Rozdział 13

      Pogoda naprawdę nie sprzyjała spacerom. Większość ludzi pochowała się w domach, ze strachem w oczach obserwując błyskawice przecinające niebo. Deszcz zacinał mocno, tworząc olbrzymie kałuże na chodnikach. Jemu to nie przeszkadzało. Można by nawet rzec, że uwielbiał nieprzyjazną aurę. Była równie samotna i niezrozumiana, jak on. A przecież wyróżniała się swoistym pięknem. Huk uderzającego pioruna, trzask łamanego drzewa tworzyły niepowtarzalną symfonię zniszczenia. Nawet najbardziej utalentowany kompozytor nie był w stanie przewyższyć geniuszu natury. Dlatego tak często spacerował podczas burzy, napawając się niepowtarzalnym zjawiskiem.

      Tym razem z ukrycia wywabiła go nie tylko pogoda. Musiał zrealizować kolejny etap swojego planu. Wpadł na niego całkiem przypadkiem. Początkowo wydawał się idiotyczny, teraz był jedynie ryzykowny. Postanowił spróbować, mimo wielu przeciwwskazań. Nie mógł dłużej czekać. Tęsknota paliła mu trzewia bardziej niż ogień piekielny. Chciał znów poczuć jej usta na swoich. Pragnął dotykać lodowatej skóry rąk. Oddałby wszystko, byle sobie przypomniała, ale nawet spotkanie nie odblokowało szufladki zatrzaśniętej w jej mózgu. Tymczasem nawet nie domyślała się, że życie na Ziemi to jedynie niewielki fragment całego życiorysu...

      Zeskoczył z niewielkiego murku w pobliżu szkoły, do której uczęszczała. O tej porze była już pusta. Wydawałoby się, że przebywanie tutaj to strata czasu, ale doskonale wiedział, co robi. Śledził cel od dobrych kilku dni. Była idealna. Obracała się w najbliższym towarzystwie Czarnego. Mieli bardzo dobry kontakt, a chłopak bezgranicznie jej ufał. Nawet nie podejrzewał, że to kolejna pułapka… Uśmiechnął się delikatnie. Co, jeśli troszeczkę przyśpieszy moment kulminacyjny całej akcji? Mógł jedynie żywić nadzieję, że Lucyfer nie zdenerwuje się za bardzo, gdy wykorzysta jedną z jego zabawek.

      Wychodziła właśnie z budynku. Ledwie zauważalnie potrząsnęła głową, roztrzepując długie, brązowe włosy. Zawsze uważał zaślepienie ludzi za bardzo zabawne. Patrząc na nią, zapewne widzieli anioła, tymczasem prawda była zupełnie inna.

      - Cóż za ironia losu – mruknął do siebie, ruszając w jej kierunku. Nie potrafiła go dostrzec. W porównaniu z nim była małą, nic nieznaczącą glistą, która kryła się pod nogami potężnego pana, w chwili zagrożenia wyciągając imię Króla Piekieł jako ostateczną obronę. O dziwo, skutkowało. Mało kto chciał podpaść Lucyferowi. On zaliczał się do wyjątków.

        Nagle zrobiło się zimniej. Wiatr przeturlał kilka liści po placu. Inne poderwały się w górę, tańcząc jakiś makabryczny taniec. Odruchowo przyśpieszyła kroku. Nie wierzyła, by ktoś mógł jej zagrozić, ale… No właśnie. Dziwne przeczucie kazało gnać przed siebie i jak najszybciej opuścić to miejsce. Ciarki przeszły po plecach. Zupełnie, jakby wróg czaił się za rogiem, gotując się do ataku. Wzięła kilka głębszych wdechów, usiłując uspokoić zmysły. Nie pomogło. Przyspieszała coraz bardziej, upodabniając się do zająca umykającego wilkowi. I podobnie jak przestraszony zwierzak, nie miała szans.

       Pojawił się tuż przed nią. Chciała zawrócić, ale moc szkarłatnego spojrzenia wbiła ją w ziemię. Była za słaba, by się przeciwstawić. Stała w hierarchii o wiele niżej od niego. Zbliżał się powoli, jakby oceniając, ile jest warta. Zimnymi dłońmi ujął jej twarz. Lodowaty oddech owionął szyję dziewczyny, rozpalając w skradzionym ciele ogień. Patrzył jej teraz prosto w oczy. Wiedziała, co pragnie zrobić. 

     - Posłuchaj mnie uważnie, Sherry. Uczynisz dokładnie to, co ci powiem. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz. – Przybliżył usta do jej ucha i zaczął szeptać rozkazy. Nie zajęło mu to zbyt wiele czasu. Gdy skończył, przytaknęła głową.  Pełne blasku spojrzenie dziewczyny stało się dziwnie puste.

      - Pamiętaj, to musi się stać na balu. Rozumiesz?

     - Tak, panie – odszepnęła bezbarwnym tonem, do złudzenia przypominającym głos robota. Odsunął się, pozwalając jej przejść. Zniknęła za bramą, nadal pokornie spuszczając wzrok. Był pewien, że stała mu się całkowicie posłuszna. Pozostała jedynie obserwacja efektów podjętych działań.

    - Udanej zabawy, księżniczko – powiedział do siebie, po czym znikł, nie pozostawiając śladów. Taki już był. Jak cień znikający w mroku.

***

      Ostatecznie nie udało mi się wymigać od tego całego przyjęcia. Próbowałem wszelkich sposobów, ale Sherry pozostawała nieugięta. Nie pomogły gburowate przytyki, fikcyjne powody i zwyczajny brak współpracy. Nic nie było w stanie jej zrazić. Poniekąd dziwiło mnie, jak bardzo pragnęła uczestniczyć w zlocie okolicznej młodzieży. Nie przypominałem sobie, by oprócz Justine był ktoś, z kim utrzymywała szczególnie przyjazne stosunki. Czyżby coś planowała? Dawniej po prostu wybrałaby się sama, nie zwracając uwagi na brata. Tym razem bardzo jej zależało, żebym poszedł. O co tutaj chodziło? Nie podobało mi się to. Zachowywała się inaczej niż przed wyjazdem, przynajmniej w tej kwestii.

     Westchnąłem cicho, przyglądając się, jak szykuje ubrania. Chyba zaczynałem wariować. Węszyłem podstęp wszędzie, powoli zaczynając podejrzewać nawet członków własnej rodziny. I pomyśleć, że to wszystko przez Raisę. Zdawałem sobie sprawę, że nie przybyła tu jako fundacja ratowania nieszczęśliwców ściganych przez demony. Mimo to fakt, iż chciała mnie zabić od początku, lekko mną wstrząsnął. Naprawdę potrafiła nieźle kłamać. Wydawała się  godna zaufania, gdy mówiła o treningu i swoim wsparciu. Dałem się nabrać. Sam sobie byłem winien. Powinienem ją zignorować nawet po tym, jak ocaliła mamę. Miałbym jedno zmartwienie na głowie mniej, a tak… Spodziewałem się ataku lada chwila. Nie wierzyłem, by zwlekała zbyt długo. Już to kilkunastodniowe opóźnienie dziwiło, biorąc pod uwagę, jak oddana musi być Śmierci. Z drugiej strony demony na pewno nie próżnowały. Co mogłem zrobić? Niewiele. W końcu byłem tylko człowiekiem, chociaż… W głowie wciąż rozbrzmiewały mi słowa szpiega. Jaki Czarny Feniks? Chyba coś jej się poplątało albo nadała mi głupią ksywkę, żeby namieszać w głowie. Była demonem. Na pewno zależało jej na schwytaniu celu. O ile łatwiej byłoby, gdyby skołowany, sam oddał się w jej ręce! Niedoczekanie. Nie miałem zamiaru wierzyć w bełkot kobiety. W sprawę z Raisą pewnie też bym nie uwierzył, ale przekonał mnie list. Byłem przekonany, że to autentyk. Pieczęć na kopercie dziwnie lśniła. Nie dałoby się tego podrobić. Nawet diabły nie byłyby w stanie. Nie wiedziałem, skąd ta pewność, ale postanowiłem zaufać intuicji. Mogłem mieć tylko nadzieję, że tym razem nie zawiedzie.

     - Co tak siedzisz? Przebieraj się. Zostało już niewiele czasu. Chyba nie chcesz się spóźnić? – Sherry podeszła i, cała rozpromieniona, wcisnęła mi do ręki garnitur. Przekręciłem oczami.

    - Dobrze wiesz, że jest mi to całkowicie obojętne, a nadal usiłujesz ciągnąc tę farsę. Poza tym nie zamierzam się w to ubierać. Sztywniactwo do twojego braciszka nie pasuje.

     - Nie marudź. Czasem jesteś gorszy niż dziecko. Raz na jakiś czas trzeba znosić niedogodności. Przecież nie pokażesz się w starych dżinsach i rozciągniętej koszulce.  – Przesadzała jak zawsze. Nie rozumiałem, dlaczego przejmowała się zdaniem innych. Ja postępowałem według własnego widzimisię. Ubierałem się, jak chciałem, ignorując przytyki znajomych, a ona…

      Chcąc nie chcąc, musiałem włożyć przygotowany strój. A przynajmniej jego część. Skryłem się w swoim pokoju i krytycznym okiem spojrzałem na garnitur. Bez zastanowienia odrzuciłem na bok kamizelkę oraz krawat. Nie zamierzałem przesadzać w tym pacykowaniu się. Przecież i tak nikt nie uwierzy, iż na jeden wieczór stałem się dżentelmenem. Większość z zaproszonych gości kojarzyła mnie jedynie z widzenia lub ewentualnie afer w szkole. Co za różnica, jak przyjdę ubrany? Nikt nie zwróci na to uwagi. Sherry się nie przejmowałem. Udało jej się wyciągnąć mnie na tą dziecinadę zwaną balem, ale nie mogła narzucać mi, w co mam się ubierać. Przynajmniej teoretycznie. W głębi duszy czułem, że bez walki się nie obejdzie.

      Zestaw przygotowany przez siostrę był dość normalny. Znając ją, mogła równie dobrze kupić najbardziej ekstrawaganckie rzeczy, jakie znalazła na wystawach i poskładać to w całość a’la „uciekinier z psychiatryka”. Tymczasem postawiła na proste, czarne spodnie, marynarkę w tym samym kolorze i białą koszulę z kołnierzykiem. Krzywiąc się lekko, wciągnąłem na siebie ubrania. Czułem się w nim nieswojo, jakbym miał na sobie kostium klauna albo coś równie niedorzecznego. Westchnąłem z rezygnacją. Musiałem jakoś przetrzymać te kilka godzin. Planowałem się ulotnić, jak tylko Sherry na dobre się rozkręci. W ferworze zabawy na pewno nie zauważy zniknięcia swojego partnera. Należała do osób, których uwagę łatwo było skierować na inny obiekt.

      - Gotowy? – spytała, bez pukania wparowując do mojego pokoju. Zatrzymała się na środku, lustrując mnie wzrokiem. Musiałem przyznać, że naprawdę ładnie wyglądała w rozkloszowanej, czerwonej sukience z paskiem podkreślającym jej smukła talię. Długie włosy opadały delikatnymi falami na plecy dziewczyny, tworząc jakby szal nieco zakrywający odsłonięte ramiona. Nawet makijaż był stonowany. Jeszcze kilka lat temu postawiłaby na coś bardziej wyróżniającego się z tłumu.

       - Czyżbyś wyrobiła sobie dobry gust przez ten pobyt w wielkim świecie? – sarknąłem. Prychnęła cicho, obdarzając mnie urażonym spojrzeniem. Nie lubiła, gdy krytykowało się jej gust. Chyba tylko mi dowcipkowanie na temat stroju Sherry uchodziło płazem. Innym śmiałkom wypowiadała wojnę, zaciekle próbując udowodnić, że nie mają racji i nie znają się na modzie. Była przy tym tak upierdliwa, że po jakimś czasie potakiwali jej, chcąc zyskać odrobinę świętego spokoju.

     - Za to ty nic się nie zmieniłeś. Poczucie stylu mniejsze niż zero. Czemu nie włożyłeś wszystkich elementów garnituru? Przygotowałam to specjalnie dla ciebie. Chciałam, żebyś wyglądał elegancko i …

      - Przypominał pingwina? Nic z tego, siostrzyczko – wtrąciłem, przerywając jej monolog. Gdyby się rozgadała, mogłoby to potrwać dobre kilkanaście minut.

       - Niech ci będzie. - Westchnęła, przewracając oczami.  – Dobrze, że przynajmniej prezentujesz się w miarę przyzwoicie. Chodźmy już. – Złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia, machając ciotce na pożegnanie.

       - Dziwne – mruknąłem, wbijając w Sherry zaskoczone spojrzenie. Wiedziałem, jak potrafiła być uparta.

       - Co takiego? – spytała, zakładając czarny żakiet.

       - Podejrzanie krótko oponowałaś.

      - Mamy pięć minut opóźnienia – odparła ze skwaszoną miną. – Co nie znaczy, że nie miałam ochoty zmusić cię do założenia porzuconych dodatków. Po prostu nie było na to czasu.

      - Aha. – Teraz wszystko stało się jasne. A przez moment wydawało mi się… Nie, niemożliwe. Coraz głupsze myśli przychodziły mi do głowy. Naprawdę zaczynałem wariować.

      Dom Justine znajdował się w okolicy szkoły, zatem teoretycznie dotarcie do niego nie powinno nam zająć zbyt wiele czasu. Sam byłbym tam po dwudziestu minutach, ale Sherry zachciało się podziwiać liście latające na wietrze. Próbowałem jakoś odciągnąć ją od tego pasjonującego zajęcia, lecz nawet wizja sporego spóźnienia nie pomogła. Nie pozostało mi nic innego, jak czekać. Ocknęła się po pół godzinie, zrywając się z miejsca i biegnąc w stronę domu blondynki. Ze zdumieniem patrzyłem, jak kuśtyka na wysokich szpilkach, ledwie utrzymując równowagę. Jak w ogóle można w tym chodzić? Pokręciłem głową i uśmiechnąłem się delikatnie. Cała Sherry. Jej roztrzepanie potrafiło być jednocześnie urocze oraz irytujące. Co mi pozostało? Ruszyłem za nią.

      W efekcie spóźniliśmy się jakieś dziesięć minut. Zatrzymaliśmy się tuż przed furtką, usiłując uspokoić przyspieszone oddechy. Ze mną nie było źle, ale Sherry przypominała ziejący parowóz.

      - Cienko u ciebie z kondycją. Może powinnaś zacząć uprawiać jakiś sport?  - zaszydziłem, prostując się. Spojrzała na mnie z rozdrażnieniem

      - Daruj sobie. Wszystko przez ciebie.

     - Co takiego? Nie przypominam sobie, żebym to ja stał i wpatrywał się w wirujące zielsko. – No pięknie. Nie dość, że mieliśmy spory poślizg, to jeszcze próbowała zrzucić winę na mnie.

     - Trzeba było próbować oderwać mnie od tego zajęcia.

     - Myślisz, że stałem i się patrzyłem? Nic do ciebie nie docierało.

     - Naprawdę? – Zmieszała się, czerwieniejąc na twarzy jeszcze bardziej. Jakby już bieg nie upodobnił jej policzków do pomidora.  – W takim razie przepraszam – mruknęła, po czym skierowała się do wejścia. Bez słowa podążyłem za nią, powstrzymując się przed złośliwym przytykiem. Sherry przepraszała? Tego jeszcze nie było.

    Szatynka nacisnęła dzwonek i cierpliwie czekała, aż ktoś nadejdzie. Przystanąłem za nią, opierając się plecami o ścianę. Czekała mnie kilkugodzinna męka. Miałem tylko nadzieję, że Sherry prędko się rozkręci i będę mógł niepostrzeżenie się wymknąć.

     - Witajcie! – Radosny głosik małej blondynki słychać było jeszcze zanim uchyliła drzwi na tyle, bym mógł ją zobaczyć. – Naprawdę doceniam to, że przyszliście.

    - Przecież obiecałam – odparła Sherry, uśmiechając się promiennie. No i z cudu, jakim była skruszona siostra, nie pozostał nawet ślad. Dziewczyny wymieniły uprzejmości, padły standardowe życzenia zdrowia, szczęścia oraz pomyślności. Szatynka wcisnęła jubilatce drobny pakuneczek do ręki.

    - Zapraszam. – Justine przesunęła się, robiąc przejście. Sherry wparowała do środka w podskokach. Wtoczyłem się za nią niczym ponury cień. Już zaczynałem żałować, iż jednak uległem siostrze.

     W ciszy minęliśmy kilka korytarzy. Z oddali dudniła mało przyjemna muzyka, a tu i ówdzie słychać było przyciszone głosy osób, które na chwilę chciały uwolnić się od hałasu. Czułem na sobie ich niechętne spojrzenia. Westchnąłem cicho. Niemal natychmiast poczułem delikatny uścisk na ramieniu.

    - Nie przejmuj się – szepnęła Sherry.

    - Mówisz, jakby mnie obchodziło ich zdanie – odparłem lekceważącym tonem. Kątem oka dostrzegłem, że udaje ziewanie. Doskonale wiedziała, iż czuję się nieswojo. W końcu znaliśmy się nie od dziś.

       Sala, w której odbywało się przyjęcie, znajdowała się na piętrze. Kiedy już dotarliśmy, zaskoczyła mnie jej wielkość. Kto normalny pozwala sobie na urządzenie w domu tak olbrzymiego pokoju? Zaraz… Przecież nie miałem do czynienia z kimś całkiem normalnym. Po Justine można się było wszystkiego spodziewać. Mimo wszystko musiałem przyznać, że się postarała. Chyba  chciała, by jej osiemnastka zapadła w pamięć wszystkim obecnym. We wnętrzu paliło się tylko kilka lamp, pozawieszanych tu i ówdzie. Za główne oświetlenie służył Księżyc, którego blask wpadał do środka przez olbrzymie okna. Każde zaopatrzono w ciemnofioletowe kotary, upięte w połowie czarnymi wstążkami. Mocno kontrastowało to z białymi ścianami pomieszczenia. Zresztą czarna podłoga również. Poczułem się jak zamknięty w biało-czarnej kostce Rubika.

    Podszedłem parę kroków, rozglądając się wokół. Nawet ja nie potrafiłem ukryć zaciekawienia. Większość powierzchni sali przeznaczono do tańca, pozostawiając pustą przestrzeń. Jedynymi meblami, jakie zauważyłem, był olbrzymi stół szwedzki ciągnący się przez całą długość jednej ze ścian oraz niewielki stolik, na którym ustawiono sprzęt grający. Wydobywające się z niego dźwięki przypominały coś na kształt rocka. W każdym razie były głośne, więc dudniło mi głowie tak, że nie byłem w stanie skupić się na własnych rozmyślaniach.

     Przyszliśmy chyba jako ostatni. Grupki młodzieży porozstawiały się w różnych kątach, plotkując zapewne o wystawności urodzin Justine. Sam się dziwiłem. Dziewczyna nie wyróżniała się z tłumu drogim ubraniem, czy nowoczesnymi gadżetami. Sprawiała wrażenie całkiem przeciętnej… Nic dziwnego, że uczniowie z naszego liceum robili wielkie oczy i pokazywali sobie zastawiony mnóstwem wykwintnego jedzenia stół albo gustowne ozdoby przywieszone na lampach. Nie codziennie miało się okazję brać udział w czymś takim. Ekskluzywny bal dla napuszonych ważniaków... Idąc tu, nie spodziewałem się, że będzie aż tak źle. Wyraźnie odstawałem od chłopców z grzecznie przylizanymi włoskami.

       Stanąłem w miejscu, gdzie docierało najmniej światła, planując przeczekać cały ten cyrk. Oparłszy się o kawałek wolnego muru, wsadziłem ręce do kieszeni i całkowicie się wyłączyłem. Nie interesowały mnie pojedyncze pary, nieśmiało rozpoczynające zabawę. Nie zwracałem uwagi na krzątającą się Justine, zachęcającą wszystkich do poczęstowania się przygotowanymi przysmakami. Sherry gdzieś się zmyła, zapewne zaczepiając jakiegoś biednego licealistę. Było mi to na rękę. Miałem zamiar postać tu jeszcze najwyżej pół godziny. Czemu czas musiał mijać tak powoli? Upłynęło zaledwie kilka minut, a mnie się zdawało, że sterczę tu parę godzin.

       Nagle rozległ się ledwie słyszalny dźwięk dzwonka. Naprawdę musiała zamontować głośne urządzenie, skoro było w stanie przedrzeć się przez ten huk. Niby eleganckie przyjęcie, a muzyka jak na podmiejskiej dyskotece… Justine wybiegła, potrącając po drodze kilku gości. Mimowolnie śledziłem sytuację wzrokiem. I tak nie miałem nic lepszego do roboty. Po chwili wróciła, ciągnąc za sobą drobną postać. Zamarłem. Te ruchy… Nie byłem pewny, ale za blondynką najprawdopodobniej kroczyła Raisa. Poczułem ucisk w żołądku.  Nie spodziewałem się jej tu spotkać. Co teraz? Rozsądek podpowiadał, że najlepiej byłoby uciec, ale z drugiej strony przecież nie zaatakuje mnie wśród tylu ludzi. Chociaż… Nie wiedziałem, co skrywają jej myśli.  Na pewno przygotowała jakiś plan, skoro się tu zjawiła. Podejrzewałem, iż Justine powiedziała jej, że mnie zaprosiła. Miała wystarczająco dużo czasu, by wszystko szczegółowo obmyślić. Jaki będzie jej pierwszy ruch? Na razie postanowiłem poczekać na rozwój akcji.

     Wcisnąłem się głębiej w zajmowany kąt, chcąc ukryć swoją obecność. Dość głupie zagranie, biorąc pod uwagę jej umiejętności, ale jakoś nie potrafiłem się powstrzymać. Blondynka ciągnęła Raisę na sam środek sali. Jubilatka wyłączyła muzykę. Automatycznie wszystkie spojrzenia skierowały się w jej stronę.

    - Przepraszam, że musieliście czekać, słuchając tak nieodpowiednich piosenek. Teraz jesteśmy już w komplecie i możemy rozpocząć zabawę – powiedziała, po czym odwróciła się z zamiarem zmiany płyty w odtwarzaczu. Publika jej nie pozwoliła. Ktoś z obecnych zaintonował „Happy Birthday”. Pozostali przyłączyli się. Justine musiała wrócić do poprzedniej pozycji, by wysłuchać śpiewanej dla niej piosenki.  Trwało to około kilku minut. Gdy wybrzmiał ostatni wers, rozległy się brawa i gwizdy.

     - Dziękuję! – wrzasnęła blondynka. – Dzięki wam te urodziny naprawdę będą niezapomniane. A teraz bawmy się! – Dziesiątki głosów odpowiedziało jej entuzjastycznym krzykiem.  Z głośników znowu popłynęła melodia, ale zupełnie inna, niż wcześniej. Zdecydowanie cichsza i jakby bardziej klimatyczna. Pary od razu poprzylepiały się do siebie, wolno przetaczając się z nogi na nogę. Niedługo mogli się pocieszyć obmacywaniem, bo gospodyni szybko zmieniła utwór na coś bardziej energicznego. Przypominał trochę tango. Ledwie wybrzmiały pierwsze nuty, Raisa wtopiła się w tłum. Usiłowałem odnaleźć ją wzrokiem, ale jakby zapadła się pod ziemię. Zesztywniałem. Czyżby chciała zacząć działać? Wodziłem oczyma po sali, ale nic nie mogłem znaleźć.

     - Cholera! – przekląłem pod nosem. Najmądrzej byłoby teraz wyjść, ale równie dobrze mogła mnie dopaść na zewnątrz. Wśród tłumu byłem bezpieczniejszy.

      - Zatańczysz? – Niemal podskoczyłem ze strachu. Znałem ten głos… Podkradła się od tyłu, całkowicie mnie zaskakując. Obróciłem się powoli. Stała zaledwie kilka metrów dalej, w smudze światła. Mogłem się jej teraz dokładnie przyjrzeć. Wyglądała… pięknie. To chyba najlepsze określenie. Czarne loki upięła w luźny kok, pozwalając kilku kosmykom błąkać się po twarzy. Miała na sobie białą suknię z gorsetem. Materiał delikatnie migotał w świetle Księżyca. Gorset opinał talię, podkreślając jej smukłość. Dół układał się w liczne falbanki. Z przodu był trochę krótszy, za to tren z tyłu muskał podłogę. Srebrne szpilki skrzyły się podobnie jak materiał sukni. Pomalowane na czarno oczy dodawały całości uroku i tajemniczości. Nie patrzyły na mnie z nienawiścią. Raczej chłodną obojętnością. Jej nastawienie się zmieniło, co tylko utwierdzało w przekonaniu, że faktycznie chciała mnie zlikwidować.

    Przymknąłem oczy, zastanawiając się nad odpowiedzią. Miałem odmówić, ale… Jakoś nie potrafiłem zaprzepaścić okazji tańca z nią. Poza tym dlaczego miałbym uciekać? Przecież znalazłaby mnie prędzej czy później. Nie wiedziałem, co za grę prowadzi, udając, że wszystko jest w porządku, ale czemu by w nią nie zagrać? Mogło być całkiem zabawnie.

    - Z przyjemnością – szepnąłem, ujmując ją za dłoń. Zdziwienie w oczach dziewczyny sprawiło mi satysfakcję. Na usta wpełzł uśmiech. Jakiś dziwny żar wypełnił ciało. Znałem to pragnienie. Takie samo pojawiało się, gdy postanawiałem zrobić coś niebezpiecznego. Tym razem jednak było intensywniejsze. Wypełniało mnie czymś na kształt szaleństwa. Nie było drogi powrotnej.

     - Będzie zabawnie – mruknąłem, stając z Raisą na środku parkietu.

     - Co mówiłeś? – spytała dziwnie przyciszonym głosem.

    - Nic takiego – zbyłem ją. Chwilę czekaliśmy, aż rozpocznie się nowa piosenka. Tango skończyło się, ustępując miejsca kolejnemu utworowi.

    - Zaczynamy na trzy – szepnąłem, obejmując Raisę w talii.  – Raz.

    - Dwa – wtrąciła.

    - Trzy. 

***

   

     Trzynastka za nami. Mówią, że to pechowa cyfra... No cóż, zobaczymy. Rozdział dość długi, ale czy dobry? Mam mieszane uczucia. Ocenę pozostawiam Wam. 

      A teraz kilka spraw organizacyjnych i ogólnie związanych z blogiem. Po pierwsze: nadal nie bardzo wiem, kogo mam obserwować, a kto ma ten blog na liście. Dlatego dziś powiadomię wszystkich tradycyjnie. Od następnego razu będę wysyłała wiadomości tylko tym, którzy zechcą.  O ile następny raz będzie... Poważnie zastanawiam się nad zakończeniem publikacji. Powiedzmy sobie szczerze - ten blog powoli umiera. Zainteresowanie jest niewielkie, a publikacja czasochłonna. Stąd pierwsza sonda:

SONDA

      W zależności od wyników sondy i innych czynników albo opublikuję jeszcze jedną notkę i się pożegnam, albo będę kontynuować. 

       Oprócz tego, jeśli chcecie rozwoju akcji, mam kilka pytań odnośnie bohaterów. Chciałabym znać Waszą opinię, zanim podejmę decyzję o ich losie. Pomoże mi to w zbudowaniu fabuły.

SONDA

SONDA

No to chyba tyle. 

        Kolejną notkę planuję na okolice Halloween. Zatem za około miesiąc. Postaram się również napisać jednopartówkę w klimatyce Halloween i bezpośrednio nawiązującą do pomysłu, który ostatnio błąka się mi po głowie za sprawą Mansona. 

        Wiem, że mam sporo zaległości u Was. Będę się starać je nadrabiać, ale szkoła zabiera mi sporo czasu, przez co czas mam tylko w weekendy. Ponadto za tydzień weekend również mam skasowany. Niemniej na pewno sie kiedyś pojawię, więc proszę o cierpliwość.

        Notka dedykowana wszystkim, którzy czytają to opowiadanie i zostawiają po sobie kilka słów. Każde z nim sprawia mi radość, bo wiem, że mam dla kogo pisać. Nic bardziej mnie nie motywuje. Dziękuję!