły, ale musiałam dowiedzieć się, jaki jest jej cel. Dlaczego nie atakuje Shane’a? Wykorzystała Sherry, by zbliżyć się do chłopaka, ale po co? Jeśli teraz zniknęłaby mi z oczu, prawdopodobnie nie udałoby mi się dopaść jej w najbliższym czasie. Niestety, znowu okoliczności zmusiły mnie do złamania zasad. Swoim postępowaniem plamiłam honor Posłanników, którzy nazywali się filarami podtrzymującymi równowagę między światami. Pilnowali przestrzegania ustalonych reguł. Tymczasem ja łamałam jedną po drugiej. Czy takie zachowanie można było nazwać godnym sługi Śmierci? Niefrasobliwością zakłócałam harmonię. Każda decyzja niezgodna z przyjętymi w danym świecie zasadami podkopywała fundamenty spokojnego egzystowania równoległych wymiarów. Po raz kolejny udowadniałam, że starsi Posłannicy mieli rację, uważając mnie za nieudany eksperyment Czcigodnej.

           Złapałam stojącą w kącie torbę, solennie przyrzekając sobie, iż udam się do szkoły, jak tylko dowiem się, co planuje wróg.

     - Jak Shane się obudzi, powiedz mu, że musiałam wyjść. Postaraj się go zatrzymać u nas – krzyknęłam jeszcze do Ivy, po czym wybiegłam, nie otrzymując odpowiedzi. Musiała wykonać polecenie. To był jej obowiązek jako Mortengai i mogłam wyciągnąć konsekwencje, gdyby je zignorowała.

           Minęłam furtkę najszybciej, jak potrafiłam. Dziewczyna znikała za zakrętem. Pobiegłam w jej kierunku, starając się podkraść jak najbliżej, pozostając niezauważoną. Cielesna forma ograniczała nadnaturalne umiejętności Posłannika, ale najwidoczniej w przypadku demonów było tak samo, bo szatynka poruszała się w ludzkim tempie. Mijała kolejne uliczki, wyraźnie zmierzając na drugi koniec miasta. Znajdowały się tam opuszczone budynki firmy produkującej tworzywa sztuczne, która zbankrutowała jakiś czas temu. Posłannicy zabrali wtedy mnóstwo dusz. Pozostawieni bez grosza pracownicy popełniali samobójstwa, chcąc uwolnić się od problemów. Myśleli, iż to dobre wyjście. Może i udało im się uciec przed ziemskim cierpieniem, ale skazali się na wieczyste męki w piekle. Istoty skracające dla kaprysu własne życie nie zasługiwały na litość. Bezmyślnie pozbawili się szansy na odmianę losu. Sama oddałabym wiele, aby dostać drugą szansę i wrócić na Ziemię jako człowiek, a oni tak po prostu się poddawali. Nie rozumiałam tego.

      - Dość – szepnęłam, przywołując się do porządku. To nie był czas i miejsce na snucie refleksji. Rozpraszałam się nieistotnymi w tym momencie sprawami, zamiast skupić się na celu. Skręciłam w kolejną uliczkę, spodziewając się, że ją tam ujrzę, ale powitała mnie pustka. Zniknęła. Jak to możliwe? Jeszcze kilka sekund temu… Czyżby pułapka? Przystanęłam raptownie, dziwiąc się własnej głupocie. Na pewno zdawała sobie sprawę, że mnie tym sprowokuje. Pobiegłam za nią, w ogóle się nie zastanowiwszy. Znowu działałam pod wpływem emocji. 

          Nagle wszystko ucichło. Odgłosy dochodzące z bardziej zatłoczonych ulic stały się jakby bardziej odległe. Wiatr znikł, a ptaki gwałtownie ucięły swoje trele. Zapadła głucha cisza. Chciałam jak najszybciej zawrócić, ale ciało zesztywniało, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Serce zaczęło szybciej bić. Powoli ogarniała mnie panika, którą starałam się zamaskować obojętnym wyrazem twarzy. Gdzieś tutaj czaił się wróg. Nie mogłam pozwolić, by nawet w takiej sytuacji  zobaczył strach na mojej twarzy. Przegrałabym walkę na starcie.  Demony z pewnością wykorzystałyby nadarzającą się okazję i poprzez przerażenie próbowałby zmącić zdolność racjonalnego myślenia.

      - Co robić? – szepnęłam cicho, usiłując wyłapać aurę przeciwnika. Nic z tego.  Powietrze zdawało się całkowicie czyste. Czyżby atakował na tak długie dystanse? Niemożliwe. Nawet demony posiadały pewne ograniczenia. Przynajmniej te, z którymi się do tej pory spotkałam.

          Lodowaty podmuch rozwiał  włosy. Przeszły mnie ciarki, gdy poczułam, jak ktoś kładzie zimną dłoń na moim ramieniu. Dotyk nieznajomego zdawał się wdzierać w głąb ciała, docierając do samej duszy.  Chciałam wyrwać się, ale wciąż nie mogłam pobudzić mięśni do działania. A więc napastnik wreszcie się ujawnił. Co zamierzał? Mimowolnie zaczęłam szybciej oddychać, gdy smukłe palce z ramienia zsunęły się w dół, rysując kontur talii i ostatecznie spoczywając na biodrze. Drugą ręką przysłonił mi oczy. Poczułam, jak uścisk nieznajomego staje się silniejszy. Gorący oddech muskał szyję. Nogi zaczęły drżeć. Pierwszy raz byłam całkowicie bezbronna. Beznadziejne uczucie. Zdana na łaskę i niełaskę wroga, mogłam tylko oczekiwać na śmierć.

     - Naprawdę niczego nie pamiętasz – szepnął nieoczekiwanie, wprawiając mnie w zdumienie. O czym mówił? Przecież nie miałam luk w pamięci. Może ludzkie życie nie było jakoś drobiazgowo zapisane w głowie, ale spotkania z kimś takim nie zapomniałabym. Jedyne, co ulegało zamazaniu, to tak nieistotne sprawy, jak wpadka na zakupach, czy wycieczka rowerowa, która nie wypaliła.

    - Tak bardzo tęskniłem… Widocznie to jeszcze nie pora – mruknął, delikatnie całując mnie w szyję. Zdębiałam. Ten dotyk… Dziwne, ale miałam wrażenie, że gdzieś go już doświadczyłam.

    - Kim jesteś? – szepnęłam, usiłując opanować drżenie głosu. Nie odpowiedział. Zamiast tego zaczął coś nucić. Kołysanka? Tak mi się wydawało. Melodia była niezwykle spokojna, wręcz usypiająca… Zaraz. Czyżby chciał mnie uśpić? Nie mogłam na to pozwolić. Walczyłam z sennością, ale piosenka przybierała na sile, jednocześnie coraz mocniej wciągając mnie w świat snu.

    - Nie opieraj się, księżniczko – szepnął mi prosto do ucha, po czym zaczął śpiewać. Początkowo przypominało to bełkot w bliżej nieznanym języku, ale im dłużej trwała pieśń, tym słowa stawały się coraz wyraźniejsze. Podświadomie wiedziałam, że wsłuchując się w melodię, sama sobie szkodzę, ale nie potrafiłam powstrzymać ciekawości. Znałam tę piosenkę. Byłam przekonana, że ktoś mi to kiedyś śpiewał. Nie miałam dowodów, nie pamiętałam takiego wydarzenia, lecz przeczucie twardo trwało na swoim stanowisku. Nie dało się zbyć racjonalnymi argumentami.

„ Wyciągnij swą bladą dłoń

I zanurz ją w mroku błądzącego serca…”

       Dziwne. Słowa pojawiły się tak nagle… Powieki stały się jeszcze cięższe. Zanim zasnęłam zrozumiałam, że przegrałam tę walkę. A potem była już tylko ciemność i melodia cichnąca w mojej głowie.

***

         Jednak wróciłam szybciej.  Wena nie do końca powróciła, ale stwierdziłam, że nie ma sensu odwlekać powrotu. Niedługo zacznie się rok szkolny i wtedy na pewno rzadko będę publikować, więc muszę wykorzystać czas wolny, który jeszcze mam. Rozdział... Wymęczony, bo dopiero końcówka poszła mi trochę lepiej. Mam nadzieję, że nie zawiodłam. Za błędy przepraszam, poprawiałam trochę na szybko. Wszelkie zaległości u Was postaram się nadrobić jak najszybciej. No i zachęcam do zajrzenia do zakładki z bohaterami, bo tam lekkie zmiany.

          Dedykacja dla Amaterasu. Uwielbiam Twoje opowiadanie;)