Rozdział 9

      Czekała w ogrodzie. Włosy związała w luźnego koka, z którego wymykały się pojedyncze kosmyki. Poniekąd zaszokował mnie jej strój. Zazwyczaj ubierała się dość skromnie, a teraz… Długie, szerokie spodnie i krótka bluzka odsłaniająca brzuch. Wszystko czarne, jak zawsze. Nie miałem pojęcia, skąd to zamiłowanie do jednego koloru. Chociaż… Biorąc pod uwagę profesję dziewczyny, nie powinienem się dziwić. Śmierć i żałoba zawsze przyoblekały się w czerń – symbol smutku.

- Rozumiem, że nie zmieniłeś zdania i nadal pragniesz uczyć się walki? W innym wypadku by cię tu nie było. W dodatku jesteś punktualny… Naprawdę musi ci zależeć. – Uśmiechnęła się delikatnie, jakby z kpiną. – Uprzedzam, iż nie będę się powstrzymywać.

- Nawet tego nie oczekiwałem – mruknąłem, podchodząc bliżej. Stanąłem naprzeciwko, czekając na ciąg dalszy.  Włożyłem ręce do kieszeni, przybierając obojętny wyraz twarzy. Nie miałem zamiaru pokazywać jej swoich uczuć. Wystarczająco zdradziłem się rano. Byłem pewien, iż nie zapomniała o obietnicy. Może nic nie wspominała, ale na pewno chciała ze mnie wszystko wyciągnąć. Mogła próbować. Nie zamierzałem wywiązywać się z danego słowa. Sytuację z Sherry musiałem rozwiązać sam. 

- Nauka zabijania demonów opiera się na naszej filozofii życiowej. Robimy to dla dobra ludzkości. Zazwyczaj trwa kilka lat i składa się na nią nie tylko fechtunek, ale medytacja, rozmowa oraz dogłębne poznawanie natury wroga tak, by można przewidzieć każdy atak…

- Nie chcesz  chyba powiedzieć, że będziesz próbowała wbić mi do głowy jakieś gadki twoich mentorów.  – Tylko prania mózgu mi do szczęścia brakowało. Jakbym nie miał w głowie wystarczającego chaosu.

- Nie musisz się obawiać. Nie mamy na to czasu. Diabły z pewnością niedługo zaatakują, a ty, jak mniemam, będziesz chciał się bronić, tak?

- Dobrze, że się rozumiemy.

- Ja też się cieszę. Oszczędzi nam to wielu problemów. A teraz do rzeczy. Jak już wspominałam, walka z tymi kreaturami nie jest łatwa. Często zastawiają pułapki albo próbują zranić wroga używając podstępu. Trzeba potrafić umiejętnie ocenić sytuację. Refleks też się przyda. W efekcie, aby pokonać demona, należy połączyć zdolność reagowania z umiejętnościami dotyczącymi fechtunku. Podejrzewam, że nie miałeś do tej pory do czynienia z kataną?

- Co? Mamy walczyć kataną? – Teraz to zbiła mnie z tropu. Ja rozumiem, że Posłannicy mogli używać takich przestarzałych metod, ale tutaj mieliśmy dwudziesty pierwszy wiek. Czy ona nie słyszała o broni palnej?

- Nie jesteśmy staroświeccy. Wiem, że na Ziemi walka takim orężem to przeżytek. Zauważ jednak, iż nie stajemy do walki z ludźmi. Kule nie są w stanie wyrządzić krzywdy demonom. Ich skóra jest jak pancerz, który odbija wszelkie pociski. Tylko katana pobłogosławiona przez samą Śmierć może ich zranić. Poprosiłam już o łaskę dla twojej broni. Proszę. – Wyciągnęła rękę, w której trzymała podłużny przedmiot owinięty w czarny materiał. Niepewnie wziąłem do ręki prezent i zdjąłem tkaninę. Moim oczom ukazała się czarna pochwa ozdobiona jakimś wzorkiem.

- Śmiało. 

- Nie musisz mnie popędzać – warknąłem, po czym złapałem za rękojeść i wyciągnąłem miecz. Niby nie różnił się niczym od normalnej katany, ale wyczuwałem lekkie wibracje. Im dłużej trzymałem ją w dłoni, tym stawały się silniejsze, aż w końcu zaczęły szczypać. Zupełnie, jakby została naelektryzowana. Nie było to może bolesne, ale dość niekomfortowe. Nie wiem, co Raisa sobie wyobrażała. A może chciała utrudnić naukę? W końcu mówiła, że nie będzie lekko.

- Coś się stało? – Podniosłem wzrok. Obserwowała mnie bacznie, mrużąc oczy.

- Nie wiem, co zrobiłaś, ani w jakim celu, ale ta katana nie jest normalna.

- Co masz na myśli? - Wyraźnie się zasępiła. Czyżby to nie był pożądany efekt?

- Trochę przypomina malutkie wyładowania elektrostatyczne. Mówiąc prościej, szczypie. – Była zaskoczona. O co w tym wszystkim chodziło? Coraz mniej mi się to podobało. A myślałem, że przeprowadzi zwykłą lekcję. Chyba się przeliczyłem.

- Dziwne. Nie powinieneś tego czuć… - Przygryzła dolną wargę, usiłując znaleźć rozsądne wyjaśnienie. Dalej analizowała, ile może mi zdradzić? Tajemnice. Sam miałem wiele, ale skoro chodziło jej o mnie, musiała ograniczać nowiny, których nie mogła przekazać. Ewentualnie powinna ugryźć się w język, zanim wyskoczyła z czymś interesującym. Dziewczyna nie miała za grosz instynktu samozachowawczego. Już wyobrażałem sobie minę Śmierci, gdyby zdradziła jakąś bardzo tajną informację. Dość komiczna wizja, przynajmniej dla mnie. Raisie raczej nie byłoby do śmiechu.

- Możesz mi łaskawie powiedzieć, co jest grane?  - Zaczynałem się denerwować.  Przyszedłem tu walczyć, a nie zastanawiać się, dlaczego katana siecze prądem.

- To, co wyczułeś, jest siłą Czcigodnej. Człowiek nie potrafi jej wychwycić.

- Czy ty właśnie zasugerowałaś, że… - Chyba się przesłyszałem.

- Nic takiego nie przeszło mi przez myśl. Zorientowałabym się, iż jesteś istotą nadnaturalną. Prawdopodobnie ma to związek z miejscem przeprowadzenia Rytuału. Poprosiłam o błogosławieństwo na Ziemi, więc być może dlatego ludzie wyczuwają moc Śmierci. – Nie uspokoiły mnie te wyjaśnienia. Widziałem, że nie ma pojęcia, dlaczego miecz mnie szczypie. Postanowiłem się tym na razie zadowolić. Nie było czasu na głębsze roztrząsanie kwestii. Zresztą, to był jej problem. Pierwsza opcja nawet nie wchodziła w grę. Chyba wiedziałbym o swojej nieludzkiej krwi. Zatem musiała coś pokręcić przy tym całym Rytuale.

- Nieważne. Potem się nad tym zastanowię. Musimy w końcu zacząć naukę. Najłatwiej będzie wpajać ci umiejętności poprzez praktykę. Nie wymaga to tak dużego wkładu umysłowego, jak teoretyczne poznawanie technik. – Nie skomentowałem „ wkładu umysłowego”, choć domyślałem się, do czego pije. Nie było nic bardzie irytującego niż chłodny sarkazm w głosie dziewczyny.

- Najpierw muszę przekonać się, co potrafisz. Będę twoim przeciwnikiem. Niech nie powstrzymuje cię to, że jestem dziewczyną. Przez chwilę wyobraź sobie, iż atakujesz demona. Pamiętaj o tym, co mówiłam. Nie będę grała zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami pojedynku między dwoma osobami. Musisz wytężyć zmysły i chłodno podejmować decyzję odnośnie następnego ruchu. Jeśli dasz się za bardzo ponieść emocjom, zginiesz.  Rozumiesz wszystko?

- Tak. Nie musiałaś mi tego mówić.

- Zobaczymy. Gotowy?

- Oczywiście. – Ująłem katanę w dłoń i wyciągnąłem przed siebie, ignorując uporczywe szczypanie.

- Dobrze, ale zanim zaczniemy, powiesz mi, co cię trapiło dziś rano. – Wiedziałem. Nic dziwnego, że nie sięgnęła jeszcze po swój miecz.

- To nie twoja sprawa – burknąłem. Nie mogła wywlec tego w bardziej odpowiednim czasie?

- Nie skoncentrujesz się, jeśli będziesz myślał o swoim problemie. Lepiej się z nim podzielić. Poza tym obiecałeś.

- Nie ma o czym mówić. Już jest w porządku. Pozbyłem się kłopotu, więc nie muszę ci o nim opowiadać, prawda? Obietnica dotyczyła zwierzenia się z trapiącej mnie sprawy, ale skoro wszystko się wyjaśniło… Nie mam w zwyczaju opowiadać o swoim życiu osobom postronnym. Nie jesteś księdzem, a ja nie leżę na łożu śmierci. – Posłałem jej chłodne spojrzenie. Westchnęła z rezygnacją.

- Niech będzie. Nie do końca ci wierzę, ale masz rację, nie musisz mówić. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz rozkojarzony.

- O to się nie martw.

- Świetnie. W takim razie zaczynamy. – Podniosła z ziemi swoją katanę. Nigdy wcześniej nie widziałem białego ostrza u broni. I ta wstążka… To naprawdę było w stanie zranić? No i gdzie się podziała kosa, którą widziałem za pierwszym razem?

- Nie zadawaj sobie teraz niepotrzebnych pytań. Stoisz i patrzysz się przed siebie, a ja czekam. Gdyby to była prawdziwa walka, już byś nie żył. Pozwalam ci zacząć. Powinieneś z tego skorzystać.

      Nie zastanawiałem się dłużej. Ruszyłem przed siebie. Dystans zmniejszał się z każdą chwilą. Raisa zdawała się tym nie przejmować. Uniosła miecz delikatnie w oczekiwaniu na atak. Całkowicie mnie lekceważyła. Minęło zaledwie kilka sekund. Zamachnąłem się i uderzyłem z całym impetem. Przyjęła cios. Ostrza starły się, dźwięcząc głośno. Nie zdołałem zmusić jej do zmiany pozycji. Napierałem mocniej, ale ona wykonała delikatny ruch nadgarstkiem, sprawiając, że moja katana ześlizgnęła się. Zaatakowała natychmiast, celując w ramię. W ostatniej chwili zdołałem się uchylić, ale wtedy poczułem, jak coś podcina mi nogi.  Nie dałem rady utrzymać się w pionie. Runąłem na ziemię. Natychmiast przytknęła ostrze do mojej szyi.

- Mówiłam, że nie będę walczyła zgodnie z  zasadami. Masz niezły refleks, ale gorzej z oceną sytuacji. Poniosły cię emocje. O umiejętnościach walki nie wspomnę, bo nie posiadasz ich w ogóle. Poddajesz się?

- Nigdy – warknąłem. Odsunęła miecz.

- Tak myślałam. Wstawaj. Zaczynamy jeszcze raz.

        Nie musiała mi tego powtarzać. Poderwałem się na równe nogi i uniosłem katanę na wysokości piersi.

- Tym razem ja zaatakuję pierwsza. – Podeszła całkiem spokojnie, czujnie obserwując moją reakcję. Ugięła delikatnie nogi. Wyprowadziła cios, uderzając z boku. Ruch wyglądał na delikatny i zwiewny, ale siła uderzenia niemal wytrąciła mi broń z ręki. W ostatniej chwili chwyciłem klingę drugą ręką i utrzymałem pozycję. Musiałem szybko coś wymyślić. Odskoczyłem, przygotowując się do ataku. Nawet nie drgnęła. Stanęła w zupełnie obojętnej pozie, przypatrując mi się uważnie. Poczułem, jak gotuje się we mnie krew. A miałem myśleć chłodno… Cały rozsądek diabli wzięli. Rzuciłem się na nią jak rozjuszony zwierz. Zamachnąłem się z całej siły, próbując pchnąć ją w okolice biodra, ale sparowała atak. Natychmiast przeniosłem cel na pierś. Nic z tego. Machałem kataną jak szalony, a ona nawet się nie przesunęła. Balansowała na ugiętych nogach, zręcznie odpierając każdy cios. Próbowałem uderzyć z góry. Nic z tego. Przełożyła katanę do jednej ręki i przyjęła atak, jednocześnie drugą  uderzając mnie w brzuch. Odruchowo zgiąłem się w pół.

- Opuściłeś gardę – krzyknęła, umieszczając czubek ostrza pod moim podbródkiem. Nawet nie zdążyłem zareagować.

- Za bardzo się ciskasz. W ogóle nie myślisz, co robisz. Za bardzo dajesz dojść do głosu emocjom. Musisz stłumić gniew. Walka powinna przypominać taniec. Każdy krok przemyślany. Ruchy zwiewne i eleganckie, zwodzące swą delikatnością, a w ostateczności zbijające z nóg. Wnikliwa analiza przeciwnika poprzez nieustanny kontakt. Nie możesz działać na oślep. Słyszysz mnie, Shane? – Słowa Raisy docierały do mnie jak przez mgłę. Katana zaczęła mocniej ranić dłoń. Dziwne prądy przepływały przez nerwy. Naprawdę musiała coś spartolić w tym Rytuale. Chciałem odpowiedzieć, ale zrobiło mi się słabo. Skąd ja znałem to uczucie? Po chwili zamglony mózg rozpoznał rodzaj bólu. To nadchodziło. Zdążyłem zapomnieć o okropnych bólach głowy.  Ostatnio nawiedziły mnie podczas incydentu z Danem. Dlaczego wróciły? I czemu są silniejsze? Opadłem na kolana, dysząc ciężko. Nie byłem pewien, ale… Ta katana… Zdawała się w jakiś sposób potęgować ból. Natychmiast odrzuciłem ją na bok. Niewiele mi to pomogło. Nie mogłem już tego zatrzymać. Obraz rozmazywał się przed oczami. Zacisnąłem zęby, próbując nie krzyczeć.

- Shane! Co jest? – Nie mogłem odpowiedzieć. Najgorsze było dopiero przede mną.  Podniosłem dłonie i złapałem się za głowę, mocno zaciskając palce. Mimowolnie z ust wyrwał się jęk. Czułem, jakby ktoś rozrywał mi czaszkę od wewnątrz. Dotychczasowe ataki były niczym przy tym. Coś lepkiego spłynęło mi po wargach. Krew? Powoli wszystko zaczęło ustępować. Mimo to czułem się wykończony. Przez moment myślałem nawet, że tego nie przeżyję.

    Uchyliłem powieki. Nawet nie zauważyłem, kiedy je zacisnąłem. Raisa klęczała obok z niemym przerażeniem na twarzy. Nic dziwnego, musiałem ją nieźle przerazić. Jeszcze ta krew… Przyłożyłem rękę do ust. A więc jednak nie była złudzeniem.

- Nie patrz tak. Twoi kumple jeszcze mnie nie zgarnęli – szepnąłem. Na dźwięk mojego głosu jakby się ocknęła.

- Co to było? Tylko nie kłam. I nie mów, że to nie moja sprawa. Nie odpuszczę. – Nie żartowała. Chyba faktycznie zmartwił ją ten atak.

- To normalne. Pojawiło się wraz pierwszymi demonami – wykrztusiłem.

- Opowiesz mi wszystko ze szczegółami później. Na dziś koniec treningu. Zresztą nie wiem, czy w ogóle powinnam cię dalej uczyć.

- Nie mów tak nawet. Umówimy się w szkole na kolejny trening. Ja już pójdę. – Usiłowałem wstać, ale złapała mnie za ramię.

- Chyba nie myślisz, że puszczę cię gdziekolwiek w takim stanie. Zostajesz tutaj na noc. Zadzwonię do twojego domu i powiadomię ich.

-   Ale…

- Wyglądasz jak siedem nieszczęść. Nawet nie próbuj protestować. – Jak zawsze uparta. Nie miałem ochoty spędzać nocy w domu, który wynajmowała, zdany na łaskę i niełaskę gospodyni. Sam widok tej całej Ivy przyprawiał mnie o dreszcze. Miała w sobie coś nieludzkiego. Nie potrafiłem tego nazwać, ale złe przeczucie towarzyszyło mi zawsze, kiedy stałem z nią oko w oko. 

      Raisa pomogła mi dotrzeć do pokoju. Położyła mnie na łóżku i poszła zadzwonić. Lepsza okazja nie mogła się trafić. Lekko chwiejąc się na nogach, wyszedłem na korytarz i ruszyłem schodami w dół, trzymając się oburącz barierki. W głowie ciągle mi się kręciło, ale nie mogłem tu zostać. Niestety, nie doceniłem dziewczyny.

- Chyba zwariowałeś. – Zimny ton głosu utwierdzał w przekonaniu, że nie zamierzała mnie puścić.

- Odczep się. Wracam do matki.

- Nie puszczę cię. – Już chciałem powiedzieć coś naprawdę nieprzyjemnego, gdy ciemność ogarnęła mój umysł. Nie potrafiłem się dłużej opierać. Straciłem przytomność. 

***

        Długie, blade palce powoli przesunęły wieżę na szachownicy. Przez chwilę wodziły po konturach figury, jakby zastanawiając się, czy dobrze robią, by ostatecznie pozostawić ją w spokoju. Postać ubrana w czarną pelerynę rozparła się na tronie, błądząc oczami po ścianach pałacu. Wszystko szło po jej myśli. Pionki zachowywały się dokładnie, jak przewidziała. Pozostało jeszcze tylko kilka ruchów i mogła zdobyć nieograniczona potęgę. Wprawdzie to była tylko połowa, ale satysfakcjonowała ją. Drugiej części nikt nie potrafił odnaleźć. Nie było więc osoby, która byłaby w stanie jej zagrozić. Oczywiście po tym, jak dusza bytu doskonałego znajdzie się w jej rękach.

- Szach mat, Lucyferze. Co teraz zrobisz? – Zaśmiała się delikatnie. – Już niedługo cię zgniotę. Jeszcze dosłownie chwila…

***

        Przepraszam. Totalnie zepsułam tą scenę walki, jak i samą końcówkę.  Na swoje usprawiedliwienie mam tylko, iż nie znam się na fechtunku, a tego typu sceny nigdy mi nie wychodziły. W każdym razie z góry dziękuję za każdą opinię. 

           Rozdział dedykowany Eithne. Cieszę się, że wróciłaś;)