Rozdział 7

            

         Opierałam się o rosnące na środku szkolnego dziedzińca drzewo, bawiąc się telefonem komórkowym, który wczoraj wieczorem otrzymałam od Ivy. Nie spodziewałam się z jej strony takiego gestu. Wprawdzie nie traktowała mnie jak wroga, lecz nasze relacje były dość chłodne. Mieszkałyśmy razem, czasem zamieniając kilka słów, ale nic poza tym. Dlatego nie potrafiłam ukryć zdziwienia, gdy wcisnęła mi w dłoń przewiązane czerwoną wstążką urządzenie.

- Pomyślałam, że może ci się przydać – mruknęła. Skinęłam tylko delikatnie głową, bojąc się, że ton mojego głosu mógłby zdradzić stan ducha. Nie mogłam sobie na to pozwolić. Ostatnio i tak zbyt często dawałam się ponieść emocjom. Byłam zła na siebie, że podczas wczorajszej rozmowy z chłopakiem zachowałam się w taki sposób. Nie powinna przeze mnie przemawiać nawet kropla żalu. Tęskniłam za byciem człowiekiem, ale okazywanie tego osobom postronnym… Popełniłam błąd. Miałam nadzieję, że nie przyjdzie mi za niego zapłacić. W końcu zdradzanie swoich słabości nie było najlepszym pomysłem, prawda? Zachowałam się jak kompletna nowicjuszka. Gdyby Śmierć to widziała, dostałabym niezłą burę. 

      Zerknęłam na wyświetlacz telefonu. Za pięć ósma… Gdzie on się podziewał? Chyba nie liczył, że zgodzę się go uczyć, jeśli zignoruje polecenie. Trenowanie walki wymagało samodyscypliny i konsekwencji. Adept zmuszany był do wykonywania zadań, które wymagały cierpliwości i samozaparcia. Dla Shane’a dzisiejszy dzień stanowił coś w rodzaju testu. Nieobecność na zajęciach oznaczałaby, iż nie zdał i rozpoczęcie nauki nie byłoby możliwe. Nie, kiedy ma się za ucznia totalnie nieodpowiedzialnego chłopaka.

- Raisa! – Drobna postać biegła w moją stronę, machając energicznie ręką w geście powitania. Kilka minut zajęło mi przypomnienie sobie, skąd ją znam. Była to ta sama dziewczyna, którą zignorowałam po lekcjach, usiłując dogonić Shane’a. Musiałam przyznać, że uparta z niej osóbka. Potraktowałam ją wczoraj paskudnie, a mimo to nadal usiłowała nawiązać kontakt.

       Minęło sporo czasu, zanim znalazła się na tyle blisko, bym mogła dostrzec rysy twarzy. Nie miała za grosz kondycji. Przystawała co parę metrów, łapczywie wciągając powietrze, po czym kontynuowała bieg. Czemu się tak śpieszyła? Przecież nie uciekałam. Grzecznie czekałam pod drzewem, aż stanie obok, mimo iż nie powinnam. Takie znajomości należało ucinać w zarodku. Niestety, im dłużej przebywałam na Ziemi, tym trudniej było mi grać niedostępną królową śniegu. Nigdy nie należałam do tego typu osób. Poza tym sama pragnęłam przyjaźni. Mogłam sobie wmawiać, że jest inaczej, ale co by to dało? Serca nie sposób oszukać.

 - Pewnie mnie nie pamiętasz, więc przedstawię się jeszcze raz. Jestem Justine. Siedziałyśmy wczoraj razem na historii. – Dziewczyna stanęła naprzeciwko i wyciągnęła rękę. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że była niższa ode mnie. Nigdy nie grzeszyłam wzrostem, ale ona naprawdę przypominała bardziej dziecko z przedszkola niż uczennicę szkoły średniej. Wrażenie to dodatkowo potęgowała jej szczuplutka sylwetka. Wpatrywała się we mnie dużymi oczami w kolorze zmąconej wody morskiej. Zabawnie marszczyła lekko szpiczasty nosek, pewnie się nad czymś zastanawiając. Sięgające połowy pleców blond włosy były rozpuszczone, tworząc na głowie artystyczny nieład. Całkiem ładnie się jej układały. Niebieska sukienka po kolana podkreślała kolor oczu. Była niezwykle prosta jak na standardy mody panującej w naszej szkole. Mimowolnie poczułam sympatię do tej dziewczyny. Głupota, przecież wcale jej nie znałam, ale… Miała w sobie taką iskierkę, która bardzo mi się podobała.

- Raisa. A jeśli chodzi o wczoraj, to wybacz, że cię tak potraktowałam. – Ujęłam wyciągniętą dłoń. To, co robiłam, wykraczało poza wszelkie normy i łamało większość zasad Posłanników, ale nie mogłam się powstrzymać. Nie teraz, gdy tak stała, uśmiechając się promiennie.

- Nie musisz przepraszać. Miałaś swoje sprawy. To zupełnie normalne.

- Skoro tak twierdzisz… - Pierwsze wrażenie nie myliło, przynajmniej na razie. Justine była całkiem miłą osobą.

- Zaraz dzwonek. Idziemy? Profesor Morrigan nie lubi, jak ktoś spóźnia się na jego lekcję. Wiesz, uważa, że matematyka jest tak szlachetnym przedmiotem, iż spóźnienie uwłacza powadze tej nauki, czy coś takiego. Nieźle pokręcony, prawda? - Trajkotała jak najęta, ale nie przeszkadzało mi to. Całkiem przyjemnie się słuchało paplaniny dziewczyny.

- Wybacz, ale czekam na kogoś.

- Chodzi o Shane’a? Widziałam, jak wczoraj za nim biegłaś. Powiem ci, odpuść sobie. To odludek. Na każdą próbę rozmowy reaguje atakiem. No i nie zjawi się. Ewentualnie będzie już po dzwonku, więc nie masz po co tu tak sterczeć. – Westchnęłam cicho. Chyba miała rację. Sterczenie pod budynkiem i denerwowanie się było bez sensu. Ruszyłam za dziewczyną, jeszcze raz oglądając się za siebie. Nic nie świadczyło, by chłopak się zjawił albo chociaż znajdował się w pobliżu. Czego się spodziewałam? Przecież doskonale wiedziałam, że nie słucha nikogo oprócz siebie. No cóż, trudno. Wyglądało na to, że z treningu nic nie wyjdzie.

- Sporo o nim wiesz? – Zrównałam się z Justine. Kątem oka dostrzegłam lekki rumieniec na jej twarzy.

- Wiesz… Przez pewien czas próbowałam… Jejku, to takie żenujące dostać kosza… Po prostu mi się podobał. Chciałam nawiązać jakiś kontakt, ale nic z tego. Dlatego mówiłam, żebyś dała sobie sposób. Tych drzwi nie da się otworzyć – mruknęła, wyraźnie posępniejąc. Żałowałam, że zapytałam. Nie chciałam nikomu sprawiać przykrości. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego Shane się tak zachował, chociaż z drugiej strony… Co ja o nim wiedziałam? Miałam go za zbuntowanego nastolatka, który szuka wrażeń. Nie interesowało mnie, co zaprząta głowę chłopaka. Stanowił kolejny cel, misję, którą trzeba wypełnić. Od początku traktowałam go jako kłopotliwe zadanie. Chciałam je zakończyć i wrócić do Sementii. Kiedy stałam się tak obojętna? Nie próbowałam go poznać. Czyżbym była tak nieczuła jak pozostali Posłannicy i sama Czcigodna? Powinno mnie to cieszyć, ale bałam się utracić uczucia. Tylko one wiązały  teraźniejszość z ludzką przeszłością.

- Nie przejmuj się tym tak. – Justine trzepnęła mnie lekko w ramię, wyrywając z zamyślenia.  Humor najwyraźniej jej wrócił, bo uśmiechała się od ucha do ucha. Dziewczyna potrafiła się naprawdę szybko otrząsnąć. – Może akurat tobie się uda? Nie chciałam cię zniechęcać. Jemu naprawdę przydałaby się dziewczyna. – Mrugnęła porozumiewawczo.

- Nie, ja nie…

- Nie musisz się tłumaczyć. – Zaśmiała się, po czym pobiegła w kierunku drzwi. – Za minutę dzwonek. Powinnaś się pospieszyć, jeśli nie chcesz oberwać od profesora. – Z impetem wpadła w otwarte drzwi frontowe. Przewróciłam oczami, po czym pobiegłam za nią. Nie miałam zamiaru podpaść nauczycielowi już na pierwszej lekcji matematyki. Szczególnie, że Justine nie wyrażała się o nim z sympatią.

        Minęłam wejście i ruszyłam w kierunku sali trzydzieści siedem. Na szczęście znajdowała się na parterze. Kiedy rozbrzmiał dzwonek, właśnie zajmowałam miejsce obok Justine.

- Jednak zdążyłaś. A już myślałam, że będę cię musiała tłumaczyć przed profesorkiem.

- Udało się. – Rozejrzałam się po klasie. Chłopaka nadal nie było. Niech to!

- Mówiłam, że jeśli się zjawi, to po dzwonku. – W głosie Justine słyszałam satysfakcję. No tak, znała go dłużej niż ja. A tak się łudziłam, że posłucha…

            Na profesora Morrigana nie trzeba było długo czekać.  Zjawił się zaledwie kilka minut po dzwonku. Nie wyglądał groźnie. Starszy mężczyzna o posiwiałych włosach mógł nawet budzić politowanie wśród młodzieży. Lekko zgarbiona sylwetka świadczyła o godzinach spędzonych nad książkami. Przechodząc obok, spojrzał na mnie mimochodem. Przymrużone, szare oczy przeszyły mnie na wskroś. Niemal się wzdrygnęłam. Byłam pewna, że gdyby spojrzenia mogły zabijać, to stałby się jednym z najlepszych użytkowników takiej broni. Nic dziwnego, iż Justine mnie przed nim ostrzegała.

- Witam szanownych państwa. Mam nadzieję, że w tym roku poświęcicie więcej uwagi matematyce. Dopilnuję, by przedmiot ten pojawiał się nawet w waszych snach. Przypominam jednocześnie, że na lekcji panować ma dyscyplina. Niedozwolone jest kręcenie się, szeptanie, przesyłanie liścików i niekontrolowane odgłosy. Skoro wszystko jasne, to myślę, że możemy przejść do lekcji. – Głos miał przesiąknięty jadem. Czułam, że nie będzie lekko. Wprawdzie zbieranie dobrych ocen było dla mnie bez znaczenia, ale nie chciałam wywoływać konfliktu.

        Profesor usiadł i rozpoczął sprawdzanie listy obecności. Zdążył wypowiedzieć zaledwie jedno nazwisko, gdy drzwi otworzyły się z głośnym hukiem. Shane wszedł do klasy jak gdyby nigdy nic, nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem. Zacisnęłam dłonie w pięści, usiłując się uspokoić. Nie mogłam wybuchnąć. W końcu byłam Posłanniczką. Nie powinnam okazywać tak gwałtownych uczuć, ale z drugiej strony, jak tu się nie zdenerwować?

- No i jest – szepnęła Justine. – Jestem zdziwiona, że w ogóle się zjawił. Shane ma przechlapane u większości nauczycieli, ale Morrigan wręcz go nienawidzi. 

- Dlaczego? – Domyślałam się, iż chłopak nie jest ulubieńcem tutejszych profesorów, ale czemu Morrigan się na niego uwziął? Naprawdę musiał mieć pecha, żeby zrobić sobie wroga z najbardziej nieprzyjemnego mężczyzny, jakiego dane mi było w tej szkole spotkać.

- Shane jest bardzo dobry z matematyki. Utrzymuje wysoki poziom mimo licznych nieobecności. Kilka razy zdarzyło mu się poprawić Morrigana, a on nie zalicza się do osób odpornych na krytykę.  Poza tym nie kuli się pod spojrzeniem profesora i bywa, że dość bezczelnie mu odpowiada.  Nie muszę chyba tłumaczyć ci, jak to wpływa na ich relacje.

- Jestem sobie w stanie to wyobrazić – mruknęłam. W powietrzu wyraźnie wyczuwałam napięcie. Wszyscy uczniowie zastygli w oczekiwaniu na rozwój sytuacji.

- Widzę, że pan Red postanowił zaszczycić swoją obecnością moje zajęcia. Nie, żebym się cieszył z tego powodu, ale mógłbyś się przynajmniej nie spóźniać. Który to już raz? Może się jakoś wytłumaczysz. Tylko nie wciskaj kitu z nieuregulowanym zegarkiem, bo nawet dziecko nie uwierzyłoby w taką bujdę. – Morrigan wpił w czarnowłosego przeszywające spojrzenie nieprzyjemnych oczu. Chłopak nawet nie drgnął. Nie potrafiłam tego pojąć. Jedno było pewne – jeśli chodzi o nieokazywanie emocji, Shane byłby lepszym Posłannikiem ode mnie. Z całej postawy biła obojętność. Całkowicie się odciął, przyjmując podszyte złośliwością słowa nauczyciela jak pytanie o pogodę.

- Nie mam panu nic do powiedzenia. Mogę już usiąść? Zdaje się, że marnuje pan na moja skromną osobę czas tej niezwykle cennej lekcji. Niech profesor zaspokoi pragnienie wiedzy matematycznej uczniów. Wprost się nie mogą doczekać. – Morrigan poczerwieniał lekko, słysząc taką odpowiedź. Musiałam przyznać, że byłam pod wrażeniem. Nie zdobyłabym się na taką śmiałość wobec przełożonego.  Każdy Posłannik od pierwszych minut służby uczony był szacunku do wyższych rangą i samej Czcigodnej. Surowo karano za najmniejszą próbę pyskówki. W szkole nie panowały tak rygorystyczne zasady, ale po reakcjach uczniów zorientowałam się, iż postawa Shane’a  także odbiegała od normalności. Ich zaskoczone miny mówiły same za siebie.

- Masz rację. Matematyka jest ważniejsza od jakiegoś tam nieudacznika. Usiądź i nie przeszkadzaj. – Profesor pozbierał się i odpowiedział równie zajadle. Chłopak bez słowa ruszył w kierunku ławki. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że słowa mężczyzny nie zrobiły na nim wrażenia. Ta wyluzowana postawa, obojętny wzrok… Przeczucie mówiło mi jednak, iż to nie do końca tak. Wyuczona poza stanowiła mur obronny. Chroniła przed  bólem okaleczonego ducha. Gdzieś w środku tkwił prawdziwy Shane, który wył z rozpaczy. Moment… Skąd w ogóle przyszło mi coś takiego do głowy? Jako Posłanniczka nie posiadałam możliwości głębokiego studiowania ludzkich emocji.  Odbierałam tylko te najbardziej intensywne. Dlaczego więc byłam pewna, że Red tak się czuje. Nie mogłam zaliczyć moich przemyśleń do jakiegoś tam gdybania. Dziwne…

           Pozostała część lekcji mijała spokojnie.  Profesor tłumaczył coś przy tablicy. Był tym tak pochłonięty, iż nie mogłam się nie uśmiechnąć. Ludzie z pasją stanowili kolorową plamkę na tle szarej obojętności. Nie przeszkadzało nawet to, że wykładany materiał znałam na pamięć. Nauczyciel naprawdę znał się na swoim przedmiocie.

- Nieźle, nie? – szepnęła Justine. Kiwnęłam głową, domyślając się, że chodzi o lekcję. Prawdę mówiąc mogła mieć na myśli wiele rzeczy, ale nie przejmowałam się tym za bardzo. Od dłuższego czasu część mojej świadomości  obserwowała Shane’a. Nie podobało mi się to, co widziałam. Był jakiś nieobecny. Zupełnie, jakby zaprzątały go sprawy odległe od matematyki o kilka galaktyk. Mogłam tylko snuć przypuszczenia, co się stało. Czyżby znowu demony? Nie, raczej nie. Byłby bardziej zdenerwowany, może przestraszony. Tymczasem widziałam smutek i zamyślenie. Czemu temu chłopakowi zawsze musi się coś przytrafić?

         Dzwonek na przerwę wyrwał mnie z otępienia. Kątem oka obserwowałam, jak Shane nerwowym ruchem  zgarnia plecak z podłogi i wychodzi.

- Pójdziesz za nim? – Justine zaplotła ręce na piersi, uśmiechając się łobuzersko. Jęknęłam cicho. Naprawdę tak jednoznacznie odbierali inni  niedawno zaistniałą sytuację?

- Cóż za cudowna miłość… W każdym razie zanim pobiegniesz za swoim wybrankiem, chciałabym zaprosić cię na urodziny. Wszyscy mają zebrać się u mnie w domu w następną sobotę o osiemnastej. Szczegóły podam ci w ciągu najbliższych dni.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł… - zaczęłam, ale położyła mi dłoń na ustach, grożąc palcem.

- Nie przyjmuję odmowy. To na razie. – Minęła mnie i wybiegła. Nie pozostało nic innego, jak pójść w jej ślady. Musiałam przyznać, że niespodziewane zaproszenie mile mnie połechtało, ale z drugiej strony… Zgoda oznaczała złamanie kolejnej zasady. Czy nie byłoby to nadużyciem? Nie miałam pojęcia, jak wytłumaczyłabym się Śmierci.

         Rozmyślanie o własnych rozterkach musiałam chwilowo odłożyć na bok. Shane czekał za drzwiami. Żałosny wygląd chłopaka upewniał, że miałam rację. Stał oparty o ścianę ze spuszczoną głową. Grzywka opadała mu na twarz. Dłonie ukrył w kieszeniach. Zauważył mnie dopiero, gdy stanęłam obok i lekko trzepnęłam go w ramię. Mimowolnie poczułam litość. Nie oznaczało to jednak, że zrezygnowałam z bury.

- Zawiodłam się na tobie. Liczyłam, że się nie spóźnisz. Jak chcesz się nauczyć walczyć, skoro brak ci odpowiedzialności i jakichkolwiek zasad? 

- Nie mówiłaś, że mam być punktualny. Prosiłaś, bym zjawił się w szkole, to jestem. Nie potrafię czytać w myślach. Trzeba było doprecyzować swoje żądania – odmruknął. Obrócić sytuację na swoją korzyść potrafił znakomicie. Nie mogłam się teraz wykręcić. Faktycznie nie wspomniałam, iż oczekuję punktualności. 

- Niech ci będzie. – Wywróciłam oczami. – Następnym razem postaram się być bardziej konkretna. Zostawmy to. Powiedz lepiej, co się stało.

- Nic. – Błyskawiczna odpowiedź nieco zbiła mnie z pantałyku. – Wypełniłem swoją powinność, więc możesz powiedzieć mi, kiedy masz zamiar przeprowadzić trening?

- Chyba nie myślisz, że czegokolwiek się nauczysz, bujając w obłokach? Najwyżej przybędzie ci siniaków.

- Poradzę sobie. – Uparty jak zawsze. Ciężko się z nim rozmawiało.

- Nie sądzę. Razem zawsze możemy wymyślić jakieś wyjście z sytuacji.

- Sam też jestem w stanie je znaleźć. – Nie trafiały do niego łagodne argumenty. Musiałam uciec się do szantażu.

- Nie będę cię trenować, jeśli mi nie powiesz.  – Drgnął. Tego się nie spodziewał.

- A to niby czemu? Co wspólnego ma trening z moimi problemami?

- Nie ufasz mi, a mistrz i uczeń powinni darzyć się zaufaniem.  – Popatrzył na mnie z zaskoczeniem, po czym wybuchnął śmiechem.

- Co cię tak bawi? - Ciśnienie mi podskoczyło. Zacisnęłam pięści, usiłując nie wybuchnąć. Nieprzewidywalność jego reakcji doprowadzała mnie do wściekłości. Z trudem powstrzymywałam chęć uderzenia go w tę rozbawioną buźkę. 

- Mistrz? Nie mogłaś użyć normalniejszego określenia? W ustach tak filigranowej osóbki brzmi to dość zabawnie.

- Nie rozumiem twojego toku myślenia – warknęłam. – Poza tym ty też wzrostem nie powalasz. I nie próbuj odwracać mojej uwagi. O co chodzi? Od rana zachowujesz się dziwnie.

 - A jak obiecam, że powiem przed treningiem? – Uśmiechnął się chytrze. Nieźle kombinował. Chyba nie miałam wyjścia. Przerwa dobiegała końca. Dalsza dyskusja była bez sensu. Teraz i tak nic bym z niego nie wyciągnęła.

- Niech będzie. Zaczynamy naukę dzisiaj o osiemnastej. Miejsce to samo, co poprzednio.

- W porządku. Do zobaczenia. – Ze zdumieniem obserwowałam, jak zakłada plecak na jedno ramię i rusza w kierunku wyjścia.

- A ty dokąd? – wrzasnęłam.

- Wybacz, ale nie mam ochoty siedzieć tu cały dzień. Lekcja z Morriganem w zupełności mi wystarczy. No i nie przypominam sobie, żebyś wspominała o całodniowym pobycie w szkole. Mówiłaś tylko, że mam przyjść, prawda? - Zostawił mnie samą na środku korytarza, nic sobie nie robiąc z morderczych spojrzeń, które posyłałam w jego stronę. Przecież był mistrzem emocjonalnego kamuflażu. Przeklęty kombinator!

***

         Kolejny miesiąc zajęło mi napisanie tego rozdziału. Wybaczcie, ale w szkole miałam dość gorący okres. Poza tym wena jakoś nie dopisywała;) Pozostawię bez komentarza ten twór tutaj. Mam nadzieję, że się spodoba.

            Witam Was na blogspocie. Tak, ja też nie wytrzymałam z Onetem. Póki co czuję się tutaj zagubiona, lecz ufam, iż jakoś się dogadam z tym portalem. No i chciałabym, byście towarzyszyli mi również tutaj;)

             Kolejna informacja skierowana jest do osób czytających, które mają blogi na Onecie. Jeśli chcecie być powiadamiani, zostawcie GG lub jakiś inny namiar. Powiadamiać przez Onet będę tylko w ostateczności.

             Dedykacja dla Sonrisy;) Dziękuję za wsparcie i każdą pomoc, a troszkę tego było.