Rozdział 8

         Westchnęłam lekko i ruszyłam w kierunku sali, gdzie miała odbyć się biologia. Przez moment wahałam się, czy nie pójść za chłopakiem, ale uznałam, że najwidoczniej potrzeba mu nieco samotności. Poza tym kolejne zrywanie się z lekcji nie było w moim stylu. Naprawdę nie lubiłam łamać zasad, a w ciągu ostatnich dni zdarzało mi się to dość często. Nie czułam się z tego powodu najlepiej. Wewnętrzny głosik podpowiadał, iż takie zachowanie nie przystoi Posłanniczce. Musiałam wrócić na lekcje, by uciszyć dręczące poczucie winy.

      Justine powitała mnie pełnym zrozumienia spojrzeniem. Pewnie niejednokrotnie Shane odtrącał jej wyciągniętą rękę. Nawet nie wyobrażałam sobie, jak musiała się wtedy czuć. Nawet ja byłam nieco urażona jego zachowaniem, a co dopiero dziewczyna podkochująca się w czarnowłosym. Opadłam na krzesło z zamiarem uważnego słuchania profesorki, ale kiedy już zaczął się wykład, nie potrafiłam przestać myśleć o Shanie.  Ten smutek w oczach… Musiało się wydarzyć coś złego. Roztrząsanie tego po raz kolejny było bez sensu, ale nie potrafiłam się powstrzymać. Zawsze drążyłam sprawę dopóty, dopóki nie znalazłam satysfakcjonującego wyjaśnienia. Wielu uznawało tą cechę charakteru za wadę, ale mi nie przeszkadzała. Niejednokrotnie dociekliwość pozwalała na pomyślne zakończenie misji.

           Reszta zajęć minęła bez większych rewelacji.  Ot, normalny dzień z życia ucznia. Poniekąd cieszyłam się, iż mogłam wziąć w tym udział. Radosne śmiechy młodzieży, pełne lęku spojrzenia na klasówce, czy wspólne śniadanie sprawiły, że wspomnienia z ludzkiego życia uderzyły ze zdwojoną siłą. Znajome twarze przewijały się przez głowę, wywołując uśmiech na ustach. Pobyt na Ziemi miał na mnie zadziwiający wpływ. Perspektywa powrotu do Sementii stała się mniej kusząca. Szkoda, że nie dało się cofnąć czasu.  Powinnam była wtedy posłuchać rodziców i nie iść na tą przeklętą dyskotekę. Pokłóciliśmy się strasznie. Wyszłam, trzaskając drzwiami. Najbardziej żałowałam, że nie zdążyłam ich przeprosić. Godzinę po tym, jak opuściłam dom, leżałam w jakiejś uliczce z nożem wbitym w brzuch, odarta z dziewictwa i godności. Umierałam powoli, mając przed oczami przygnębione twarze ludzi, których kochałam najbardziej na świecie. Opuszczona… Nie ma nic gorszego od konania w samotności. Zanim zamknęłam oczy, ujrzałam go. Zachariasz, odziany w czarny płaszcz, unosił nade mną swoją Kosę. Do tej pory pamiętałam niedowierzanie pomieszane ze strachem. A potem wszystko się skończyło i jednocześnie zaczęło, bo trafiłam na dwór Śmierci. Przez wiele lat uczono mnie walki z demonami i sposobów odsyłania duszy. Nie zawsze było dobrze. Wiele łez wylałam zanim stałam się dobrą Posłanniczką.

         Potrząsnęłam głową, chcąc otrząsnąć się z nieprzyjemnych wspomnień. Zabawne, że rozpamiętywałam to akurat teraz. Od czasu śmierci nie wspominałam przybranych rodziców. Czyżbym dojrzała do zmierzenia się z tym bólem? A może to czas sprawił, iż nie cierpiałam tak bardzo na samą myśl o nich? Nieważne. Popadanie w melancholię nie było najlepszym pomysłem. W końcu musiałam nauczyć Shane’a walki. Wymagało to całkowitej koncentracji. Jeszcze niedawno ostrzegałam go przed skutkami zamyślania się podczas konfrontacji z przeciwnikiem, a sama wstępowałam na tą  ścieżkę.  Nie ma jak hipokryzja.

        Budynek szkolny opuszczałam najszybciej, jak to  możliwe. W takich momentach żałowałam, że muszę ukrywać swoje umiejętności.  Przeciskanie się przez tłum uczniów zajmowało dużo czasu. Ludzie poruszali się jakby w zwolnionym tempie. Dla Posłannika przywykłego do nadnaturalnej szybkości  było to nie do zniesienia. I choć usiłowałam utrzymać emocje na wodzy, raz po raz wyrywało mi się z ust westchniecie. Idąca obok Justine rzucała mi ukradkowe spojrzenia, w których kryło się nieme pytanie. Po chwili jednak jej twarz rozjaśnił uśmiech.

- Nie martw się. Masz dla niego całe popołudnie.

- Znowu zaczynasz? – Przekonanie dziewczyny o mojej miłości do Shane’a powoli stawało się irytujące. Jeszcze chwila i cała szkoła zacznie uważać mnie za nieszczęśliwie zakochaną w chłopaku, a przecież nie o to chodziło. Po prostu starałam się wykonać misję. Przynajmniej tak sądziłam na początku. Teraz pojawiła się jeszcze chęć  pomocy.  Mimo to nie było w tym żadnych miłosnych podtekstów.

- Nie mów mi, że nie mam racji. Nie jestem ślepa. Spotykacie się, szepczecie po kątach… No i te urocze sprzeczki.

- Tu wcale nie o to chodzi – mruknęłam.  – Po prostu mamy wspólne zajęcie. Twoja romantyczna teoria nijak się ma do rzeczywistości.

- W takim razie powiedz mi, jakie masz plany na popołudnie? Spotykasz się z Shane’em, prawda?

- Ta… - Nawet nie próbowałam kłamać. Zresztą po co? Przecież to nie zbrodnia! I nie musiało od razu oznaczać wielkiej miłości.

- Sama widzisz. Wszystko zmierza w wiadomym kierunku. Może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale miedzy wami iskrzy. Nigdy nie spodziewałabym się, że jakaś dziewczyna jest w stanie przykuć uwagę Shane’a, a tu proszę. Zjawiłaś się ty. To chyba przeznaczenie. – Puściła mi perskie oczko, uśmiechając się z zadowoleniem. Co miałam odpowiedzieć?

- Myśl sobie, co chcesz. – Wyminęłam kilku chłopaków z drużyny futbolowej i wydostałam się na szkolny dziedziniec. Na szczęście większość uczniów udała się prosto do domów, więc nie był taki zatłoczony. 

- Nie obrażaj się. Po prostu mówię, co widzę. – Dziewczyna wybiegła z budynku i stanęła obok.  – Poza tym ładnie razem wyglądacie.

- Bzdura. Jesteśmy jak ogień i woda. Ciągle się tylko kłócimy.

- Przeciwieństwa się przyciągają. – Dźgnęła mnie porozumiewawczo łokciem, po czym zeskoczyła ze schodów. – Ja muszę lecieć. Do zobaczenia jutro! I pamiętaj o urodzinach.

- Nie wiem, czy… - Próbowałam jakoś się wymigać od tego całego przyjęcia, ale dziewczyna w podskokach ruszyła przed siebie. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Nie sposób było się na nią gniewać, czy jej nie lubić. Emanowała taką radością życia, że można by obdzielić nią kilka osób. Szkoda, że w przypadku Shane’a nawet taka ilość zdawała się być za mała. Mrok zbyt głęboko wpisał się w jego egzystencję.

       Nie pozostało mi nic innego, jak wrócić do domu i wszystko przygotować. Kilka dni temu Iva oznajmiła, że ma broń w domu. Ucieszyło mnie to, ale i zdziwiło. Po co przeciętnej Amerykance japońskie katany oraz sztylety?

- Mój brat interesował się sztukami walki. Nie miałam serca, by wyrzucić wszystko, co z taką pieczołowitością zbierał przez całe życie – mruknęła i wyszła. Odniosłam wrażenie, że powstrzymuje się od płaczu. Postanowiłam więcej nie pytać, ale i tak wydawało mi się to dziwne. Przeczucie podszeptywało, że to coś więcej, niż hobby zmarłego brata. Na razie postanowiłam nie przypatrywać się temu bliżej. Musiałam zając się właściwym celem pobytu na Ziemi, czyli Shane’em. Wciąż nie wiedziałam, w jaki sposób mógłby pomóc Śmierci i dlaczego jest taki ważny, lecz teraz nie miało to znaczenia. Chciałam mu pomóc. Przypominał dziecko błądzące we mgle. Pragnęłam wyprowadzić go z tej mgły na słonce. Z jakiegoś powodu czułam z chłopakiem więź. Nie znałam go długo, a już stał się kimś bliskim. Głupie. Nie powinnam traktować go inaczej, niż jako przedmiot misji. Mimo wszystko gdzieś na dnie serca pojawiła się iskra sympatii i próba wmówienia sobie, że jest mi całkowicie obojętny, spełzła na niczym. Wspólne przeżycia scementowały przelotną znajomość. Zaczęłam się przejmować jego losem, mimo że powinnam zachować dystans i być neutralna.  Nie pierwszy raz ludzka emocjonalność wygrywała z rozsądkiem Posłanniczki.

    Minęłam kilka przecznic i skręciłam w ulicę prowadzącą wprost do domu Ivy.  Droga ze szkoły zajmowała mi sporo czasu. Gdybym tylko mogła przyspieszyć… Niestety, ulicą wciąż przemykali ludzie. Wzbudziłabym nie lada sensację, mknąc niczym mała motorynka. W normalnych warunkach potrafiłabym poruszać się tak szybko, że postronni obserwatorzy niczego by nie zauważyli, ale teraz… Powłoka, którą przybrałam, nie wytrzymałaby takich przeciążeń. Nie mówiąc o tym, że w ciele człowieka zwyczajnie nie dało się tak przemieszczać. Musiałam więc cierpliwie się wlec.

- To tylko kolejny test – mruknęłam do siebie, próbując nie okazywać zniecierpliwienia. Od rozpoczęcia misji nie trenowałam. Całkowicie zaniedbałam rozwój własnych umiejętności na rzecz Shane’a i jego problemów. W końcu tego ode mnie wymagano. Mało tego, chciałam mu pomagać. Reszta mogła poczekać na odpowiedniejszą chwilę.

           Powrót zajął mi więcej czasu, niż zazwyczaj. Kiedy przekroczyłam próg mieszkania, wybiła czwarta. Musiałam się pospieszyć, jeśli chciałam, by broń była gotowa. Na razie nie myślałam o tym, jak poprowadzę lekcję. Nigdy nie uczyłam nikogo walczyć i choć sama niejednokrotnie brałam udział w takich zajęciach, miałam tremę. Nawet świadomość, że najlepszy trening nie byłby w stanie wyszkolić Shane’a na zabójcę demonów, nie dodawał mi otuchy. Byłam typem perfekcjonistki. Jeżeli podejmowałam się zadania, chciałam wykonać je idealnie. Pracowałam, by uzyskać maksymalny rezultat lub ponieść totalną porażkę. Nie zadowalały mnie połowiczne rozwiązania.

 - Widzę, że wróciłaś. – Iva wyłoniła się zza drzwi prowadzących do kuchni, trzymając w ręku kubek z jakimś płynem. Pewnie znowu wlewała w siebie kawę.

- Tak. Nie mam zbyt wiele czasu, więc czy mogłabyś dać mi jedną z twoich broni?

- Weź sobie. Wiesz, gdzie leżą – mruknęła i wycofała się. Nie była w najlepszym nastroju. Czyżby problemy? Musiałam potem o to zapytać. Teraz priorytetem było przystosowanie ostrza do walki z demonami. Skoro już miałam go przygotować do starcia, musiałam podejść do tego poważnie.  Podeszłam do niewielkich drzwi na końcu korytarza. Za nimi znajdował się średnich rozmiarów pokój wypełniony wszelakiego rodzaju orężem. Potrzebowałam katany. Ciosy zadawane pięściami, czy kule nie robiły demonom krzywdy. Skóra potworów charakteryzowała się niezwykłą twardością. Nawet pociski odbijały się rykoszetem.  Dlaczego więc broń biała działała? Pewnie zwykła nie byłaby w stanie nawet drasnąć najsłabszego z potworów.  Jednak Kosy Posłanników i wszelkie miecze przez nich wykorzystywane poddawane były rytuałowi. Błogosławieństwo Czcigodnej, które spływało na ostrze, nadawało mu niezwykłych właściwości, obdarzając mocą zabijania stworzeń ciemności. Jeżeli Shane, wbrew wszystkim prawom logiki, chciał się mierzyć z demonami, musiałam wyposażyć go w taką katanę.

           Delikatnie nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Blade światło słońca, wpadające przez niewielkie okienko, oświetlało pojedyncze egzemplarze poszukiwanej broni. Mój wzrok padł na środkową katanę, ukrytą w czarnej pochwie zdobionej szkarłatnym, kwiatowym wzorem. Wypatrzyłam ją podczas ostatniej wizyty tutaj. Już wtedy wydawała mi się odpowiednia. Nie zwlekając, podeszłam i zdjęłam ze ściany  małe arcydzieło. Bez wątpienia była oryginalna. Staranność wykonania i idealne wyważenie... Wyjęłam ostrze z pochwy. Lśniło w świetle, jakby nie mogąc doczekać się walki. Delikatnie dotknęłam szlifu. Po palcu stoczyła się kropla krwi. Nie było przesadą stwierdzenie, że japońskie katany wchodzą w kości jak w masło. Rękojeść przykuwała wzrok. Nie sam kwadratowy kształt, który u tej broni spotykało się dosyć często, ale kolorystyka. Czerń i czerwień przeplatały się, kontrastując ze sobą w dziwnie wymowny sposób. Trochę jak krew i mrok splecione w śmiertelnym uścisku. Pasowało mi to do Shane’a.

          Oderwałam wzrok od pięknej zdobyczy i wsunęłam ją z powrotem do pochwy. Bez słowa opuściłam składzik, po czym podreptałam do swojego pokoju. Rytuału nie należało pokazywać osobom postronnym, nawet Mortengai. Stanowił dziedzictwo, które Posłannicy pielęgnowali i chronili. Gdyby ktoś się dowiedział, w jaki sposób uświęcamy  miecze, mógłby nam zaszkodzić. Nie mówiąc o demonach, które szybko wykorzystałyby zdobyte informacje w praktyce.

            Stanęłam pośrodku pokoju. Rytuał był na tyle niewymagający, że mogłam przeprowadzić go w ludzkiej postaci. Odsunęłam niewielki dywanik i usiadłam na podłodze. W jednej ręce dzierżyłam dopiero co wybraną katanę, w drugiej własną Kosę. W obecnej sytuacji nikt nie byłby w stanie zrozumieć, dlaczego się tak nazywa. Kiedy Posłannik przybierał ludzką powłokę, Kosa zmieniała się wraz z nim. Moja Selene wyglądała jak zwykła katana z białą rękojeścią i srebrną wstążką, do której przytwierdzone były niewielkie dzwoneczki. Musiałam przyznać, że wolałam ją w tej wersji.

            Nie lubiłam odprawiać rytuału. Uświęcenie broni wymagało ofiary.  Dawniej zabijano się demona i jego krwią rysowało Krąg Śmierci. Posłannicy odstąpili od tego, gdy posoka jednego z diabłów opętała Kosę, która pozbawiła życia wielu z nas i raniła samą Czcigodną. Od tamtej pory używało się własnej krwi.  Zacisnęłam zęby i rozcięłam przedramię za pomocą Selene od nadgarstka, aż po łokieć. Czerwona substancja wypełniła ranę i powoli zaczęła skapywać na podłogę. Kilka kropel upadło na czarną katanę. Rozsmarowałam je delikatnie na gładkiej powierzchni. Ułożyłam broń przed sobą, Kosę pozostawiając na uboczu. Nie była dłużej potrzebna. Palcami nietkniętej ręki przeciągnęłam po nacięciu. Zabarwiły się na szkarłat. Rozpoczęłam rysowanie Kręgu. Wbrew pozorom nie miał kształtu okręgu. Był to ośmiokąt, wewnątrz którego widniała trupia czaszka. Stworzenie malowidła kosztowało sporo wysiłku i krwi. Mijały minuty, a ja z precyzją godną mistrza dopracowywałam każdy element. Nic dziwnego, że gdy po dwudziestu minutach skończyłam swe dzieło, byłam wykończona.

- Uroki ludzkiego ciała – mruknęłam do siebie. W duchowej postaci nie odczuwałabym zmęczenia. Dlatego znacznie łatwiej wtedy odprawiać rytuał. Nie miałam jednak czasu na ponowną dematerializację. Za jakąś godzinę Shane zastuka do bram. Musiałam być gotowa.

             Usiadłam na środku Kręgu w pozycji kwiatu lotosu. Na kolanach umieściłam katanę. Przyłożyłam palce do pochwy, wyczuwając opuszkami wzorki. Przymknęłam oczy, oczyszczając umysł z jakichkolwiek myśli. Poczułam się lekko, jakby duch zrzucił ciało i unosił się w przestworza. Pierwsza część rytuału dobiegła końca. Pozostało jeszcze dwie. Zacisnęłam palce na katanie. Kolejnym krokiem było wychwycenie aury ostrza. W Sementii wierzyliśmy, że każdy twórca broni zamyka część duszy w swym dziele. Nie jest ona żywa. Nie można się z nią porozumieć. Istnieje tam jako cień tego, który wykonał katanę. Miałam za zadanie wyłapać aurę, gdyż to właśnie na nią spływała łaska Czcigodnej. Śmierć nie mogła przekazać mocy kawałkowi metalu. Musiało w nim istnieć coś duchowego. Wyczucie tak subtelnej woni nie było łatwe. Niektórzy mniej doświadczeni Posłannicy nie potrafili odróżnić jej od zwykłego powietrza. Na szczęście posiadałam dość wyczulony zmysł węchu, który idealnie współpracował z odczuwaniem duchowym. Mimo to wykrycie aury zajęło mi sporo czasu. Pachniała jak świeżo zerwane kwiaty jaśminu. Wszystko zbliżało się do punktu kulminacyjnego. Jeszcze tylko inkantacja…

- Wybrani zostaliśmy do niszczenia zła. Postrach demonów, ucieczka znękanych dusz – Posłannicy. Wypełniamy Twą świętą wolę, Czcigodna, chroniąc duchy ludzkie przed potępieniem. Od Ciebie pochodzi nasza siła. Pobłogosław to ostrze, by odsyłało w ciemność tych, którzy się z niej wywodzą. Użycz nam swej mocy! – wyszeptałam, starając się nie rozpraszać. Minęło kilka sekund. Już myślałam, że się nie udało, ale nagle fala energii przeniknęła mnie na wskroś i przez palce spłynęła na katanę. Jęknęłam przeciągle. Przepływ mocy zawsze wiązał się z bólem. Miał on zupełnie inny wymiar niż cierpienie cielesne. Nie potrafiłam nawet opisać tego słowami.

         Czarna katana rozbłysła. Wszystko się udało, choć miałam pewne obawy. Nigdy nie przeprowadzałam rytuału na Ziemi. Okazało się, iż jest równie skuteczny, co w Sementii. Byłam gotowa do rozpoczęcia nauki, ale najpierw musiałam jeszcze posprzątać. Wątpiłam, by Iva nie miała nic przeciwko krwi na podłodze. Otworzyłam oczy i wstałam. Broń przestała świecić. 

- Szkoda, że nie potrafisz mówić. Ciekawe, czy odpowiada ci walka z potworami. – W zamyśleniu odłożyłam katanę, po czym wzięłam się do pracy.

***

       Przepraszam. Minął kolejny miesiąc, a ja dodaję taką nudną notkę. Obiecuję, że w następnej opiszę lekcję. W związku z tym mam pytanie. Wolicie ją z perspektywy Shane'a, czy Raisy? Nie potrafię się zdecydować, więc liczę na Wasza pomoc. 

       Jak się podoba nowy wystrój? Serdeczne dzięki KatD z Malach Tow za nagłówek. Jest śliczny! 

       Dedykacja dla Natashy. Wielkie dzięki, że jesteś;)